Γιώργος Νανούρης: «Όλες οι αγωνίες και τα άγχη μου βγαίνουν το βράδυ»

Ο Γιώργος Νανούρης έχει πλέον ασχοληθεί πολύ ενεργά με την σκηνοθεσία εκτός από την υποκριτική κι έχει καταφέρει να παρουσιάσει πολύ επιτυχημένες δουλειές και σημαντικές συνεργασίες.

Γιώργος Νανούρης: «Όλες οι αγωνίες και τα άγχη μου βγαίνουν το βράδυ».

Μια από αυτές είναι η Ιφιγένεια εν Ταύροις που παρουσιάζεται σε λίγες ημέρες στην Επίδαυρο με την Χάρις Αλεξίου στον ρόλο της Αθηνάς και τους Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλη Σαράντη, Προμηθέα Αλειφερόπουλο, Νίκος Ψαρρά, Πυγμαλίων Δαδακαρίδη. Πρόσφατα μίλησε και για την καθημερινότητά του, αλλά και για την συμβίωση με τα 7 αδέρφια του.

Υπήρξε κάποια στιγμή που μπορείς να πεις ότι ψωνίστηκες με την επιτυχία;

Νομίζω ότι αυτό το παθαίνεις από μικρός. Κι εγώ ευτυχώς δεν το έπαθα. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που το παθαίνουν χωρίς να χρειαστεί να πάνε στην Επίδαυρο. Το έχουν από μόνοι τους. Αυτό όμως είναι θέμα προσωπικότητας και χαρακτήρα κατά βάση. Και για να σου πω την αλήθεια, αυτή η παράσταση έχει για μένα πιο πολύ αγωνία και άγχος – νιώθω το βάρος μη δεν τα πάω καλά γιατί με έχουν εμπιστευτεί τόσοι άνθρωποι: από το φεστιβάλ μέχρι τον παραγωγό. Είναι ένα ωραίο βάρος βέβαια και θέλω να βγάλω αυτούς τους ανθρώπους ασπροπρόσωπους. Οπότε δεν υπάρχει χώρος για να ψωνιστείς.

Πώς κοιμάσαι τα βράδια;

Κοιμάμαι πολύ λίγες ώρες – τον τελευταίο καιρό ξυπνάω πολύ νωρίς γιατί υπάρχει ένα εγγενές άγχος που με κατατρέχει. Δεν κάνω καλό ύπνο γιατί όλες οι αγωνίες και τα άγχη μου βγαίνουν το βράδυ. Από πολύ μικρός ήμουν αυστηρός με τον εαυτό μου και μάλλον αυτό βγήκε σε καλό στη δουλειά μου. Και πάντα πρόσεχα να μην κάνω στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελα να κάνουν σε μένα. Και πραγματικά πιστεύω ότι αν το τηρούσαμε αυτό θα ήμασταν μια καλύτερη κοινωνία. Αν θέλω οι άλλοι να είναι ευγενικοί απέναντι μου θα πρέπει πρώτα εγώ να είμαι ευγενικός. Αν θέλω να έρχεται ο άλλος στην πρόβα στην ώρα του, θα πρέπει να έχω πάει εγώ πρώτος. Και προσπαθώ να είμαι ευγενικός απέναντι στους συνεργάτες μου, στους οικείους μου, στους φίλους μου.

Ξέρω ότι έχεις 7 αδέλφια. Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια μεγάλη οικογένεια;

Για μένα αυτό είναι το πιο οικείο πράγμα στον κόσμο, δεν ξέρω κάτι άλλο. Αυτή είναι η κανονικότητα μου. Και επειδή το δικό μου κανονικό δεν επηρεάζει τη δική σου ζωή, γιατί εκεί τίθενται άλλα θέματα, δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε μη κανονικό το οτιδήποτε. Και οι άλλοι αναρωτιόντουσαν πώς ζούσα με 7 αδέλφια.

Τι άλλο πιστεύεις για σένα; Θεωρείσαι ο σκηνοθέτης που με λίγα χρήματα κάνει θαύματα.

Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Σε μένα, όμως, ποτέ δεν ήρθε κάποιος παραγωγός να μου δώσει πολλά χρήματα. Και δουλεύω πολύ μοναχικά. Γιατί πιστεύω ότι η δυσκολία γεννάει τα πράγματα και όχι η ευκολία. Και μετά, όταν ήρθαν οι μεγάλες παραγωγές, πάλι με τον ίδιο τρόπο δούλευα. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε τους παραγωγούς. Τους χρειαζόμαστε όλοι όλους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι ανασταλτικός παράγοντας σπι δημιουργικότητά μας.

Ως παιδί τι ινδάλματα είχες;

Δεν είχα κάποιο ίνδαλμα, αλλά αυτό που με εξίταρε ήταν οι καλοί άνθρωποι. Αυτοί που έβαζαν τους άλλους πάνω από τον εαυτό τους. Αυτούς θαύμαζα. Προτιμούσα έναν καθηγητή με ευγένεια από έναν που χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι. Δεν το κρίνω, αλλά σε μένα δεν έπιανε. Σε μένα πιάνει η ευγένεια, να χαλαρώσεις τον άλλον, είναι αυτό που κάνω στην πρόβα με τους ηθοποιούς. Θέλω να πάρω από τον άλλον το καλύτερο που μπορώ. Και η πορεία έχει δείξει ότι πάντα η ευγένεια κερδίζει στο τέλος και όχι η αυστηρότητα. Οδηγούσα μια μέρα καλοκαίρι με τη μηχανή και μια κυρία κόρναρε πολύ έντονα και κάποια στιγμή εκνευρίστηκα.

Είπα «θα τη βρίσω», αλλά μετά λέω «όχι, δεν θα το κάνω αυτό». Τη βρίσκω στο φανάρι και της λέω πολύ ευγενικά: «Σας παρακαλώ, είναι μεσημέρι, δεν είναι σωστό να κορνάρετε έτσι». Και μετά έρχεται στο επόμενο φανάρι και μου λέει: «Έχετε δίκιο, σας ευχαριστώ πολύ». Αν της το έλεγα άγρια και αυτή θα έμπαινε σε στάση επίθεσης. Και αυτό είναι πολιτισμός. Δεν κάνω θέατρο και μετά είμαι ένας άλλος άνθρωπος.

Ποιες άλλες αρχές έχεις;

Μεγάλωσα πολύ χριστιανικά, πήγαινα Κατηχητικό, αλλά με τα χρόνια όλα αυτά φιλτραρίστηκαν. Όμως μεγάλωσα πολύ πειθαρχημένα και με τη λογική ότι όλα θέλουν δουλειά. Δηλαδή, λέει κάποιος «έλα και θα αδυνατίσεις σε 5 μέρες». Δεν γίνεται. Θέλει δουλειά, πρόγραμμα, όπως τα πήρες σιγά-σιγά τα κιλά το ίδιο σιγά-σιγά θα τα χάσεις. Πρέπει να δουλέψεις για το σώμα σου και το ίδιο ισχύει και για το μυαλό σου και για την τέχνη σου. Μπορεί να έχεις αγωνίες, εφιάλτες στο σπίτι για την παράσταση, αλλά όταν σου αρέσει αυτό που κάνεις επιβάλλεται να το κουράσεις, Είπε στο Gala.