20 Μαρτίου 2019 15:53
Σίγουρα δεν είναι απλό μια ζωή ολόκληρη να ζεις στη σκιά των δύο ίσως μεγαλύτερων κινηματογραφικών αστέρων που πέρασαν ποτέ απ’ τη χώρα. Πλην όμως, ο Γιάννης αντιμετώπισε και βία και σκληρότητα απ’ την πλευρά του αείμνηστου πατέρα του. Αυτά προσπαθούσε να “ξορκίσει” με την τρυφερότητά της η Αλίκη.
Ένα από τα θέματα μάλιστα που είχε συζητηθεί στην τηλεοπτική συνάντηση Γιάννη Παπαμιχαήλ – Τατιάνας Στεφανίδου ήταν τα ναρκωτικά, που, όπως ο παραδέχτηκε ο ίδιος, έπαιρνε την περίοδο που έπασχε από κατάθλιψη, ενώ ο πατέρας του, αν και το γνώριζε, δεν τον βοήθησε καθόλου. «Όταν ήμουν μικρός, έβαζα συνέχεια ένα τραγούδι και απ’ τα νεύρα του μου έσπασε το δισκάκι. Τρόμαξα πολύ. Γενικά είχε αυτές τις βίαιες εξάρσεις. Τον φοβόμουνα, ειδικά όταν μάλωναν πέρα από τα επιτρεπτά επίπεδα. Και ειδικά όταν δεν ξέρεις γιατί γίνεται όλο αυτό, φοβάσαι. Είχαμε κάποιο άσχημο επεισόδιο. Δεν έμενε στις φωνές ο πατέρας, σήκωνε χέρι. Η μητέρα μου ήταν ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος. Είχα ψηλότερα τη μητέρα μου, γιατί το 90% του χρόνου το περνούσα μαζί της. Τον πατέρα μου τον θεωρούσα τον καλύτερο Έλληνα ηθοποιό, αλλά από μικρός ένιωθα πως δεν θα ήθελα ποτέ να του μοιάσω μεγαλώνοντας».
Ο Γιάννης είχε μιλήσει και για τον θάνατο της μητέρας του και, όπως είπαμε, για την κατάθλιψη και τη χρήση ναρκωτικών. «Μετά το θάνατο της μητέρας μου ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Όλοι λέμε ότι δεν θα μας τύχει αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η φυσιολογική πορεία της ζωής. Μόλις είχα μπει στο στρατό, όταν “έφυγε” η μητέρα μου. Βρέθηκα με μια σωρεία θεμάτων που θα έπρεπε να επιλύσω. Μεταξύ αυτών, το θέατρο και η σύμβαση. Ήταν πράγματα που δεν γνώριζα καν. Αυτή η κατάθλιψη με οδήγησε στις ουσίες, χωρίς καμία αμφιβολία. Αν είχα τον πατέρα μου δίπλα μου, δεν ξέρω αν θα τα ξεπερνούσα. Είναι δύσκολη ερώτηση αυτή. Πήγα και του μίλησα, αλλά, αν η αντίδρασή του ήταν τώρα όπως τότε…. Δεν θα ήταν δίπλα μου. Του είπα την αλήθεια τότε και του είπα ότι θέλω βοήθεια. Αυτό που με πονάει περισσότερο δεν είναι η σχέση με τον πατέρα μου, εκείνο που με διέλυσε ήταν αυτό το κείμενο που έγραψε. Όταν του είπα για τις ουσίες, δεν έκανε τίποτα, δεν με βοήθησε. Τσακωθήκαμε κιόλας, είχαμε ένα φραστικό επεισόδιο. Αυτή ήταν η βοήθειά του, το φραστικό επεισόδιο. Και τότε κατάλαβα ότι δεν υπάρχει στήριξη. Στα καλά, πολλοί είναι δίπλα σου, στα άσχημα κανένας. Έτσι, ξεχώρισα κάποιους ανθρώπους».
Τραγική η εξομολόγησή του, δεν έχουμε κανένα λόγο, ωστόσο, να μην πιστέψουμε πως είναι πέρα για πέρα αληθινή.
«Ίσως μέσα από αυτό το κείμενο ήθελε να εκφράσει την πικρία του. Υποσυνείδητα έγινα η Αλίκη στο μυαλό του. Όπως μάλωνε με τη μητέρα μου για το τι ανήκει σε ποιον, έτσι έκανε και σε μένα. Ένιωσα ότι με τη διαθήκη με πήρε μαζί του στον τάφο. Δεν μπορείς να διαλύσεις το παιδί σου δημόσια. Αυτό δείχνει εκείνη τη στιγμή έναν κακό άνθρωπο χωρίς συναισθήματα. Άσχετα αν τώρα του τα έχω συγχωρήσει».
Σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει; «Σαν σκέψη μπορεί να πέρασε από το μυαλό μου η αυτοκτονία αλλά αυτό είναι δειλία. Αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό μου εκείνο το πρώτο τρίμηνο. Μόνο σαν σκέψη πέρασε, όμως, δεν είμαι από τους ανθρώπους που τα παρατάνε. Κράτησε ελάχιστα αυτή η σκέψη. Έβλεπα και κάποιον ψυχολόγο, ο οποίος με βοήθησε. Το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να σηκωθείς άμα πέσεις ή έστω να προσπαθήσεις».
«Δεν είναι ντροπή να λέμε τι μας έχει συμβεί ή δύσκολες καταστάσεις που έχουμε περάσει. Στο πρώτο βιβλίο δεν μπορείς να φανταστείς πόσα γράμματα έπαιρνα που μου έλεγαν ότι έβλεπαν στοιχεία της ζωής τους. Ήταν εξαιρετικό συναίσθημα, επειδή ένιωθα ότι τα έβγαλα και δεν τα κράτησα απλά μέσα στο μυαλό μου».
Για την περιουσία που, όπως τον κατηγόρησαν, σπατάλησε: «Όλοι ξέρουν ποιος είμαι. Δεν βγαίνω, μπουζούκια δεν πάω. Δεν κάνω καμία ζωή περίεργη. Σίγουρα έκανα κάποιες κινήσεις και βιάστηκα να δώσω κάποια σπίτια. Για το εξοχικό (σ.σ. στον Θεολόγο εννοούσε, το “καταφύγιο” της Αλίκης) έχω μετανιώσει. Το βλέπω σαν εφιάλτη. Όλα αυτά τα είχα κάνει, γιατί δεν μπορούσα να είμαι στον χώρο που ήταν η Αλίκη μέσα. Αυτή η κίνηση έκρυβε μέσα κάποια πράγματα που τα ανακάλυψα μετά, της παιδικής μου ηλικίας. Ούτε υπήρχαν ταξί της Αλίκης όπως έλεγαν. Και για τα κοσμήματα που είπαν ότι πούλησα, τα κοσμήματά της είναι στη θυρίδα της τα τελευταία 15 χρόνια. Ο κόσμος πιστεύει ότι το έδωσα το θέατρο. Δεν ήταν δικό της, το είχε με σύμβαση. Απλά τότε έληγε η σύμβαση. Το πάλεψα και το έχασα. Μέχρι τον Άρειο Πάγο έφτασα».
