Παυλίνα Βουλγαράκη: «Ήμουν από τα παιδιά που έβρισκαν τη γωνία τους»

Μια συνέντευξη από καρδιάς της Παυλίνας Βουλγαράκη

«Έχω τρία αδέρφια, αλλά επειδή μεγαλώσαμε μαζί με τη μικρή μας την ξαδέρφη, τη Χάιντι, νιώθω σαν να έχω τέσσερα. Το βασικό συναίσθημα όταν σκέφτομαι την οικογένειά μου είναι εκείνο της ομάδας και αυτό με έχει καθορίσει. Μεταξύ μας είμαστε πάρα πολύ αγαπημένοι. Νιώθω πως, ό,τι και να γίνει έχω τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους που με αγαπούν όπως είμαι -όπως και εγώ αντίστοιχα εκείνους. Και αυτό μου δίνει μια εσωτερική δύναμη και με κάνει να νιώθω ασφαλής.

Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολύ έντονα την Κρήτη, τα ξαδέρφια μου και την κατασκήνωση που πήγαινα εκεί για πάρα πολλά χρόνια. Από εκεί είναι ο πατέρας μου και πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι, Χριστούγεννα και Πάσχα. Βασικά, όποτε είχαμε την ευκαιρία, ήμασταν εκεί. Παίρναμε το καράβι και πηγαίναμε ακόμα και για μια μέρα. Να φανταστείς, δεν έχανα ποτέ γενέθλια των ξάδερφών μου.

Εγώ ως παιδάκι νιώθω ότι ήμουν κλειστή. Βέβαια, αν ρωτήσεις τον αδερφό μου τον Διονύση, θα σου πει ότι ήμουν πιο εξωστρεφής, τουλάχιστον με τους δικούς μου. Ήμουν από τα παιδιά που «έβρισκαν τη γωνία τους» που λένε. Δεν είχα πολλούς φίλους, ούτε και τώρα έχω. Μεγαλώνοντας, όταν πήγα στο δημοτικό, ξεκίνησα να έχω περισσότερους φίλους, να πηγαίνω στην Πλατεία Δεξαμένης και να παίζω με τα παιδιά της γειτονιάς. Πάντα, όμως, χρειαζόμουν λίγο χρόνο μες στην ημέρα μόνη μου. Και ακόμα το χρειάζομαι, αλλιώς, δεν νιώθω ο εαυτός μου.

Εκ των πραγμάτων, η οικογένειά μου ήταν «αντικανονική». Ωστόσο, αυτό που σε εμένα έκανε πολύ καλό ήταν ότι -ενώ έμενα στην Αθήνα, μεγάλωνα στο Λυκαβηττό και πήγαινα στο Κολλέγιο-, τα ερεθίσματά μου ήταν από την Κρήτη, γιατί περνούσαμε πάρα πολύ χρόνο εκεί. Εκεί ήταν η καρδιά μου. Οπότε, μπορεί να ζούσα εδώ, αλλά βάδιζα με τα ερεθίσματα ενός διαφορετικού περιβάλλοντος. Αυτή η αντίθεση με διαμόρφωσε.

Για παράδειγμα, μπορεί στο σχολείο μεταξύ τους τα παιδιά να συνέκριναν πράγματα παντελώς ανούσια, όπως τα καινούργια τους παπούτσια. Επειδή όμως αν έλεγα εγώ κάτι ανάλογο στα ξαδέρφια μου στην Κρήτη θα με κορόιδευαν, αυτό μου έδωσε την ικανότητα να φιλτράρω όσα άκουγα και να καταλαβαίνω τι είχε νόημα και τι όχι. Και γι’ αυτό νιώθω πολύ τυχερή.

Δεν μπορώ να πω ότι είχα καλή σχέση με το σχολείο. Μάλλον κακή θα τη χαρακτήριζα. Θυμάμαι ότι διάβαζα πάρα πολλά βιβλία στο δημοτικό. Πήγαινα για ώρες στη βιβλιοθήκη και διάβαζα ασταμάτητα. Κατά τα άλλα δεν ήμουν από τα παιδάκια που ανυπομονούσαν να τελειώσουν οι διακοπές και να επιστρέψουν στο σχολείο.

Στην πρώτη λυκείου έβγαλα 11. Στην τρίτη έβγαλα 19 και στις Πανελλήνιες έγραψα λίγο πιο κάτω από 18. Και αυτό γιατί, όταν θέτω έναν στόχο μπορώ να τον φέρω εις πέρας, αρκεί να καταλάβω τη σημασία του, το πραγματικό νόημα πίσω από αυτό. Στην τρίτη Λυκείου οι γονείς μου μού είπαν ότι αφού δεν διαβάζω, δεν έχει νόημα να πληρώνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Τότε, κατάλαβα την τεράστια προσπάθεια που έκαναν για μένα. Τους είπα ότι είχαν δίκιο και τα έκοψα όλα, δεν έκανα τίποτα. Με άφησαν να αναλάβω μόνη μου την ευθύνη της μελέτης. Και πραγματικά άρχισα να διαβάζω. Τελικά έγραψα καλά και πέρασα Ψυχολογία.

Στην εφηβεία ήμουν πολύ αντιδραστική και το 11 στο Λύκειο μάλλον ήταν αποτέλεσμα αντίδρασης, γιατί στο Γυμνάσιο έβγαζα 18. Έκανα μια μεγάλη εσωτερική επανάσταση. Άρχισα να βγαίνω πιο πολύ, να το σκάω, να κάνω κοπάνες. Ό,τι έκαναν τα «κακά» παιδιά στο σχολείο τα έκανα όλα. Ανακάλυψα τη μουσική, βρήκα το πρώτο μου αγόρι. Ό,τι μπορείς να φανταστείς, πάντα σε λογικά πλαίσια βέβαια.

πηγή: Bovary