Βάσια Παναγοπούλου: «Τελικά ποια δουλειά διάλεξα να κάνω; Αυτή στην οποία δεν υπάρχω και δεν έχω δικαιώματα…»

Η ηθοποιός και θιασάρχης μίλησε για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο χώρος του θεάτρου τον τελευταίο χρόνο.

Ένιωσες ότι εν μέσω πανδημίας, με τα θέατρα να παραμένουν κλειστά για περίπου έναν χρόνο, κάποιοι δεν κατάφεραν να αντιληφθούν τη δύσκολη θέση των ηθοποιών;

Τα οικονομικά στοιχεία και οι δείκτες αποδεικνύουν ότι ο πολιτισμοί έχει πληγεί κατά 97% περίπου. Μιλάμε για αναγκαστική παύση κάθε δραστηριότητας. Από πέρσι τον Φεβρουάριο βρεθήκαμε όλοι σε αυτή την περιπέτεια. Είναι τραγικό αυτό που έχει συμβεί. Ακόμα πιο τραγικό όμως είναι το γεγονός ότι αναγκαστήκαμε να δηλώσουμε την παρουσία μας.

Τι εννοείς;

Δεν ήμασταν οι πρώτοι στη σκέψη της πολιτείας παρόλο που συχνά λέμε για τον πολιτισμό στη χώρα μας και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Το να τιμάς έναν χώρο σημαίνει να αναγνωρίζει και την αξία του. Χιλιάδες άνθρωποι εργάζονται στον τομέα του πολιτισμού. Δεν είναι μόνο οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί. Επειδή μιλάω με αυτούς, θέλω να σου πω ότι βιώνουν φρικτές στιγμές. Όχι δύσκολες ή άσχημες αλλά φρικτές.

Βελτιώθηκαν καθόλου τα πράγματα;

Βρεθήκαμε να παλεύουμε για πράγματα που για άλλους ανθρώπους είναι δεδομένα. Αφού κινητοποιηθήκαμε άρχισαν να γίνονται κάποια πράγματα, όπως το μητριού καλλιτεχνών. Παράλληλα δόθηκαν κάποιες ενισχύσεις που πραγματικά όμως είναι μηδαμινές.

Προσπαθείς να δεις την κατάσταση πιο αισιόδοξα;

Με έπιασε το υπαρξιακό μου. Σκεφτόμουν «τελικά ποια δουλειά διάλεξα να κάνω; Αυτή στην οποία δεν υπάρχω και δεν έχω δικαιώματα όπως όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι;». Βρέθηκα να πρέπει να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις, έχοντας αναλάβει πολλές υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους, στα ενοίκια, στις δαπάνες. Και όλα αυτά από μηδέν εισπράξεις. Αν πέρσι στις γιορτές κάποιος μου έλεγε τι θα βιώσουμε, θα του έλεγα ότι έχει αρρωστημένη φαντασία, είπε στο ΟΚ!