Ανάδρομος Ερμής και «complicated» καταστάσεις: γιατί ως τις 29/3 δεν ανοίγουμε το «κουτί της Πανδώρας»

 …Είπα να μην ανοίξω εκ νέου το «κουτί της Πανδώρας». Αλλά, πες μου ειλικρινά: θα εμπιστευόσουν άνθρωπο που λέει «my love» στο τηλέφωνο στη μία -με αξιοθαύμαστη πειθώ, μαεστρία- και δίπλα του έχει την… πρώην του; Δεν θα σου περνούσε αυτόματα απ’ το μυαλό -αν ήσουν η πρώην- πως ό,τι έκανε στη νέα, πιθανό να το είχε κάνει και σε σένα όταν ήσασταν μαζί; Παρότι σού έλεγε πως ήσουν «το λιμάνι» του. Και σε πόσες άλλες, ενδεχομένως θα μπορούσε να το έχει κάνει… Μήπως ήταν το σύστημά του; 

Άλλο level

Και πες ότι το ξεπέρασες αυτό το στάδιο. Πως ξεκαθαρίσατε τους λόγους που ήταν μαζί της. Πως τα ξαναβρήκατε και δώσατε μια άλλη, πιο «ελευθεριάζουσα» διάσταση στη σχέση σας. Την πήγατε σε άλλο level, όχι με την έννοια πως δεν νιώθατε το πάθος των πρώτων ημερών, αλλά με την έννοια του ότι δεν προδιαγραφόταν, λόγω αντίξοων συνθηκών, φωτεινό μέλλον μεταξύ σας. Γιατί, ως γνωστόν, η αγάπη σόλο δεν φτάνει. Τι συμβαίνει αν ξεκίνησε μετά από ένα διάστημα να σου «στροφάρει»; Πάλι; Να εξαφανίζεται (π.χ. στις διακοπές του, καθώς δεν καταφέρατε να κάνετε μαζί) δημιουργώντας προστριβές εκ του μη όντος δυο-τρεις μέρες αφότου έφυγε; Δεν θα σκεφτόσουν ότι κάτι τρέχει με άλλη για να μη θέλει χωρίς λόγο, ενώ δεν τον είχες καν καλέσει (μόνο κανά-δυο μηνύματα στο Ιnstagram τού είχες στείλει) επικοινωνία; Μα, να σε μπλοκάρει κιόλας χωρίς λόγο – θεωρητικά; Εμ, εδώ παίζει «δυνατά» το σενάριο της «νέας άλλης». Και εκεί είναι που αρχίζει η πικρία απ’ την πλευρά της γυναίκας. Γιατί τα θηλυκά θυμώνουν, αλλά, αν πικραθούν, δύσκολα βγαίνει ο κόμπος απ’ το στομάχι.

Όταν είστε μες στα μέλια κι εκείνος, αίφνης, επικαλούμενος δικά σου παρελθοντικά λάθη (και βασικά το τελευταίο, αυτό που, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, τον «χτύπησε» παραπάνω, ενώ για σένα ήταν το απόλυτο τίποτα), βρίσκει αφορμή μια αναδουλειά για να μείνει μόνος τριήμερα και δη στα γενέθλιά του, ενώ σε είχε προετοιμάσει πως θα είστε μαζί, τι «παίζει»; Τότε δεν αναλογίζεσαι την πιθανότητα να  το κάνει για να έχει «ήσυχο το κεφάλι του»; Για να είναι σίγουρος πως δεν θα τον ενοχλήσεις με τηλέφωνα και μηνύματα το τριήμερο και εκείνος έτσι θα μπορεί να είναι -χαλαρά- ίσως με άλλη; Ότι βρήκε αφορμή για τσακωμό γιατί μπορεί η «άλλη» ν’ ανακάλυψε χρόνο να τον δει κι εκείνος έπρεπε να σε «ξεφορτωθεί»; Πλην όμως όχι μόνιμα, γιατί θέλει αυτήν που ξέρει a priori ότι θ’ ανταποκρίνεται στα «θέλω» του. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν σου είπε «αντίο, μου τελείωσε», αλλά «καλό τριήμερο». Αυτή του η στάση, όταν γνωρίζει ότι σ’ έχει αφήσει άυπνη λόγω της συμπεριφοράς του και σου λέει πως αντιμετωπίζει «πολύ σοβαρό» πρόβλημα, ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που δεν το μοιράζεται, μήπως σημαίνει κιόλας ότι πρόβλημα δεν υφίσταται;

