Δέσποινα Βανδή: «Τα παιδιά μου γνωρίζουν από μωρά τα όρια της προσέγγισης του οποιουδήποτε. Τώρα το έμαθαν όλοι»

Μόνο χαρά νιώθω γι’ αυτό που συνέβη. Δεν καλύπτει κανένα κομμάτι της όποιας ματαιοδοξίας μπορεί να κουβαλάω, αλλά μου δίνει χαρά. Άλλωστε, η αποδοχή είναι κομμάτι της δουλειάς μας. Ποιος δεν την θέλει!

Σαν να το έχεις φιλοσοφήσει…

Οποιοσδήποτε κάνει αυτή τη δουλειά θέλει την αποδοχή. Όσο και να λες «το κάνω για μένα», σαφώς το κάνεις από μια βαθιά προσωπική σου ανάγκη, αλλά αυτό εμπεριέχει πάντα και το κομμάτι της αποδοχής.

Νομίζω ότι η συνάντησή σας με την Άννα ήταν το μόνο θετικό κομμάτι αυτής της περιόδου στην ελληνική σόουμπιζ. Τελείωσε μια κόντρα 25 χρόνων. Δείχνατε πολύ αγαπημένες στη σκηνή.

Μα ήμασταν. Και να φανταστείς όλα έγιναν αβίαστα. Όλα προέκυψαν από ένα απλό τηλεφώνημα του Νίκου Κοκλώνη που μας ζήτησε να βρεθούμε στο σπίτι του. Και είχε τόσο impact, γιατί απλά το μόνο που χρειαζόταν ήταν να συναντηθούμε! Γιατί, τόσα χρόνια, δεν είχαμε συναντηθεί.

Και ποιο το συμπέρασμα;

Νιώσαμε και οι δύο το ίδιο συναίσθημα. Ότι ταιριάζουμε πάρα πολύ, έχουμε χημεία και δεν το λέω ως κλισέ, η σκηνή δεν λέει ποτέ ψέματα, αντιλαμβάνεσαι αν ταιριάζεις με τον άλλον ή όχι από το πρώτο λεπτό. Επίσης, αντιληφθήκαμε πως μιλάμε την ίδια γλώσσα, πως αισθανόμαστε τη μουσική. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια, υπήρξε αμέσως οικειότητα.

Άκουσα ότι παίξατε μπιρίμπα στο σπίτι της Μαρίας Καβογιάννη.

Ναι! Μάλιστα ήμασταν ομάδα εγώ και η Άννα, δεν παίξαμε αντίπαλες και χάσαμε πανηγυρικά από τη Μαρία και τον Παναγιώτη Τσεβά (σ.σ.: ο μουσικός από την ορχήστρα της Βίσση). Η ήττα μας ήταν συντριπτική και ευχήθηκα στα μουσικά πράγματα να μη συμβεί το ίδιο!

Κάτι που είπατε μεταξύ σας και μπορείς να το αποκαλύψεις;

Είπαμε πως, όταν κάποια στιγμή βγούμε από αυτό που ζούμε με τον COVID – ελπίζω σύντομα -, θα συναντηθούμε ουσιαστικά επί σκηνής. Γιατί, αυτό που έγινε στο «J2US» ήταν στο πλαίσιο μόλις δύο προβών που κράτησαν μόνο μισή ώρα.

Ωραία υπόσχεση για τους φαν. Οπότε επικοινωνείτε πια.

Ναι! Κανονικά!

Από το «ησύχασε το μέσα μας» περάσαμε, όμως, στο «γίνεται πολύς θόρυβος». Αναφέρομαι στις τελευταίες καταγγελίες που, ξεκινώντας από τον αθλητισμό, έχουν απλωθεί στο θέατρο.

Με χαροποιεί το γεγονός ότι πολύ γενναία κορίτσια και αγόρια, γυναίκες και άνδρες, μπήκαν σε μια διαδικασία να μιλήσουν ανοιχτά χωρίς να φοβούνται. Δεν χωράει σε αυτό που συμβαίνει το συναίσθημα του φόβου, αλλά το συναίσθημα του σθένους και της τόλμης. Η αίσθηση που έχω είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι για χρόνια, ενώ ο φόβος τους κοιτούσε μέσα στα μάτια, απέφευγαν να τον αντικρίσουν.

Τη στιγμή, λοιπόν, που αποφάσισαν κι αυτοί να καρφώσουν το βλέμμα τους επάνω του, ο φόβος έκανε πίσω, έπαθε συντριβή. Και μιλώντας ησύχασαν από ένα πολύ μεγάλο βάρος της ψυχής τους που το κουβαλούσαν και την αντάριαζε.

Απλά, δεν βγήκα δημόσια να τοποθετηθώ γιατί θεωρώ πως αυτή η ώρα τούς ανήκει, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές.

Για μένα είναι αυτονόητο πως όλοι είμαστε μαζί τους. Ευτυχώς που έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις το θέμα και έχει αφυπνίσει και πολλούς γονείς για να μιλήσουν στα παιδιά τους για τη σεξουαλική παρενόχληση και τη βία. Και νομίζω ότι πλέον δεν θα φοβούνται και τα παιδιά να μιλήσουν.

Εσύ πώς το έχεις διαχειριστεί με τα παιδιά σου αυτό το θέμα;

Τους έχω μιλήσει από πολύ μικρή ηλικία. Γιατί γνωρίζω ότι η σεξουαλική κακοποίηση είναι κάτι που προέρχεται από πρόσωπα συγγενικά ή του φιλικού περιβάλλοντος. Διαβάζω πολύ και ήθελα να γνωρίζουν από μωρά τα όρια της προσέγγισης του οποιουδήποτε. Τώρα το έμαθαν όλοι.