Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Είμαι 64 χρόνων, είναι τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ»

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μίλησε για την καριέρα της αποκαλύπτοντας άγνωστα περιστατικά από τις συνεργασίες της.

H δημοφιλής πρωταγωνίστρια Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μίλησε στο περιοδικό «ΟΚ!» και ρωτήθηκε πώς καταφέρνει στην Τέχνη της να κάνει το αδύνατο να φαίνεται δυνατό. Για παράδειγμα, στους «Πέρσες» του Άρη Μπινιάρη, η Άτοσσά της, σχεδόν σε έκσταση, σε μια καθηλωτική σκηνή στην επίκληση του νεκρού Δαρείου ξεκινούσε με ένα δαιμονισμένο head banging και συνέχιζε με μια ασύλληπτη κίνηση περιστρεφόμενου δερβίση για σχεδόν 22 λεπτά.

«Στην αρχή έβγαλαν τα πόδια μου φουσκάλες, αλλά μετά σκλήρυνε το δέρμα και ήταν πιο εύκολο», είπε.

Στη σειρά «Ασθενείς και οδοιπόροι» είχε κάνει εντατικά μαθήματα γερμανικών άνευ διδασκάλου για να είναι πιο πειστικές οι αντιδράσεις της στις σκηνές που είχε με τον Γερμανό ηθοποιό Μπέρναρντ Μπέτερμαν.

«Μετά πήγαινα στο μοντάζ για να υποδείξω σε ποια γερμανική λέξη δική μου ή του συμπρωταγωνιστή μου αντιστοιχούσε στο βλέμμα του άλλου», σημείωσε.

Για τις ανάγκες της ίδιας σειράς, είχε μάθει να παίζει στο πιάνο μια μελωδία του Σατί. «Τα δάχτυλά μου έτρεμαν στο πιάνο που πατούσα τα πλήκτρα. Ήταν μεν άηχα, σε ένα παλιό πιάνο, αλλά οι κινήσεις μου έπρεπε να συγχρονίζονται απολύτως με την ηχογραφημένη μελωδία κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο», δήλωσε η Καραμπέτη.

Στην «Πλατεία Ηρώων» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, έπρεπε να σιδερώνει άψογα και χρονομετρημένα πάνω σε συγκεκριμένους στίχους πέντε πουκάμισα στη διάρκεια ενός μονολόγου μίας ώρας.

«Είδα στο YouTube αναλυτικά τις σωστές οδηγίες σιδερώματος. Στις πρόβες έπαιρνα τα πουκάμισα της παράστασης στο σπίτι μου και σιδέρωνα ώρες ατελείωτες. Ο λογαριασμός του ηλεκτρικού είχε επιβαρυνθεί πολύ όλο εκείνο το διάστημα», ανέφερε γελώντας.

Σε άλλο σημείο ανέφερε: «Θέλω να κάνω πράγματα που δεν τα έχω ξανακάνει, να κατακτήσω κάτι καινούριο, σαν τον ορειβάτη που ανεβαίνει σιγά σιγά τα χαμηλότερα βουνά, πάει στον Όλυμπο και μετά θέλει να πάει στο Έβερεστ. Οι ηθοποιοί είμαστε σαν τα παιδιά, κάνουμε κάτι και αποζητάμε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ότι ‘μπράβο, αυτό που έκανες και που ήταν δύσκολο, το πέτυχες, μας άρεσε, μας άγγιξε’.

Κι αν δεν το ακούσεις αυτό από τον θεατή, έχεις μια ανασφάλεια, ένα ερωτηματικό. ‘Το έκανα καλά σήμερα;’. Εγώ τουλάχιστον αυτοαμφισβητούμαι συνέχεια, αναρωτιέμαι για την κάθε σκηνή, για την κάθε φράση. Όταν βλέπω τον εαυτό μου σε μια ταινία ή στην τηλεόραση, όπου μπορώ να δω εξωτερικά την εικόνα μου, δεν εστιάζω στα καλά αλλά στα λάθη μου.

Και συνέχεια λέω ‘πρόσεξέ το αυτό, πρέπει να το δουλέψεις, δεν πρέπει να το αφήσεις να επαναληφθεί’. Δεν είναι εύκολο, γιατί παλεύουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μυστικό είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά και τίποτε άλλο».

Στα τέλη Μαΐου, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2023, θα εμφανίζεται σε μια παράσταση-performance του Γιάννη Χουβαρδά στην Ελευσίνα με τίτλο «Don’t Look Back», σε κείμενο δικό του, βασισμένο στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης.

«Θα είναι είκοσι παραστάσεις για δέκα ημέρες, με λίγους θεατές κάθε φορά. Είναι ένας εξαιρετικός θίασος πολύ καλών ηθοποιών που ζωντανεύουν διάφορα ζευγάρια, σε διάφορες ηλικίες και με διάφορες ιστορίες. Δεν θα παίζουμε πάνω σε μια συγκεκριμένη σκηνή, το κοινό θα μετακινείται από χώρο σε χώρο».

