Γιώργος Χρανιώτης – Γεωργία Αβασκαντήρα: «Η γέννηση του μικρού ήταν μια μοναδική, φανταστική εμπειρία»

Το ζευγάρι μίλησε στην συνέντευξή του για την κοινή τους ζωή, για τον ερχομό του γιου τους, Αλέξανδρου και πως έχει αλλάξει η καθημερινότητά τους.

Τους τελευταίους εννέα μήνες βρίσκεται στη ζωή σας ο Αλέξανδρος. Πόσο έχει μεταμορ­φώσει ο ερχομός του τις ημέρες σας;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΑΝΙΩΤΗΣ: Είναι δύσκολες και υπέροχες ταυτόχρονα, ειδικά για μένα, που εί­χα κρίνει τον εαυτό μου ακατάλληλο ακόμα και για να έχω σκυλάκια ή γατάκια. Ήμουν 24 ετών όταν είχα την Μπόφσκι, ένα υπέροχο σκυλάκι, για μόλις δύο μήνες, μέχρι που την έδωσα σε έναν κυνηγό γιατί με άγχωνε πολύ η ευθύνη της. Αγαπούσα τόσο τα ταξίδια που ακόμα και η σκέψη του κατοικίδιου ήταν δύσκολη. Το να έχω παιδιά είναι ακόμα πιο δύσκολο. Είναι μία άσκηση υπευθυνότητας, τα οφέλη και την αντα­μοιβή της οποίας μπορεί να υποπτευτείς στην αρχή, αλλά πρέπει να νιώθεις ότι ήρθε η ώρα, ότι είσαι έτοιμος για αυτήν τη συνθήκη.

Προσωπικά, άρχισα να αισθάνομαι ότι είμαι έτοι­μος να αναλάβω αυτή την ευθύνη μετά τα 40, και ακόμα δεν είμαι σίγουρος. Ήθελα όμως πολύ να βιώσω αυτό το συναίσθημα και προ­σπαθώ να αντεπεξέλθω όσο καλύτερα μπορώ, θεώρησα πως θα έχανα την πολύ σημαντική μετάβαση από το εγώ στο εμείς αν, ενώ είχα την ευλογία να κάνω παιδιά, δεν το έπραττα.

Γεωργία, ποια είναι τα συναισθήματά σου ως νέας μαμάς;

ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΒΑΣΚΑΝΤΗΡΑ: Υπέροχα μόνο! Η μητρότητα μου έχει χαρίσει πολύ μεγαλύτε­ρη αυτοπεποίθηση και δύναμη σε σύγκριση με την πίστη που είχα στον εαυτό μου πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μας. Παλαιότερα έλεγα πολύ εύκολα «δεν μπορώ να το κάνω αυτό» ή «δεν θα τα καταφέρω». Πλέον αυτές οι φράσεις δεν υπάρχουν στη ζωή μου. Από την ημέρα που ο Αλέξανδρος γέμισε τις στιγμές μας, αισθάνο­μαι ότι μπορώ να φέρω εις πέρας τα πανιά. Νομίζω πως οφείλεται και στο ότι έχω καθ’ ολο­κληρίαν την ευθύνη ενός ανθρώπου, από το να φροντίσω να φάει μέχρι να του μάθω στο μέλ­λον τον κόσμο.

Η πρώτη μεγάλη μάχη που έπρεπε να δώσεις για τον Αλέξανδρο ήταν κατά τη διάρκεια του τοκετού, ο οποίος δεν ήταν εύκολος και διήρκεσε πολλές ώρες.

Γ.Α.: Όντως, διήρκεσε δεκαέξι ώρες. Είχαμε διάφορα θέματα, κυρίως τα πρακτικά που προ­κύπτουν κατά τη διάρκεια των τοκετών. Κάποια στιγμή ο μικρός έριξε απότομα παλμούς. Πε­ράσαμε από διάφορες ψυχολογικές φάσεις, ενώ ταυτόχρονα ο γιατρός έπρεπε να αποφασίσει αν θα γεννήσω φυσιολογικά ή με καισαρική. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Είχα τόση αγάπη γύρω μου που, παρότι δεν ήταν εύκολο ό,τι βίωνα, δεν φοβόμουν… Ο Γιώρ­γος βρισκόταν συνεχώς δίπλα μου και η στή­ριξή του ήταν καταλυτική. Πλέον θυμάμαι τη γέννηση του μικρού ως μια μοναδική, φανταστική εμπειρία. Να σημειωθεί ότι ήμουν από τις γυναίκες που σκέφτονταν τον τοκετό με φό­βο, δεν ήμουν άνετη. Έπρεπε να μπω σε μια συνθήκη διαλογισμού. Έκανα μεγάλη προετοιμασία για να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου.

