Τόλης Βοσκόπουλος: το άγνωστο τάμα του πατέρα του για εκείνον και η αντίδρασή του όταν του είπε ότι δεν θέλει να αναλάβει το μανάβικο αλλά να γίνει ηθοποιός

Μπορεί  ο Τόλης Βοσκόπουλος να έφυγε από τη ζωή, όμως τα τραγούδια του έχουν μείνει αθάνατα.

Τόλης Βοσκόπουλος: το άγνωστο τάμα του πατέρα του για εκείνον και η αντίδρασή του όταν του είπε ότι δεν θέλει να αναλάβει το μανάβικο αλλά να γίνει ηθοποιός.

Με την είδηση του θανάτου του κυκλοφόρησαν πολλές ανέκδοτες ιστορίες για τον Τόλη Βοσκόπουλο. Όπως για παράδειγμα εκείνη για την οποία είχε εκμυστηρευθεί πριν από τρία χρόνια. Όταν ετοιμαζόταν να τραγουδήσει στο Ηρώδειο για τα 60 χρόνια του στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Οι γονείς του το είχαν τάξει στον Απόστολο τον Νέο, στον Άγιο Λαυρέντη. Ο πατέρας του ήταν έμπορος της λαχαναγοράς του Ρέντη. Και κάποιος συνεργάτης του από το Πήλιο του είχε μιλήσει για τον θαυματουργό Άγιο του βουνού. Που βοηθούσε στην τεκνοποιία των ζευγαριών. Μέχρι τότε η οικογένεια του Τόλη Βοσκόπουλου είχε 19 κορίτσια.

Και ο πατέρας του έταξε στον Άγιο Απόστολο τον Νέο, ώστε να έρθει το πολυπόθητο αγόρι.

«Η καταγωγή μου – είπε ο Τόλης – εκτός των μικρασιατών γονιών μου που ήρθαν πρόσφυγες μετά το διωγμό είναι η γειτονιά μου. Εκεί όπου μεγάλωσα με αρχές. Είδα την Αθήνα στα 13 μου.

Μέχρι τότε ήμουν στη λαχαναγορά, στα λεμονάδικα εκεί όπου ο πατέρας μου κατάφερε να γίνει αφεντικό με ταμπέλα στο μαγαζί του. Έβλεπε το όνομα του τα βράδια όταν έσβηναν τα φώτα και καμάρωνε. Ήθελε να βάλει εκεί και τον γιο του.

Άρχισε να κάνει παιδιά. Ήταν όλα κορίτσια. Ο 20ός ήμουν εγώ. Είμαι ταμένος στον Αγ. Απόστολο τον Νέο στον Βόλο. Εκεί με έταξε και ο Άγιος έκανε το θαύμα του. Όλοι με ήξεραν Τόλιο τότε. Όταν βγήκα όμως στο θέατρο το άλλαξα μόνος μου. Από Αποστόλης έγινα Τόλης.

Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου την ίδια μέρα έφτιαξε κάρτες για το μαγαζί του Χαρ. Ι. Βοσκόπουλος και Υιός. Αυτός ήμουν εγώ, δέκα ημερών παιδί. Έφτιαξε και νέα ταμπέλα για το μαγαζί.

Μεγαλώνοντας με έπαιρνε μαζί του στη λαχαναγορά αλλά και στην επαρχία για να μάθω τη δουλειά. Φρόντισε να με στείλει στο καλύτερο σχολείο στο Saint Paul στον Πειραιά. Στα 15 μου κατάλαβα ότι δεν ήθελα αυτή τη δουλειά. Είχα δει μια παράσταση μαζί με τους γονείς μου, τα γνωστά μπουλούκια της εποχής και τρελάθηκα.

«Θεέ μου αυτή τη δουλειά θέλω να κάνω », είπα. Φαντάζεστε τι σημαίνει για έναν λαχαναγορίτη να του πει ο γιος του ότι θέλει να γίνει θεατρίνος; Πίστευα ότι θα με σφάξει. Αντίθετα εκείνος μου ζήτησε να βάλω τα καλά μου ρούχα και με πήγε – χωρίς να το ξέρω – να γραφτώ στη δραματική σχολή. Στο Ωδείο Μανώλη Καλομοίρη. Εκεί πήγε και η Κάλλας. Επιστρέφοντας μου είπε: Για να μην πεις κάποια μέρα ότι δεν σε άφησα να κάνεις αυτό που ήθελες. Σας ορκίζομαι ότι ακόμη και τώρα που είμαι πια 80 χρόνων κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή του λέω: κοίτα τώρα! Είμαι ευτυχής γιατί κατάφερα με την απλότητα και τη λαϊκότητά μου να φτάσω ώς εδώ. Η απλότητα δεν χάνει ποτέ».