Μυρτώ Κοντοβά: «Είμαστε ακόμα μέσα σε αυτή τη δίνη, τι χιούμορ να κάνουμε; Παρ’ όλα αυτά, το DNA μας το έχει»

Η δημοφιλής σεναριογράφος Μυρτώ Κοντοβά σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Marie Claire για το τεύχος Φεβρουαρίου είπε μεταξύ άλλων:

Πολλοί εκφράζουν περιφρόνηση για την ελληνική τηλεόραση, ακόμα κι αν δουλεύουν γι’ αυτή. Σου λέει, «υπάρχει το Netflix και εσύ κάθεσαι και βλέπεις ελληνικά»;

Είναι η διάχυτη τηλεορασίλα που κάνει τον κόσμο να λέει: «Δεν μπορώ η τηλεόραση μου να βάλει ελληνική παραγωγή». Αϊ σιχτίρ, όμως. Μου θυμίζει κάτι παλιές συζητήσεις που γίνονταν στο πα­τρικό με τους αριστερούς φίλους των γονιών μου, που σου έλε­γα πριν, για το αν η τέχνη είναι για την τέχνη ή για το λαό και κάτι τέτοια στερεοτυπικά.

Δηλαδή, ρε φίλε, άμα δεν βλέπεις ελληνική τηλεόραση, μη δουλεύεις στην ελληνική τηλεόραση, γιατί δεν 0α δώσεις ούτε μισό κομμάτι από τον εαυτό σου να γίνει κάτι καλύ­τερο… Εμένα αν κάτι δεν με αφορά, δεν ασχολούμαι.

Εν πάση πε­ριπτώσει είναι ένα Μέσο, το οποίο είναι μέσα στο σπίτι μας. Το να το περιφρονείς όταν δουλεύεις γι’ αυτό σημαίνει ότι αφήνεις χώρο στους «κακούς» να καλλιεργήσουν και άλλα σκατά με τα οποία θα ταΐσουν τον κόσμο.

Εσύ γι’ αυτό κάνεις τηλεόραση;

Γι’ αυτό. Προτιμώ αυτό το guerilla στυλ του μπαίνω στο σαλόνι του άλλου και του λέω: «Μπορεί να γίνει κι έτσι, ρε φίλε!». Το θεωρώ, με πολλά εισαγωγικά, μια σοβαρή κίνηση προσωπικής πολιτικής! Ειδικά αυτή την περίοδο του εγκλεισμού το έχουμε ανάγκη. Τη θεωρώ μεταβατική την περίοδο αυτή, είναι το ανάμεσα στο πα­λιότερο είδος τηλεόρασης και σε αυτό που λέμε «εποχή Netflix».

Κάποια στιγμή -ελπίζω να είμαι μάχιμη όταν θα συμβεί- θα ανα­γκαστεί η ελληνική τηλεόραση να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις των ανθρώπων της τηλεοπτικής αγοράς. Γιατί καθόλου δεν πιστεύω ότι φταίνε τα χαμηλά μπάτζετ, ούτε ο εξωτερικός αόρατος «εχθρός», το «σύστημα». Δεν τα πιστεύω όλα αυτά τα πράγματα. Και το περιβάλλον είναι πια πολύ ανταγωνιστικό. Οι πλατφόρμες Netflix, ΗΒΟ κ.λπ. είναι μια ολόκληρη κουλτούρα… ΟΚ.

Τα λεφτά που έχουν δεν θα τα έχεις, σε πιάνει όμως ένα πείσμα και λες: «Δεν είναι ισχυρό άλλοθι ούτε για την αισθητική, ούτε για το περιεχόμενο, ούτε για τις αξίες, ούτε για την προχειρότητα, ούτε για τίποτε απ’ όλα αυτά που που πετάνε στα μούτρα όταν ανοίγεις τη σημερινή τηλεόραση.

Έχει ήδη αφιχθεί ένας θαυμαστός καινού­ριος κόσμος θέασης…

Ναι, και έρχεται να σκάσει σαν κύμα στα μού­τρα όλων αυτών. Δεν μπορεί η ελληνική τη­λεόραση να συνεχίσει να είναι στο χάλι της το μαύρο και ο κόσμος γύρω να ασχολείται με τελείως διαφορετικού στυλ μυθοπλασία.

Δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, μόνο το δράμα και η κωμωδία (ή αυτό που στην Ελλάδα λένε «κωμωδία»). Υπάρχει και η dramedy. Υπάρχει ήδη μια αξιόλογη προσπάθεια που τη βλέπω – κι εγώ δεν βλέπω πολλή τηλεόραση γιατί δουλεύω πολλές ώρες και προτιμώ κι εγώ να δω Netflix μέχρι να σκάσει κάτι που με ενδιαφέρει. Να, την έκανε την κινησούλα της η ΕΡΤ ξαφνικά και αθόρυβα. Χωρίς να παιανίζει, έκανε μια πολύ ωραία μουσική εκπομπή με τον Πορτοκάλογλου κι ένα ωραίο άνοιγμα στη μυθοπλασία.

Αλήθεια, γιατί κανείς δεν έχει κάνει corona χιούμορ στα σοβαρά;

Είμαστε ακόμα μέσα σε αυτή τη δίνη, τι χιούμορ να κάνουμε; Παρ’ όλα αυτά, το DNA μας το έχει. Δεν ξέρω αν είχες δει τα σποτάκια του Φοίβου Δεληβοριά το καλο­καίρι για την «Ταράτσα» στο Αλσος. Είχα ξεραθεί στα γέλια. Θέλω να πω ότι σαφέστατα θα γίνει και γίνεται με έναν τρόπο. Νομίζω, όμως, ότι είμαστε πάρα πολύ μέσα σε αυτό. Γι’ αυτό κι εγώ το αντιμετώπιζα αμήχανα στην αρχή και στη σειρά. Τι χιού­μορ να κάνω με τον κορωνοϊό; Ήθελα να το τοποθετήσω μέσα στη ζωή μας, αλλά δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Ωραία, να κάνω χιούμορ. Την επόμενη στιγμή, όμως, με παίρνει μία φίλη μου και μου λέει: «Είναι ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο, δεν ξέρω αν θα ζήσει». Τι να πεις; Δεν ξέρω, θέλω να το δω και στον αέρα πώς λειτούργησε μέσα στη γραφή μου αυτό.