Πώς γίνεται -πες μου- σύμφωνα με την κοινή λογική, μολονότι έχεις κάνει -και έχει κάνει- λάθη, να τα αποδέχεστε, να μοιράζεστε τα προβλήματα σας και πάλι, ξαφνικά, να του επανέρχεται στο θυμικό και το μνημονικό η ατασθαλία, που, θεωρητικά, για να είναι ξανά μαζί σου, είχε συγχωρήσει και να την «ακούς» ενώ δεν φταις. Δεν σκέφτεσαι ότι όλα γίνονται για «άλλους λόγους»; Κι ότι εσένα πιθανόν σ’ έχει δεύτερη; Μα και στα γενέθλιά του; Εξήγησέ μου πώς μεταφράζεται το ένα βράδυ να σου στέλνει μηνύματα και το άλλο μεσημέρι όχι μόνο να μη σηκώνει το τηλέφωνο, αλλά να τον καλείς ξανά και ξανά, ενώ γνωρίζει πως ανησυχείς (για πλείστους όσους λόγους για εκείνον) και να σου τα «ψάλλει» το βράδυ, τελικά; Να σου λέει ότι έχει θέμα και μαζί σου και με τα πάντα, ότι τον «πρεσάρεις» και να προκαλεί μανούρα, ενώ δεν φταις σε τίποτα ακυρώνοντας μάλιστα το τριήμερό σας; Μήπως, τελικά, δεν είναι ότι δεν θέλει παρέα, αλλά δεν θέλει τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ παρέα; Κάποιας άλλης όμως; Ναι, ΟΚ, πες, καλοπροαίρετη γαρ πως δεν ισχύει η εκδοχή της «άλλης». Και πάλι, όμως: το δικό σου τριήμερο δεν στο χάλασε; Δεν σε υπολόγισε καθόλου; Τόσο… ψηλά σε έχει; Πού είναι ο σεβασμός του στο πρόσωπό σου; Και να μην ισχύει το σενάριο της «άλλης» , όταν  ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου δεν είναι καλά και κλείνεται στον εαυτό του, πώς θα βρεις διάθεση ν’ αξιοποιήσεις το τριήμερο; Έστω, για τον εαυτό σου;

Υπερβάλλεις, δίνεις άλλοθι επειδή αγαπάς ή είναι, όντως, με άλλη;

Παρόλα αυτά, εσύ, μέσα σου, λες: «Υπερβάλλω, δεν μου λέει ψέματα, θέλει απλώς να είναι μόνος του, να μην με επιβαρύνει με τα προβλήματά του. Του έτυχε η αναποδιά τελευταία στιγμή. Αντιδρά έτσι και γιατί είναι τα γενέθλιά του και ήταν κακό timing». Εσύ, του εύχεσαι για τα γενέθλιά του ξανά και ξανά και ούτε ένα «ευχαριστώ». Μόνο τηλεφωνικά και «στεγνά». Ξέρει ότι σε στεναχώρησε πάρα πολύ που δεν μοιράζεται ό,τι του συμβαίνει. Ξέρει ότι είσαι ξάγρυπνη απ’ τη θλίψη σου. Ότι υποφέρεις. Όμως, κρατά σιγή ιχθύος και επαναφέρει το λάθος σου στο προσκήνιο για να βρει αφορμή ν’ απομακρυνθεί, λέγοντάς σου: «No trust. Δεν μπορώ να μοιραστώ ό,τι έχω μαζί σου». Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή μοιραζόταν τα πάντα. Προσωπικά, με τρελαίνουν όλα τα παραπάνω. Ειδικά αν ξέρει η «άλλη πλευρά» ότι πρόκειται για τον έρωτα της ζωής μου. Αν το έχει διαπιστώσει κιόλας. Εμπράκτως. Αυτό που έμαθα απ’ τη ζωή είναι όποιο πρόβλημα έχω, να το συζητάω ευθέως. Αν σε κάποιον «δεν κάνω», θέλω να μου εξηγήσει τι θα έπρεπε -παραπάνω- να έχω κάνει. Εφόσον τουλάχιστον είναι ακόμα μαζί μου. Αν έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σ’ έναν άνθρωπο, δεν γίνεται να είμαι μαζί του σαν μετέωρη βάρκα στο πέλαγος. Μ’ ένα καπετάνιο που δεν ξέρει, τελικά, τι του γίνεται. Αν εκείνος έχει χάσει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου, δεν οφείλει να μου πει και πώς θα την ανακτήσω; Εφόσον έχω δείξει ότι επιχειρώ τα πάντα – και φαίνεται πως δεν τα καταφέρνω; Ή τα καταφέρνω εν μέρει; Όποιος έχει θέμα εμπιστοσύνης ή την ανακτά στο πρόσωπο του άλλου ή την κάνει – με «ελαφρά» ή με «βαριά», «κραυγαλέα». Ανάλογα τον χαρακτήρα.

