Ελένη Κοκκίδου για αποχώρηση από «Μουρμούρα»: «Έχω κλείσει 10 χρόνια και μου είναι αρκετά, τελείωσε μέσα μου»

Η Ελένη Κοκκίδου παραχώρησε συνέντευξη στην Αυγή. Η ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, για την αποχώρησή της από τη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», έπειτα από δέκα ολόκληρα χρόνια.

Γράφεται παντού ότι αποχωρείς από τη «Μουρμούρα». Είναι αλήθεια;

Ναι, όντως. Έχω κλείσει δέκα χρόνια και μου είναι αρκετά. Τελείωσε μέσα μου. Τελείωσε αυτή η χαρά και αυτή η συνάντηση με τη Βούλα. Νιώθω ότι ανοίγω έναν καινούργιο κύκλο. Όλα τα πράγματα κάποια στιγμή κλείνουν μέσα μας και ξαναρχίζουμε από την αρχή. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που ξεκινάω κάτι καινούργιο στη ζωή μου την καλλιτεχνική.

Τι σου αφήνουν αυτά τα δέκα χρόνια στη σειρά αυτή;

Πολλά πράγματα. Κατ’ αρχάς γνώση. Για μένα η τηλεόραση, αυτός ο ρόλος, ήτανε μια σπουδή. Γιατί είναι άλλο να παίζεις κωμωδία στο θέατρο και άλλο κωμωδία στην τηλεόραση. Κοίταξα πολλές φορές τους παλιούς μας κωμικούς, γιατί δεν έδινα την επαγγελματική σημασία που έδωσα τώρα. Έμαθα πράγματα για το timing. Για τη σωστή στιγμή που πρέπει να πετάει κάποιος μια ατάκα. Χωρίς αυτό να σημαίνει αναγκαστικά ότι τα κατάφερα. Ούτως ή άλλως στην τέχνη δεν υπάρχει κάποιο σημείο που τα καταφέρνεις και σταματάς. Πάντα σου λείπει κάτι.

Κατάφερε αυτή η σειρά να σε κάνει να αγαπήσεις την τηλεόραση;

Ναι. Και αγάπησα τον τρόπο που γινόταν αυτή η σειρά και που εξακολουθεί να γίνεται μέχρι τον Ιούνιο. Και τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Δεν άλλαξαν οι άνθρωποι στο συνεργείο και αποκτήσαμε μια οικογένεια με την οποία δεν θα χαθώ ποτέ. Γεννήθηκαν παιδιά, παντρεύτηκαν παιδιά, μπήκαν σε πανεπιστήμια, έγιναν παππούδες, πέθαναν γονείς. Είναι πολλά δέκα χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου. Και απορώ και για μένα πώς τα έκανα αυτά τα δέκα χρόνια. Σημαίνει ότι είχα ακόμα να πάρω από αυτή την ιστορία. Μου έδωσε μεγάλη χαρά γιατί αισθάνθηκα πολύ χρήσιμη στον κόσμο που μου έλεγε πάντα πόσο σημαντικό γι’ αυτούς είναι να γελάνε και να αισθάνονται ότι αναγνωρίζουν μέσα από αυτούς τους ρόλους τους εαυτούς τους ή τους συγγενείς τους. Στο δικό μας ζευγάρι πάντα υπήρχε αυτή η ταύτιση. Δεν είναι εύκολο, είναι σπάνιο. Δεν οφείλεται σε εμάς φυσικά, αλλά στη σεναριογράφο μας. Και φυσικά στη φύση της σειράς που έχει τις διάφορες ηλικίες. «Οι παλιοί άνθρωποι» είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι. Γιατί τώρα ζούμε κοινωνίες και οικογένειες που δεν υπάρχει το δίχτυ που υπήρχε παλιά και κρατούσε τις ηλικίες σε συγκεκριμένους ρόλους. Τώρα η κοινωνία μας είναι στον αέρα. Δεν υπάρχει μια κανονικότητα που υπήρχε πριν. Όσο λοιπόν πιο πίσω πας τόσο πιο αναγνωρίσιμοι είναι οι ήρωες της «Μουρμούρας». Φυσικά το καινούργιο ζευγάρι είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί ο νέος ή οι γονείς που έχουν παιδιά σε αυτή την ηλικία. Αλλά εμείς οι δύο είμαστε αυτό που θυμόμαστε από τις προηγούμενες γενιές, γιατί σε λίγο δεν θα καταλαβαίνουμε τι πρεσβεύει η κάθε γενιά. Τι είναι παππούς και η γιαγιά. Ποιος είναι ο ρόλος του γονιού σε μια οικογένεια. Έχουν λίγο οι αρμοί πετάξει μακριά και είμαστε λίγο μπερδεμένοι.

Έχεις και λύπη γι’ αυτόν τον αποχωρισμό;

Δεν έχω λύπη. Αλλά όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, είμαι σίγουρη ότι θα είμαι πάρα πολύ συγκινημένη. Είναι λογικό. Γιατί είναι οι ανθρώπινες σχέσεις που έκανα εκεί. Όχι ο ρόλος. Ο ρόλος υπάρχει και θα υπάρχει μέσα από τις επαναλήψεις και είναι κάτι το οποίο υπάρχει μέσα μου. Από μένα βγήκε, από μένα γεννήθηκε μάλλον. Υπάρχει. Αλλά θέλω να προχωρήσω και σε άλλα πράγματα.