Τελικά, τα κατάφερες, στάθηκες απέναντι στους φόβους σου και δεν επέτρεψες να λει­τουργήσουν εναντίον της χαράς και της ευλο­γιάς που έφερε εκείνη η στιγμή.

Γ.Α.: Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αντιμετώπισα τόσο αποφασιστικά και δυναμι­κά ένα φόβο μου, κάτι που οφειλόταν στην ου­σιαστική ψυχολογική βοήθεια των ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονταν δίπλα μου.

Γιώργο, είχες άγχος την ημέρα του τοκετού;

Γ.Χ.: Είχα τονίσει εξαρχής στη Γεωργία ότι ήθε­λα να είμαι μαζί της την ώρα του τοκετού, λέ­γοντάς της ωστόσο πως αν η ίδια δεν το επιθυμούσε, θα το δεχόμουν, έστω και με βαριά καρ­διά. Μου απάντησε πως θα ήταν μεγάλη χαρά της να μοιραστούμε αυτό το συναίσθημα -αφού βέβαια θεωρούσα πως θα ήμουν σε θέση να το αντιμετώπιζα και δεν θα λιποθυμούσα στην αί­θουσα. Πιστεύω ότι όλοι οι άντρες πρέπει να βρουν το κουράγιο, ακόμα κι αν νομίζουν ότι δεν θα τα καταφέρουν, να είναι μαζί με τη σύ­ντροφό τους την ώρα που γεννιέται το παιδί τους για δύο λόγους.

Κατ’ αρχάς, η γυναίκα εί­ναι σαν να πηγαίνει στον πόλεμο και το μόνο που σου ζητά είναι να είσαι οπισθοφυλακή και να κρατάς τα όπλα. Δεν κινδυνεύεις σε κάτι, ενώ εκείνη βιώνει τους κινδύνους αλλά και το μεγαλείο της γέννησης. Εσύ καλείσαι απλώς να είσαι αρωγός σε όλη αυτή την προσπάθεια. Οπότε, η άρνηση να βρίσκεσαι δίπλα της δη­λώνει, κατά τη γνώμη μου, πολύ μεγάλη δειλία και έλλειψη συμπαράστασης στον άνθρωπό σου. Παράλληλα, έτσι χάνεις μια πραγματικά πολύτιμη εμπειρία, μία από τις πιο ωραίες και δυνατές που θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις.

Ένιωσες το θαύμα όταν κράτησες τον Αλέξανδρο;

Γ.Χ.: Υπάρχει μια φωτογραφία, που δεν ανέβασα στον προσωπικό μου λογαριασμό instagram, η οποία είναι αποκαλυπτική. Τα μάτια μου είχαν γουρλώσει καθώς νόμιζα ότι κρατώ το θείο βρέφος, όχι το παιδί μου. Η στιγμή ήταν ανεπανάληπτη, θεσπέσια, αισθανόμουν ότι ολόκλη­ρος ο κόσμος ήταν στα χέρια μου. Θυμάμαι ακόμη την ευχάριστη έντα­ση που ένιωθα μέχρι να έρθει.

Γεωργία, είναι αλήθεια ότι κατά τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύ­νης σου ο Γιώργος δεν ήθελε να πληροφορηθεί το φύλο του μωρού;

Γ.Α.: Πράγματι, κατά το διάστημα των πρώτων πέντε-έξι μηνών, ο Γιώργος δεν ήθελε να μάθει το φύ­λο του μωρού. Εγώ, αντίθετα, το γνώριζα. Κάναμε κανονικά τα ρα­ντεβού με το γιατρό χωρίς να του το αποκαλύπτει. Από κάποιο ση­μείο και μετά, νομίζω ότι δεν άντε­ξε και ο ίδιος, ήθελε να ξέρει. Ήταν πια και πρακτικό το θέμα αφού έπρεπε να διαμορφώσουμε το δω­μάτιο του μωρού.

Πώς αντέδρασες όταν αντίκρισες το μωράκι σας;

Γ.Α.: Ήταν πολλά και έντονα τα συ­ναισθήματα. Ένιωθα βαθιά συγκί­νηση κρατώντας στα χέρια μου το μωράκι μου -αυτό το υπέροχο, μο­ναδικό πλάσμα- και δεν θυμόμουν καν την τεράστια χρονική αναμονή. Οι δεκαέξι ώρες ισοδυναμούσαν με δέκα λεπτά. Το μόνο που με ενδιέ­φερε ήταν να ακούσω από τους για­τρούς ότι όλα είναι καλά.

Πηγή: Hello – Γιάννης Βίτσας