«Τη δική μου εμπιστοσύνη», αν βρισκόμουν στη θέση σου, θα του έλεγα, «την κέρδισες. Αλλά, έχω απορίες. Γι’ αυτό επιμένω. Γιατί θέλω να ξέρω καλύτερα πώς σκέφτεσαι. Όλοι μαθαίνουμε καθημερινά ο ένας τον άλλον. Μην με αποκλείεις απ’ το να σε μαθαίνω παραπάνω, να σε κατανοώ. Σ’ έχω συγχωρήσει τόσες φορές, επειδή σ’ αγαπάω. Επαναφέρεις συνεχώς στο προσκήνιο μια επιπολαιότητα που ομολόγησα κατευθείαν και δεν μπορείς να συγχωρήσεις, ενώ και έκτοτε περνάμε καταπληκτικά μαζί; Γιατί επαναφέρεις τ’ αρνητικά και όχι τα θετικά; Μήπως το κάνεις γιατί απλώς περνάς μια χαρά και με άλλες και είναι η καλύτερη αφορμή, κάθε φορά που θέλεις να αναιρέσεις ό,τι μου λες, να το επαναφέρεις το θέμα; Πώς γίνεται να μη με συγχωρείς; Ίσως να μην είναι στη φύση σου, να μην το μπορείς. Τόσο απλά. Ίσως μόνο αυτό να είναι το θέμα και, ακριβώς επειδή έχεις την άνεση της επικοινωνίας μαζί μου, συμπεριφέρεσαι αλλοπρόσαλλα κάθε φορά που δεν πάνε καλά τα οικονομικά σου. Ή ό,τι άλλο. Μπορεί να μην υπάρχει καν «τρίτο πρόσωπο». Να είναι στη φαντασία μου γιατί λειτουργείς με αστάθεια απέναντί μου. Πόσες φορές, όμως, σκέψου, σε συγχώρησα. Κι ας μην έλεγες πάντα συγγνώμη για το κακό που μου έκανες. Τι θέλεις; Ένα toy girl, δεκτικό στα καπρίτσια, την αστάθειά σου; Μία«σταθερή αξία » γιατί ίσως και θες να παίζεις για να τονώνεις την αυτοπεποίθησή σου, αλλά και το «σιγουράκι» σου;» Αυτά θα του έλεγα στη θέση σου. Πλην όμως, είναι βαριές κουβέντες. Και ανάδρομος Ερμής στα ψάρια. Και αν είναι και Ιχθύς και δη με Σελήνη -και Χείρωνα- πια στον Κριό, δεν «λέει». Γι’ αυτό επιμένω, μην ανοίξεις το «κουτί της Πανδώρας». Περίμενε την 29^η Μαρτίου, που θα ορθοδρομήσει ο Ερμής.

