Μαρία Μπεκατώρου: «Στον δρόμο με μπέρδευαν με την Πέγκυ Ζήνα»

Η Μαρία Μπεκατώρου νιώθει ότι ποτέ δεν την έχουν φέρει σε αμηχανία ή σε δύσκολη θέση στο δρόμο.

«Σε γενικές γραμμές ποτέ και αυτό είναι μεγάλο κέρδος. Απλά κάποιοι θέλουν να μιλήσουν παραπάνω, κάποιοι λιγότερο, αλλά εγώ είμαι εκεί και το απολαμβάνω» εξομολογείται σε συνέντευξή της η Μαρία Μπεκατώρου.

Πηγαίνεις στη λαϊκή;

Ναι, καλέ, κάθε εβδομάδα. Ξέρεις, δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Είμαι πολύ τυχερή που ο Θεός μού χάρισε μια επιτυχία μέσω της δουλειάς που αγαπάω πάρα πολύ να κάνω, απλά μοιράζομαι τη δουλειά μου με πάρα πολύ κόσμο. Αυτό πάντως που δεν μου αρέσει γενικά είναι να βρεθώ σε μια παρέα που δεν γνωρίζουν τι άνθρωπος είμαι και να αρχίσουν να μου κάνουν ερωτήσεις τύπου κλειδαρότρυπας «τι έκανε εκείνος;», «αληθεύει αυτό;»… Δεν τα αντέχω καθόλου αυτά.

Έχει συμβεί να σε μπερδέψουν με κάποια άλλη στον δρόμο;

Το επώνυμό μου συνήθως το μπερδεύουν με της Μαρίας Μπακοδήμου. Παλιά, όταν δεν ήμουν γνωστή, με μπέρδευαν με την Πέγκυ Ζήνα. Στον δρόμο έγινε δύο φορές, τη μία κιόλας με σταμάτησαν και μου μιλούσαν. Εγώ χαμογελούσα στην αρχή και τoυς είπα: «Παιδιά, δεν είμαι αυτή» αλλά δεν είχα και τι να τους πω. Ποια είμαι; Με ήξεραν τότε; Τι να πω; Είμαι η Μπεκατώρου από την Κεφαλονιά;

Έχει τύχει να σε φλερτάρουν ή το έχουν δεδομένο ότι είσαι μια γυναίκα δεσμευμένη;

Δεν νομίζω. Πιο πολύ με τους παίκτες γίνεται αυτό που έρχονται στο πλατό. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν διάθεση έτσι πιο παιχνιδιάρικη, αλλά δεν έχει τύχει, δεν το έχω επιτρέψει κι εγώ. Νομίζω ότι αυτό είναι και λίγο να το δίνεις στον άλλο. Μπορεί να γίνεται και να μην το καταλαβαίνω ή να μη δίνω τη σημασία που πρέπει. Το να μου πουν ότι είμαι όμορφη, μου το λένε και μου αρέσει βέβαια, το δέχομαι, είναι πολύ ωραίο να σ’ το λένε οι άντρες. Δεν με έχει φέρει όμως κάποιος σε δύσκολη θέση.

Σε έβλεπα στο MadWalk, στην πασαρέλα της Λένας Κατσανίδου, να τραγουδάς το «Διπλός γλυκός καημός» του Γιώργου Μουζάκη και σκεφτόμουν: «Αποκλείεται, μας κοροϊδεύει όλα αυτά τα χρόνια στην τηλεόραση. Τραγουδίστρια ήθελε να γίνει».

Όχι, εντάξει, έχω καλή φωνή. Από μικρή αγαπούσα ό,τι έχει σχέση με το θέαμα, το τραγούδι, την υποκριτική. Όμως δεν έκανα τίποτα ποτέ για τη φωνή μου. Αυτό που ακούστηκε στο ΜadWalk όντως ήταν πολύ ωραίο και ήταν φυσικά η φωνή μου. Τα μικρολάθη είχαν διορθωθεί, αν και δεν ήταν πολλά, για να είμαι ειλικρινής. Πάντως, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαχειριστώ με το στρες μου μια άρτια live εμφάνιση.

Μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

Ναι, ναι.

Και να υποθέσω ότι είδωλό σου ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Μου άρεσε πάρα πολύ η Βουγιουκλάκη, αλλά πιο πολύ ήμουν προς τη σχολή της Ρένας Βλαχοπούλου. Νομίζω ότι λόγω του επτανησιακού ταμπεραμέντου ήμουν πιο κοντά της. Μεγάλωσα και σε μια αυθεντική κεφαλονίτικη οικογένεια, οπότε έχουμε πολλά κοινά στοιχεία επικοινωνίας, έκφρασης, ο τρόπος που μιλάμε λίγο πιο τραγουδιστά, η συμπεριφορά στα Επτάνησα, όλα. Πάντως, λίγο-πολύ σχεδόν όλα τα κορίτσια τότε ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί. Αργότερα ήταν της μόδας τα μοντέλα, μετά οι τηλεπαρουσιάστριες… Και τώρα θέλουν να γίνουν παρουσιάστριες.

