Αναστασία Παντούση: «Γυρνάει και μου φωνάζει: “Τι κοιτάς μωρή ***»

Διάβασα κάπου ότι μένετε μαζί με τους γονείς σας.

«Μάλλον τώρα που έκλεισα τα 30 δεν ακούγεται και πολύ ωραίο! Αλλά, όχι, δεν ντρέπομαι για αυτό (γέλια). Εφέτος έκανα πολλές προσπάθειες να μετακομίσω. Αλλά δεν βρήκα το μέρος που με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Το τελευταίο σπίτι που έφτασα κοντά στο να νοικιάσω το απέρριψα γιατί δεν έχει πολύ φως. Ισως πάλι ψάχνω αφορμές. Έχουν βαρεθεί οι μεσίτες να με βλέπουν, νομίζω…».

Συχνά κατηγορούν τη γενιά σας ως ανώριμη, ως απολιτίκ.

«Δεν ξέρω. Εγώ νιώθω ότι αυτό το διάστημα, ειδικά στον χώρο μας, υπήρχαν παιδιά της γενιάς μου που βγήκαν μπροστά, που μας παρότρυναν όλους να μιλήσουμε, να ακουστούμε, που άνοιξαν δρόμους. Δηλαδή, δείτε, γεννήθηκαν κινήματα όπως το “Support Art Workers”, σαν κάπως η δική μου γενιά να θέλησε να πάρει τα πράγματα λίγο στα χέρια της. Από την άλλη, ίσως ως γενιά να είμαστε και λίγο απολιτίκ και λίγο ανώριμοι. Κυρίως θα έλεγα ότι δεν είμαστε τόσο διαβασμένοι όσο θα έπρεπε και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Για παράδειγμα, με την ψήφο. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι δεν ξέρουν γιατί ψηφίζουν κάτι ή το τι θα ψηφίσουν. Τα πράγματα πάνε λίγο στην τύχη, στο τι ψηφίζει η οικογένεια. Δεν διαμορφώνεται όμως έτσι άποψη σε μια κοινωνία».

Εσείς θέλετε να έχετε πολιτική άποψη;

«Αυτό προσπαθώ να κάνω μέσα από τις ειδήσεις που διαβάζω, μέσα από τις απόψεις που ακούω, μέσα από τις κοινωνικές μου συναναστροφές με ανθρώπους, είτε αυτοί ανήκουν στην Αριστερά είτε στη Δεξιά. Δεν νομίζω πάντως να ενταχθώ ποτέ σε κάποιο κόμμα. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι κομματικοποιημένη, αλλά να μπορώ να έχω άποψη πάνω σε πολιτικά ζητήματα που αφορούν όλους μας».

Σε πορεία έχετε κατέβει;

«Την τελευταία φορά ήμουν στη Νέα Σμύρνη. Κάθισα μέχρι το τέλος. Όταν άρχισαν τα επεισόδια, αυτό που παρατηρούσα ήταν πολύ θλιβερό. Υπήρχε πολύ μίσος, θυμός και από τις δύο πλευρές. Δεν ήταν όμως αυτό το ζητούμενο, η εκτόνωση ενός θυμού. Ήμασταν εκεί με αφορμή το βίντεο που έδειχνε την απρόκλητη αστυνομική βία απέναντι σε ένα νεαρό παιδί. Νομίζω αυτό το βίντεο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, γιατί εκείνο το διάστημα είχαμε γίνει μάρτυρες μιας αδικαιολόγητης κλιμακούμενης έντασης.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δεν μπορούμε να βάζουμε όλη την Αστυνομία στο ίδιο τσουβάλι. Δυστυχώς, όμως, προσωπικά, σε αυτή την πορεία είδα αυτή τη βία μπροστά μου. Ένας αστυνομικός λίγα μέτρα πιο πέρα από εμένα κατέβασε με ένταση ένα πανό. Εγώ απλώς τον κοιτούσα. Γυρνάει και μου φωνάζει: “Τι κοιτάς μωρή ***;”. Ηταν ένας πολύ άσχημος χαρακτηρισμός. Ταράχτηκα. Δεν μπορούσα να αντιδράσω γιατί ήμουν σε σοκ. Δέχτηκα απρόκλητη λεκτική βία. Αν αντιδρούσα, σίγουρα θα μπαίναμε σε λογομαχία και δεν θέλω να φανταστώ σε τι άλλο. Προσωπικά, πήγα στη Νέα Σμύρνη γιατί ήθελα να δω τα γεγονότα από μέσα. Να διαμορφώσω τη δική μου άποψη. Ηθελα να είμαι παρούσα και όχι παρατηρητής μέσω Facebook».

Είστε ευαισθητοποιημένη πάνω σε κοινωνικά ζητήματα. Θυμάμαι που είχατε μιλήσει για τον ρατσισμό στο παρελθόν…

«Ναι, γιατί δεν μπορώ να τον καταλάβω. Από την άλλη πλευρά, σκέφτομαι: μήπως και εγώ στην καθημερινή μου ζωή κάνω πράγματα που μπορούν να θεωρηθούν ρατσιστικά; Πάντως το πρώτο σοκ το έπαθα όταν ήμουν στη Γ’ Γυμνασίου. Έκανα έναν ωραίο περίπατο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με τον κολλητό μου, ο οποίος κατάγεται από την Αφρική. Ξαφνικά τον βλέπω να κοκαλώνει και να μου λέει: “Αναστασία, τρέξε. Φύγε! Και εγώ θα δω τι θα κάνω”. Κάποια φασιστική οργάνωση ξυλοκοπούσε αλλοδαπούς πλανόδιους μικροπωλητές. “Δεν θα τρέξω” του είπα. “Είμαστε μαζί σε αυτό”. Ήμουν παγωμένη. Είδα έναν άνθρωπο να τρέμει, να μην μπορεί να καταλάβει πού έχει φταίξει για να το υποστεί όλο αυτό και να ξέρει την ίδια στιγμή ότι η ζωή του κινδυνεύει άμεσα. Ήταν τόσο, μα τόσο παράλογο!», είπε στο BHMAGAZINO.

Ακολουθήστε μας στο Google News