Γιώργος Μαζωνάκης: «Με λένε Γεώργιο…και ζω το παρόν, δεν σκέφτομαι τι θα κάνω σε δέκα χρόνια»

«Η καθημε­ρινότητά μου είναι απλή, λιτή, λακωνική», πε­ριγράφει. Ενώ κάθεται στην αγαπημένη του γωνιά στον καναπέ και πίνει καφέ. «Ξυπνώ νωρίς, κάνω μια βουτιά στη θάλασσα, μια και τα τελευταία χρόνια έχω γίνει χειμερινός κολυμ­βητής, και στη συνέχεια πηγαίνω στο μοναστή­ρι.

Εκκλησιασμός, προσευχή, συγχώρεση, με­τάνοια, ταπεινότητα. Μετά επιστρέφω στο σπίτι για να γευματίσω. Σήμερα το μενού έχει τραχα­νά και φύτρες. Έχει πλάκα γιατί ό,τι δεν έτρωγα μικρός το απολαμβάνω τώρα. Παιδί, δεν είχα χειρότερο από τον τραχανά».

Η Κρήτη είναι η δεύτερη πατρίδα και ο «θεραπότοπός» του.

«Ευελπιστώ στο μέλλον να περνώ όλο και περισσότερο χρόνο εκεί. Τριγυρνώ στα χωριά, συγχρωτίζομαι με τους ντόπιους. Η Κρήτη είναι οι ρίζες μου, το κέντρο μου, η ισορ­ροπία μου, η έμπνευσή μου».

Και ο τίτλος που θα έδινε σε μια πιθανή βιογραφία του; Το σκέ­φτεται. «Θα έβαζες “Με λένε Γεώργιο;”» τον ρωτά ένας από τους στενούς του συνεργάτες. Τον ρωτώ γιατί τελευταία αποφάσισε να επανα­φέρει το όνομα του από Γιώργος σε Γεώργιος: «Το φυσιολογικό», μου απαντά.

«Κακώς τόσα χρόνια κράτησα αλλαγμένο το όνομά μου. Γε­ώργιος σημαίνει γεωργός. Τα ονόματα έχουν μια δύναμη, κακώς τα κόβουμε. Όπως κόβουμε και αλλοιώνουμε πολλά πράγματα- τις λέξεις, για παράδειγμα, τις γράφουμε . Ουσι­αστικά κόβουμε τη δύναμη μας. Η δύναμη βρίσκεται στα πιο απλά. Επαναφέρω το Γεώρ­γιος, έτσι όπως βαφτίστηκα».

Τον ρωτώ τι ονειρεύεται για το μέλλον. «Ζω το παρόν, δεν σκέφτομαι τι θα κάνω σε δέκα χρόνια», μου απαντά. «Δος ημίν σήμερον και γενηθήτω το θέλημά Σου, όπως αναφέρεται και στο “Πάτερ ημών”».