Κωνσταντίνος Καζάκος: «Το 95% των ηθοποιών στο θέατρο είναι τσουτσέκια με σκυμμένο το κεφάλι»

Ξεσπά ο Κωνσταντίνος Καζάκος μέσα από πρόσφατη συνέντευξή του εκφράζει το παράπονό του για τον τρόπο που δουλεύουν οι σκηνοθέτες στα θέατρα.

Τελευταία έχεις δυο στα δύο με τον Μανούσο Μανουσάκη, και στο θέατρο και στην τηλεόραση

«Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τη δουλειά του πάρα πολύ καλά και «σκάβει», δεν μένει στο προφανές της επιφάνειας. Ευτυχώς, ο κόσμος καταλαβαίνει τον «φελλό που επιπλέει». Έχει γίνει μία τεράστια παρανόηση στο πώς δουλεύουν τα πράγματα. Στο σινεμά και την τηλεόραση ο απόλυτος άρχων είναι ο σκηνοθέτης. Όταν αυτό ισχύει και στο θέατρο, γίνονται βλακείες.

Το θέατρο είναι το βασίλειο του ηθοποιού, όχι του σκηνοθέτη. Ο δεύτερος είναι εκεί για να βοηθήσει τον πρώτο. Όχι για να βγάλει τα μάτια σε ένα κλασικό έργο, να μην το γνωρίζει ούτε η μάνα του, για να πει «εμένα αυτή είναι η άποψή μου». Μία τέτοια περίοδο διανύουμε τώρα, ο θεατής το βλέπει, δεν καταλαβαίνει Χριστό και λέει, «έτσι είναι ο Σαίξπηρ; Δεν θα ξαναδώ».

Είμαστε σε μία δικτατορία σκηνοθετών, το 95% των ηθοποιών στο θέατρο είναι τσουτσέκια με σκυμμένο το κεφάλι και απόλυτη υποταγή στον σκηνοθέτη. Ο Ευριπίδης, όταν έπαιρνε το βραβείο για το καλύτερο έργο, το παραλάμβανε μαζί με τον πρωταγωνιστή του γιατί χωρίς εκείνον δεν υπήρχε έργο. Αν το πει άλλος, θα βγει άλλο νόημα. Με τα ίδια λόγια.

Είναι μεγάλο παράπονό μου αυτό, έχουν χαθεί οι ισορροπίες. Και βλέπεις ότι οι σκηνοθέτες είναι με έναν βούρδουλα στο χέρι – όχι όλοι, προφανώς. Κάποιοι που έχουν κάνει μερικές επιτυχίες και νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον πάπα από τα @$%Λ$ και ό,τι λένε είναι νόμος. Το θέατρο δεν δουλεύει έτσι. Αν έχεις φοβισμένους ηθοποιούς, δεν θα καταλάβουν ποτέ τι και γιατί κάνουν στη σκηνή».

Εσύ έχεις σκηνοθετήσει;

«Όχι, αλλά θα το κάνω σίγουρα κάποια στιγμή. Έχω συνεργαστεί με άπειρους υπέροχους σκηνοθέτες με πολλά κοχόνες, όπως ο Jules Dassin και ο Βολανάκης, οι οποίοι λάτρευαν τους ηθοποιούς τους και ήταν εκεί για να τους βοηθούν».

Μιλούσες πάντα έτσι ανοιχτά;

«Ναι. Και γι’ αυτό δεν έχω τόσες παρέες στο καλλιτεχνικό κύκλωμα, έχω λίγους φίλους και καλούς. Δεν ήμουν ποτέ σε παρεάκια σκηνοθετών, συγγραφέων – θέλω να κάνω παρέα με αυτούς που κάνω παρέα, όχι με αυτούς που «πρέπει». Και το έχω πληρώσει ακριβά, αλλά κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χαμογελάω. Τώρα τα λέω πιο «χύμα» και δεν με νοιάζει κιόλας».

Τι κρατάς απ’ όσα σου είχαν πει οι γονείς σου;

«Πως πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και να μη φοράμε μάσκες, εκτός από τη δουλειά μας. Το άλλο είναι το γνώθι σαυτόν, να ξέρεις μέχρι που φτάνεις χωρίς αυτό να σε περιορίζει. Ήθελα πάντα να σηκώνομαι το πρωί, να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να μη θέλω να τον φτύσω. Το έχω καταφέρει», λέει ο Κωνσταντίνος Καζάκος στο Esquire.