Επιπλέον, έχει ήδη αρχίσει τα γυρίσματα για τον ρόλο της Φραγκογιαννούς στη νέα ταινία της Εύας Νάθενα που είναι βασισμένη στην αριστουργηματική Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και θα βγει στους κινηματογράφους την επόμενη χρονιά. «Τρομερό κείμενο, δυσβάστακτο. Από τους πολύ σκοτεινούς ρόλους που καλείται να παίξει ένας ηθοποιός. Όπως η Μήδεια. Μεγάλη κατάβαση σε πολύ σκοτεινές περιοχές της ψυχής και με μια αμείλικτη κοινωνική διάσταση».

Στην ερώτηση αν η ίδια είναι ενεργή πολίτης η ηθοποιός που φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά της ΕΡΤ «Φλόγα και Άνεμος» είπε: «Κυρίως μέσα από την Τέχνη μου και όταν μου δίνονται αφορμές στον δημόσιο διάλογο. Η ζωή μας είναι τόσο γεμάτη από άσχημα πράγματα. Είμαστε μέσα σ’ αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται ζωή και που δεν ξέρουμε τι νόημα έχει, δεν ξέρουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, είμαστε όντα τραγικά, που γεννήθηκαν, ζουν και θα πεθάνουν, και αντί να συμπαραστέκεται σ’ αυτό το ταξίδι ο ένας στον άλλο και να κοιτάμε να αγαπήσουμε, να παρηγορήσουμε τον άλλο, πάμε να του βγάλουμε τα μάτια. Για ποιο λόγο; Έχουμε ήδη τόσα πολλά εναντίον μας, την αρρώστια, τον θάνατο, την απώλεια, τους πολέμους, τα οικονομικά μας προβλήματα.

Κι όμως υπάρχει στην κοινωνία μας παντού η μισαλλοδοξία, η επιθετικότητα, τα κουτσομπολιά, τα επικριτικά σχόλια για τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, για την καταγωγή, το χρώμα του, την οικονομική του κατάσταση, την κοινωνική του τάξη, την εμφάνιση, τα κιλά του. Δεν επιτρέπεται πλέον. Η εποχή μας έχει κάνει κάποια βήματα μπροστά, έρχεται ένας καινούριος κόσμος. Όλα αυτά που πληγώνουν τους ανθρώπους οφείλουμε ως κοινωνία να τα αφήσουμε πίσω μας και να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο, τον καθένα με τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά του».

Μιλώντας για την ηλικία της είπε πως είναι 64 και νιώθει τυχερή και ευλογημένη: «Θυμώνω με τα κλισέ της κοινωνίας μας, την ομοφοβία, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τον σεξισμό. Υπάρχει ακόμα και η φοβία του χρόνου, της ηλικίας. Γιατί δηλαδή είναι στίγμα αν ένας άνθρωπος γίνει 40, 50, 80 χρόνων; Αυτή είναι η κοινή μοίρα για όλους, όσοι είναι τυχεροί. Γιατί κάποιοι δεν θα φτάσουν εκεί, θα φύγουν στα μισά.

Είναι δηλαδή καλύτερο που η Μέριλιν έφυγε στα 36 της; Μακάρι να τη βλέπαμε στα 60, στα 70 της να κάνει μια τρομερή ερμηνεία, και όχι μία αλλά πολλές, γιατί ήταν και ένα υπερταλαντούχο πλάσμα όπως αποδείχτηκε. Γιατί είναι κακό να μεγαλώνεις; Έχεις συσσωρεύσει εμπειρίες, υπάρχει πια μια άλλου τύπου ομορφιά, πνευματικότητα και γνώση πάνω στα πράγματα. Δεν είναι ανεκτίμητο να βλέπεις τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, την Τζούντι Ντεντς, την Έλεν Μίρεν σ’ αυτές τις συγκλονιστικές ερμηνείες που μας έδωσαν στη χρυσή τους ωριμότητα; Και γιατί δεν πρέπει να λέμε την ηλικία μας; Είμαι 64 χρόνων και το δηλώνω ως τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ, υγιής και δημιουργική. Με σοκάρει η ολοσχερής αδυναμία μας να αποδεχθούμε την κατάσταση των πραγμάτων. Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τη μοίρα μας επιτέλους.

Είμαστε όντα θνητά και ευάλωτα. Στην αγέλη των ελεφάντων όταν αρρωσταίνει ένα μέλος, πηγαίνουν όλοι μαζί και του συμπαραστέκονται. Αλλά εμείς γυρίζουμε την πλάτη. Μεγάλη ανευθυνότητα από το ανθρώπινο είδος. Υποτίθεται πως είμαστε το πιο έξυπνο είδος και τελικά είμαστε το πιο ανόητο. Τα ζώα έχουν μια άλλη σοφία, πιο κρυφή, πιο ενστικτώδη και πιο ουσιαστική».