Μια real δημοσιογραφική ιστορία για το νησί με το οποίο “απάτησε” τώρα την Κεφαλλονιά (της) η Μαρία Μπεκατώρου – φωτογραφίες

Κοίτα τι μου θύμισες Μαράκι! Λοιπόν, θα ξεκινήσω μπαίνοντας στη χρονομηχανή, συγκεκριμένα επανερχόμενη στο καλύτερο -ίσως- μέχρι τώρα δημοσιογραφικό παιδί μου, που επί της ουσίας δημιούργησα από κοινού, ως μία εκ των τριών επικεφαλής του, με δύο άντρες διαφημιστές: Ένα ταξιδιωτικό περιοδικό-οδηγό 500 σελίδων, που κυκλοφόρησε με μεγάλη εφημερίδα πανελλήνιου βεληνεκούς την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και μοσχοπούλησε.

Ήταν ένα τεύχος με εκδότη τον διαφημιστή Δημήτρη Ορφανάκο, ο οποίος και είχε τα δικαιώματα των ένθετων εκδόσεων της εφημερίδας του lead. Έβγαλε στους συντελεστές του την… πίστη, αφού χρειάστηκαν μέχρι και 44 ώρες σερί δουλειάς για να ολοκληρωθεί όπως θέλαμε. Και on time – φυσικά. Προσωπικά, ως σύμβουλος έκδοσης, επιβαλλόταν να είμαι μες στην τρέλα προκειμένου να συντονίζω συντάκτες, διαφημιστικό, φωτογράφους και… διαφημιζόμενους. Α, και τον διευθυντή σύνταξης να τον «επαναφέρω», (πασίγνωστος διαφημιστής, παρεμπιπτόντως ήταν, που εκείνο το φεγγάρι την είχε «δει» και δημοσιογραφάρα – και του πήγαινε κιόλας του Νίκου Κ., το » ‘χε » στο γράφειν), αφού πάθαινε κρίσεις πανικού δυο-τρεις μέρες πριν το τελεσίγραφο. Σερί και αυτές. Το ευχαριστηθήκαμε -εννοείται-, άλλωστε ποιος δεν λατρεύει τα ταξίδια, όμως μάς εξάντλησε.

Στο διά ταύτα. Γράφοντας, είχα πάθει πανικό με τις Κυκλάδες και αν δεν το γνωρίζετε, δεν είναι καμιά δεκαριά-δεκαπενταριά νησάκια, όπως ίσως πιστεύατε ως τώρα, αλλά 26 παρακαλώ. Η τελευταία σελίδα του εντύπου, λοιπόν, αυτού του καταπληκτικού ιλουστρασιόν εντύπου, ανήκε στη Φολέγανδρο. Δεν ξέρω αν «ξεροκατάπια» με το που ανακάλυψα πως και αυτή ανήκε στις Κυκλάδες, μου φαινόταν πως δεν θα τελείωναν ποτέ όμως (!), αλλά, έκτοτε, δεν έχω πάει. Bλέπετε, εκείνα τα χρόνια, πίτσιρίκια (εντελώς) κιόλας, αλωνίζαμε πέντε-πέντε τα νησιά και… σκοτούρα μας μεγάλη. Ποια κούραση. «Το ταξιδεύειν αναγκαίον εστί», έλεγε ο Μαγγελάνος και το ‘χαμε σαν (δεύτερο) ευαγγέλιο.

Σίγουρα, όμως, αν κρίνω απ’ το ότι η Μαρία Μπεκατώρου, η βέρα Κεφαλλονίτισσα, που κάθε τρεις και λίγο και μέσω του Still Standing, διαφημίζει τις ομορφιές των Επτανήσων -που είναι και δικό μου, αγαπημένο νησιωτικό «σύμπλεγμα- και αποθέωσε τη Φολέγανδρο, πρέπει να «λέει». Μάλλον, μια που τα χρόνια πέρασαν και την έχω ξεχάσει λίγο-πολύ, ήρθε η ώρα να την ξαναεπισκεφτώ.

Πήρε, λοιπόν, που λέτε, το Μαράκι, τον άντρα της, Αντώνη Αλεβιζόπουλο και το διασκέδασαν σαν «πιτσουνάκια». Και μόνοι και με τους φίλους τους.

Ιδού.

ΤΙP

Και λίγη ξεραϊλα, αν εναρμονίζεται μ’ ένα μαγικό μπλε όπως στην προκειμένη, μια χαρά είναι. Έτσι, για αλλαγή…

Ντονατέλλα Αδάμου