Συγχώρεση ίσον λύτρωση

Το θέμα είναι ένα: όποιος αγαπάει -αληθινά- και μοιράζεται και ξέρει να συγχωρεί. Κι αν δεν ξέρει, επειδή ακριβώς αγαπάει, αφήνει τον εγωισμό του στην άκρη και μαθαίνει. Αυτό σημαίνει ωριμότητα. Και σεβασμός απέναντι στον άλλον. Γιατί δεν είναι μόνον οι άντρες, είναι και οι γυναίκες παιδιά. Μην τους τάξεις και δεν κάνεις – τους έχει «γυρίσει το μάτι ανάποδα». Αν δεν μπορείς, δεν θέλεις, δεν ξέρεις, δεν επιδιώξεις να μάθεις να συγχωρείς, δεν υφίσταται αγάπη. Παραμυθιάζεις πρώτα τον εαυτό σου -και σε σχέση με όποιον συνυπήρξες, γιατί αγάπη, όσο κι αν το πιστεύεις, δεν έδωσες, δεν ξέρεις καν τι είναι αν δεν ξέρεις να συγχωρείς- κι έπειτα τον άλλον. Θυμήσου το παλιό τσιτάτο που έλεγε «όποιος κοροϊδεύει τον άλλον, κοροϊδεύει τον εαυτό του». Άλλο νοημοσύνη, άλλο συναισθηματική νοημοσύνη – και εκεί μπορεί να αποδειχθεί κάθε «προικισμένος» με «εκλεκτά φαιά κύτταρα» ανεγκέφαλος. Ωστόσο, υπάρχουν και όρια. Και ναι μεν τα ξεπερνάς και κάθε φορά ανεβάζεις τον πήχη, επειδή σου δείχνει εμπράκτως, έστω πού και πού, σού αρκεί ωστόσο, πως για σένα ισχύει το «I love you more than you ‘ll ever know» του Ντόνι Χαθαγουέι, αλλά, ως πότε; «Σε λατρεύω», θα του έλεγα, «ξέρω ότι θες να με βασανίζεις γιατί έχεις ίσως θιχτεί και στα δύσκολα θυμάσαι τ’ αρνητικά και γίνονται όλα ένας πολτός στο μυαλό σου. Όμως, σκέψου και μένα που δεν σου έκανα κάτι τώρα. Που στα δίνω όλα. Είμαι μια γυναίκα που αγαπάει, με τα λάθη της, δεν λέω. Και ξέρω να συγχωρώ. Και μοιράζομαι. Γιατί το αξίζεις». Το μότο «άσ’τον να αισθάνεται», όταν υπάρχει αγάπη, αλληλεκτίμηση, αλληλοσεβασμός, πολλώ δε μάλλον αν σε όλα αυτά περιλαμβάνεται και κ@βλα και περηφάνια και θαυμασμός εκατέρωθεν, δεν ισχύει. Ούτε μία στο εκατομμύριο. Είναι γελοίο. Ειδάλλως, παραμυθιάζεσαι. Καταρχάς, εσύ, ο ίδιος/η ίδια. Και μια μέρα γλιστράς άγαρμπα απ’ το ροζ συννεφάκι σου και διαπιστώνεις πως έχεις μείνει μόνος. Ξέρεις γιατί; Γιατί υπήρξες εγωιστής. Γιατί δεν έδωσες χώρο στην αληθινή αγάπη να σε «αγκαλιάσει», να σε «φροντίσει», να σε «περιβάλλει με στοργή». Ή επειδή εσύ ήσουν «σκάρτος», γιατί έτσι γούσταρες, γιατί ήσουν αδύναμος ίσως, πίστευες πως έτσι θα ήταν και οι άλλοι/ η άλλη. Φευ.

TIP

Η αλήθεια είναι πως ο αντρικός εγωισμός είναι πολύ ισχυρότερος απ’ τον γυναικείο. Και πως τα οικονομικά προβλήματα τ’ αρσενικά τα κάνουν να συμπεριφέρονται περίεργα – αν μη τι άλλο. Οπότε, αν δεν έχεις χειροπιαστές αποδείξεις απιστίας ή… παράνοιας, κάνε την Κινέζα. Και όχι μόνο ως τις 29/3. Μην ξεχνάς: οι άντρες είναι πιο πολύ παιδιά από εμάς. Και αν τα πειράξουν, αντιδρούν πολύ χειρότερα. Στείλε του καλύτερα ένα τραγούδι, μια ωραία σας φωτογραφία αν είναι στις μαύρες του και μεταμορφώσου σε… καμήλα. Θα δεις που όλα θα γυρίσουν υπέρ σου. Τελικά. Silence is gold. Είναι και το άλλο βέβαια: scripta manent. Φρόντισε να μην τα κάνεις μαντάρα!

Ντονατέλλα Αδάμου