Αμαλία Καβάλη: «Με γοητεύει ο χαρακτήρας και η δυναμική της Ουρανίας στις Άγριες Μέλισσες»

Η ταλαντούχα ηθοποιός που έχουμε αγαπήσει στον ρόλο της Ουρανίας στη δημοφιλή σειρά Άγριες Μέλισσες έδωσε μια χαρακτηριστική συνέντευξη στο περιοδικό Madame Figaro.

Πες μας λίγα λόγια για σένα.

Είμαι η Αμαλία και έχω την τάση να ξεχνάω εύκολα. Ποια ήταν η ερώτηση;

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κρήτη. Μια αγαπημένη ανάμνηση που έχεις και τι κρατάς από εκεί.

Κρήτη σημαίνει να μυρίζει θυμάρι και το δέρμα μου να είναι ζεστό.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Όταν ήμουν παιδί μέναμε κοντά σε ένα θερινό σινεμά και το επισκεπτόμουν συχνά. Κατάλαβα νωρίς ότι μου αρέσει ο τρόπος που νιώθω αφού έχω δει μια ταινία, αυτό το φορτίο που αναλόγως την ιστορία που μου έχουν αφηγηθεί, είναι ελαφρύ ή βαρύ. Σκέψεις, συναισθήματα, ερωτήματα τριγυρνάνε μέσα μου και τίποτα από όλα αυτά δεν με απασχολούσε μόλις δύο ώρες πριν! (Δηλαδή αν δεν είναι αυτό μαγεία, τί είναι;) Σε αυτόν τον κόσμο ήθελα να ανήκω. Ήθελα να ακούω και να λέω ιστορίες. Kαι επίσης υπήρχε η Βουγιουκλάκη.

Στη σειρά Άγριες μέλισσες υποδύεσαι την Ουρανία. Μία ευγενική γυναίκα, ήρεμη δύναμη θα λέγαμε που στέκεται στο πλευρό όσων αγαπάει. Πες μας λίγα λόγια γι αυτό.

Ο χαρακτήρας της Ουρανίας σμιλεύτηκε από την ορφάνια της. Έμεινε μόνη στα τρυφερά δεκαέξι και έτσι όπως ήταν κόρη κανενός έγινε μάνα όλων. Είχε ένα τεράστιο τραύμα που της έδινε τη δυνατότητα να συμπονέσει και ταυτόχρονα είχε τεράστια ανάγκη να συνδεθεί. Η “συγκατοίκηση” με τον καλοσυνάτο χαρακτήρα της μου δίνει αρκετά προσωπικά μαθήματα. Με γοητεύει επίσης η δυναμική που έχει καθώς μεγαλώνει. Στον πρώτο κύκλο ήταν αρκετά δειλή, απέφευγε να εκφράζει τις απόψεις της και στόχος της ζωής της ήταν να κάνει οικογένεια, να κλείσει το μαγαζί και να γίνει νοικοκυρά. Αφού “την πρόδωσε” ο σύντροφός της, θες από καχυποψία, κράτησε τη δουλειά της και στο δεύτερο κύκλο πάει να κάνει ένα άλμα στην καριέρα της. Είναι μια γυναίκα σε ενδυνάμωση.

Αν έγραφες εσύ το σενάριο της σειράς πως φαντάζεσαι το τέλος της Ουρανίας;

Ουρανία φορ πρέζιντεντ.

Πώς είναι να αναλαμβάνεις για πρώτη φορά έναν ρόλο στη μικρή οθόνη;

Υπάρχει μια κάποια ψυχρολουσία γιατί χρειάζεσαι δεξιότητες και δυνάμεις που δεν αναπτύσσεις για το θέατρο. Μια καθημερινή σειρά είναι και μια απαιτητική εργασία. Ενώ διανύουμε τον δεύτερο χρόνο γυρισμάτων άνετη και να κάνω τη δουλειά μου δεν έχω υπάρξει. Είμαι τυχερή όμως γιατί στη συγκεκριμένη σειρά σχεδόν το σύνολο των συντελεστών παλεύει για το καλύτερο αποτέλεσμα με όλη του την ύπαρξη, από τον μπάμπα-Στρούμφ Λευτέρη Χαρίτο μέχρι τον βοηθό παραγωγής, μπούμαν, φωτογράφο, πολυμηχάνημα Βαγγέλη Γραμματικό.