Τώρα μάλλον προτιμούν influencers.

Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι ό,τι όνειρο έχει θέλει να πραγματοποιηθεί πάρα πολύ γρήγορα. Και επειδή γενικά ίσως η τεχνολογία και τα κινητά έχουν αλλάξει το επίπεδο της επικοινωνίας, οι νέοι άνθρωποι πια θέλουν να γίνουν γρήγορα και «αναίμακτα», χωρίς να το παλέψουν, σαν να μπορούσε ένα χέρι να τους σπρώξει στη σωστή θέση, χωρίς πολλή προεργασία.

Ακριβώς η αντίθετη διαδρομή από τη δική σου περίπτωση.

Ναι, ακριβώς το αντίθετο από τη δική μας γενιά, που θεωρώ ότι σε όλους τους τομείς έχει δουλέψει περισσότερο. Εμείς όμως τότε δεν είχαμε την τεχνολογία στα πόδια μας, δεν γίνονταν όλα τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα σε επίπεδο δουλειάς μέχρι φιλικών και προσωπικών σχέσεων. Είναι όλα σε μεγάλη ταχύτητα, πιο άμεσα και πιο επιφανειακά από ό,τι παλιότερα.

Οι γονείς σου δεν ήθελαν να ασχοληθείς με τον χώρο του θεάματος;

Ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τότε όλοι οι γονείς ήθελαν κάτι πιο χειροπιαστό για να μπορεί το παιδί να πατάει γερά στα πόδια του.

Δηλαδή, να υποθέσω σε ήθελαν γιατρό ή δικηγόρο;

Όχι, ο πατέρας μου είδε την αγάπη που είχα γενικά για τα καλλιτεχνικά δρώμενα και επειδή είχε πάρα πολύ στενή σχέση με την οικογένεια του Γιάννη Βούλτεψη, η κόρη του η Σοφία τότε δούλευε στις «Εικόνες», κανόνισε μαζί της κρυφά από μένα να με πάρει μια μέρα στο περιοδικό από το πρωί μέχρι το βράδυ για να δω πώς δουλεύουν. Εκεί θυμάμαι ότι έγινε και η πρώτη μου γνωριμία με τον Πάνο Σόμπολο. Είχα αδυναμία στον μπαμπά μου και δεν ήθελα να του χαλάσω το χατίρι. Τελικά μετά ξεκίνησα να δουλεύω στο TeleCity, έκανα καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Μετά κάποια στιγμή ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που του άρεσε πάρα πολύ όπως το έκανα, με έβαλε να παρουσιάζω εκπομπή. Έμεινα σε αυτή την εκπομπή καμιά εικοσαριά χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα, από TeleCity έγινε Τηλεάστυ και μετά Αρτ. Έκανα λοιπόν το πανεπιστήμιό μου στο Τηλεάστυ χωρίς να σκέφτομαι ποτέ να ανοίξω τα φτερά μου. Ήρθαν οι συνθήκες έτσι και τα άνοιξα.

Αποφοίτησες από τις Ουρσουλίνες, την Ελληνογαλλική Σχολή στο Ψυχικό, ένα σχολείο που είναι ταυτισμένο στη συνείδησή μας με την αυστηρότητα, την πειθαρχία και τις ομοιόμορφες στολές.

Και τότε να φανταστείς ήταν θηλέων, τώρα είναι μεικτό. Μετά οι στολές καταργήθηκαν, αλλά έπρεπε να πηγαίνουμε στο σχολείο ντυμένες σεμνά.

Ήταν εύκολο να λειτουργείς μέσα σε αυτό το πλαίσιο;

Ήμουν πολύ αφελής τότε και καθόλου επιμελής μαθήτρια. Διάβαζα όποτε ήθελα και ποτέ δεν μπορούσα να αντιληφθώ τους αριθμούς. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί υπήρχαν στη ζωή μου τα Μαθηματικά, η Φυσική και η Χημεία. Αλλά δεν έδινα αφορμές για να εκνευρίζω τους καθηγητές μου, δεν ήμουν άτακτη, δεν έκανα σκασιαρχείο, δεν είχα απουσίες, δεν έκανα τέτοιες τρέλες. Ήμουν πολύ καλό παιδί, υπάκουη και με αγαπούσαν πολύ οι καθηγητές. Απλά όταν πήγαινε η μαμά μου στο σχολείο για να ρωτήσει για τις επιδόσεις μου –μαύρη η μέρα εκείνη, ειδικά που ήξερα τι είχα γράψει και δεν της το έλεγα γιατί περίμενα την κατσάδα της–, απαντούσαν: «Κυρία Μπεκατώρου, δεν διαβάζει, αλλά είναι ένα πάρα πολύ καλό και χαρούμενο παιδάκι». Και της έλεγα: «Κράτα αυτό, μαμά μου».

Πηγή: «ΟΚ!»