25 Νοεμβρίου 2021 18:15
Λένα Μαντά: «Μέχρι που πέθανε ο πατέρας μου, δεν κατάλαβα ποτέ αν αυτός ο άνθρωπος με αγάπησε ποτέ».
«Είχα πολλά μαύρα μαλλιά. Όταν άρχισαν οι χημειοθεραπείες, έφυγαν τα μαλλιά. Όταν σταμάτησα τις χημειοθεραπείες, θυμάμαι πως η γιατρός μού είχε πει πως τα μαλλιά θα βγούνε με θυμό. Πραγματικά έβγαιναν γκρι και πολύ σγουρά. Κάποια στιγμή όταν επιτράπηκε να τα βάψω, μετά από τρεις μήνες, πήγα στην κομμώτρια και της είπα να τα βάψουμε κόκκινα… Μου είπε η Νάνσυ, φαντάσου να δούμε μία γυναίκα, που δεν είναι στην πρώτη νεότητα με ένα τέτοιο μαλλί».
«Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε και πρέπει να το βουλώνουμε κάποιες στιγμές, δεν μπορώ να βρω άλλο ρήμα. Δεν είναι μόνο για εμάς τους ενήλικες αλλά και τι περνάμε στα παιδιά μας».
«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Τότε δεν ήταν τόσο πολιτισμένα τα πράγματα. Ήμουν το παιδί με τη βαλίτσα στο χέρι, το παιδί του Σαββατοκύριακου, που πέρασα δύσκολα. Αυτό που ονειρευόμουν ήταν μια οικογένεια. Όταν ήμουν στο λύκειο, επειδή ήμουν ανεπίδεκτη στα μαθηματικά, ο δάσκαλος με ρώτησε τι θα κάνω στη ζωή μου και του είπα θα παντρευτώ. Όταν γνώρισα τον Γιώργο, ήμουν στο πρώτο έτος και σπούδαζα νηπιαγωγός. Εκείνος είχε χάσει τον πατέρα του στα 8. Εγώ ήμουν τότε 19 και ο Γιώργος 26 και θέλαμε οικογένεια και οι δύο».
«Εγώ είχα ελάχιστη σχέση με τον πατέρα μου. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ αποστασιοποιημένος. Μέχρι που πέθανε, δεν κατάλαβα ποτέ αν αυτός ο άνθρωπος αγάπησε ποτέ ένα παιδί που είχε. Στην πορεία παντρεύτηκε ξανά, έχω κι έναν αδερφό. Δεν έχω ακούσει σ’ αγαπώ, ούτε χάδι, ούτε τίποτα από αυτά. Ούτε φιλί, ούτε μια καλή κουβέντα από το πατέρα μου. Οπότε ήμουν πολύ απομακρυσμένη».
«Παλιά πόναγε πολύ κι αναρωτιόμουν τι έχω κάνει. Είχε δεθεί πολύ με την νέα του οικογένεια. Και με τον αδερφό μου ήταν δύσκολα γιατί έχουμε 12 χρόνια διαφορά. Τώρα έχουμε βρεθεί που έφυγε ο πατέρα μας κι η μητέρα μου και μείναμε οι δύο μας και επιτέλους μπορέσαμε να αποκτήσουμε αν όχι μία αδελφική ακόμα σχέση, το δουλεύουμε, μπορούμε όμως να είμαστε φίλοι».
«Η μητέρα μου έτρεμε τι θα πει ο κόσμος, γι αυτό εγώ είμαι στο άλλο άκρο που δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Της είπα πολύ γλυκά κάποια παράπονά μου, γιατί πλέον είχε μεγαλώσει και δεν έχω μάθει να “κλωτσάω τον αντίπαλο”. Κάποια μου τα δικαιολόγησε, αλλά δεν με έπεισε.
Τότε στο σπίτι που μέναμε δεν είχαμε έπιπλα, τρώγαμε πάνω σε μια βαλίτσα. Ήταν πολύ καλή μοδίστρα και ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε αυτό. Ήταν πολύ σκληρή η κοινωνία τότε, θυμάμαι ο αδερφός της που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη είχε στείλει γράμμα και της έγραφε ότι “προτιμώ να σε δω πνιγμένη στο Φάληρο, παρά χωρισμένη”».
https://youtu.be/G3blHfYP-BA