Η σειρά έχει τεράστια επιτυχία. Πώς το βιώνεις σε προσωπικό επίπεδο;

Χαίρομαι, ειδικά αυτή την περίοδο που η μυθοπλασία συνομιλεί με την πραγματικότητα, σε σχέση με τη βία και την σεξουαλική κακοποίηση. Ο χαρακτήρας του Βόσκαρη ασκεί όλα τα είδη βίας (ψυχολογική, λεκτική, σωματική) πριν φτάσει στην κορωνίδα του βιασμού, και η κεντρική ηρωίδα η Ελένη τον καταγγέλλει για το βιασμό της. Έχω γνωστούς που μου λένε ότι επεξεργάζονται τα γεγονότα που ακούνε την ημέρα τη νύχτα βλέποντας Άγριες Μέλισσες. Θα ήταν απρόσμενο και ακριβό δώρο να είμαι μέρος μιας σειράς που βάζει ένα λιθαράκι για τη μη ανοχή και δικαιολόγηση της βίας και για την απο-ηρωποίηση της τοξικής αρρενωπότητας στην ελληνική κοινωνία. Viva Eleni!

Τι σε εμπνέει στη ζωή και στη δουλειά.

Με εμπνέει ο Τζόρνταν, που λένε πως έπαιζε πάντα στο 200%, όπου κι αν ήταν, γιατί ήξερε πως κάποιος στο κοινό, έστω ένας, έχει έρθει για να τον δει να παίζει και δεν μπορούσε να διανοηθεί να παίξει χαλαρά χωρίς να τα δώσει όλα. Με γοητεύει αυτό το αίσθημα ευθύνης προς το κοινό. Με εμπνέουν επίσης οι άνθρωποι που παλεύουν για τα ιδανικά τους ακόμα και όταν είναι εξ αρχής χαμένοι, όπως οι σουφραζέττες ή κάποιος που διατηρεί το νεοκλασικό του σε μια γειτονιά της Αθήνας που σκοτείνιασε από πολυκατοικίες.

Ο αγαπημένος σου ρόλος μέχρι στιγμής.

Ο/η Ορλάντο.

Με όλες τις καταγγελίες που ήρθαν στο φως τι θα ήθελες να αλλάξεις στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις;

Πόσο όμορφο θα ήταν όταν γίνεται κάτι τόσο σημαντικό να μη ”σώζουμε καρέκλες” και να μην “κάνουμε αντιπολίτευση”, αλλά να λέμε συγγνώμη, να αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας και να φροντίζουμε να μην ξανασυμβεί, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτείας αλλά και σε προσωπικό. Φοβάμαι ώρες-ώρες πως σε αυτή τη χώρα το μόνο πράγμα που είναι αδιαπραγμάτευτο είναι το συμφέρον του καθενός, προσπαθώ όμως να μην κυλήσω στον κυνισμό. Αρνούμαι να αντιμετωπίσω το αυτονόητο σαν ουτοπία.

Πιστεύεις ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία κοινωνική αφύπνιση;

Πιστεύω πως λόγω lockdown αναγκαστήκαμε πρώτη φορά σύσσωμοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Σταμάτησε οτιδήποτε καθημερινό και άρα υποχρεωθήκαμε σε μια συνολική ίσως ενδοσκόπηση.

Όταν μια μέρα είναι δύσκολη τι σκέφτεσαι για να πάρεις δύναμη;

Δε σκέφτομαι, τρώω νουτέλα.

Είσαι ερωτευμένη;

Ανακαλύπτω συνεχώς ανθρώπους, εικόνες, κείμενα, μελωδίες, αντικείμενα τα οποία είναι ερωτεύσιμα, για να πείθω τον εαυτό μου πως ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι λίγο περισσότερο όμορφος παρά άσχημος.

Κρήτη ή Αθήνα;

Ο κάθε τόπος έχει άλλη θέση μέσα μου, και με την ψυχή ας κάνουμε όπως με το σώμα, δε χρειάζεται να επιλέξουμε χέρι ή πόδι.

Πώς περνάς στο lockdown;

Με γάτες, βόλτες στη θάλασσα, νέτφλιξ και μακαρόνια.

Ένα όνειρο που έχεις μόλις τελειώσει η πανδημία.

Να ταξιδέψω στη Σκωτία.