Αντιγόνη Κουλουκάκου: «Εγώ δεν είχα σκοπό να κάνω παιδί»

Απ΄τα παιδικά χρόνια στην Αθήνα στις σπουδές και το μόντελινγκ στην Ιταλία. Απ΄την μανιάτικη καταγωγή στην «Γη της Ελιάς» και τον ρόλο της Ιουλίας. Ομορφη, ένας συνδυασμός δύναμης και ευαισθησίας, εκπέμπει έναν ευρωπαϊκό αέρα. Την τελευταία πενταετία μοιράζεται την ζωή της με τον σύντροφό της και τα παιδιά του, προσμένοντας το καινούργιο μέλος της οικογένειας. Και θέλει να παραμείνει μια εργαζόμενη μητέρα…

«Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα στο τρίγωνο Αγιος Δημήτριος-Δάφνη-Νέα Σμύρνη. Απ’τα παιδικά μου χρόνια κρατάω την ελευθερία και την ανεμελιά. Ημουν ένα φυσιολογικό παιδί της γειτονιάς. Ο μπαμπάς μου ήταν άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα, η μαμά λίγο λιγότερο, αλλά προσαρμοζόταν στα παιδιά της. Δεν ήταν ούτε η ασφυκτική ούτε η πιεστική μαμά. Είχαν κάποιες απαιτήσεις όσον αφορά τις επιδόσεις μας αλλά ήμασταν και καλοί μαθητές. Εχω έναν μεγαλύτερο αδελφό.

»Ο πατέρας μου ήταν διακοσμητής εσωτερικών χώρων -έχτιζε και σπίτια. Η μαμά, λογίστρια -η καταγωγή και των δύο απ΄την Μάνη. Είχαμε το σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο Αγγειαδάκι, πηγαίναμε τακτικά.

»Ηθελα πολύ να κάνω μια σειρά για την Μάνη, ήταν όνειρο θερινής νυκτός -δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε. Οπότε, ναι, έπαιξε ρόλο η Μάνη στην απόφασή μου να συμμετάσχω στην “Γη της Ελιάς”, αλλά φυσικά δεν ήταν μόνο αυτό, μ΄ενδιαφέρουν κι όλοι οι συντελεστές. Λίγο πριν με πάρει ο Αντρέας Γεωργίου τηλέφωνο για την σειρά ήμουν έτοιμη να ξαναφύγω στο εξωτερικό.

»Θεωρώ ότι τα πάντα στην ζωή μας είναι η εξέλιξή μας. Ημουν αρκετά αγοροκόριτσο, τα πήγαινα πολύ καλά και με τ΄αγόρια, έπαιζα ποδόσφαιρο, και με τα κορίτσια, με τα οποία δεν ήμουν ανταγωνιστική, έκανα και μπαλέτο. Ημουν μια μίξη, και συνεχίζω να το διατηρώ αυτό. Κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε και θηλυκή και αρσενική πλευρά και το θέμα είναι πόσο νοιώθουμε άνετα μ΄αυτό. Από πολύ μικρή μ΄ακολουθεί το γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αυτό και τ΄άλλο, μ΄αρέσει να συνδυάζω.

»Με τον αδελφό μου, που είναι μεγαλύτερος, έχω πάρα πολύ καλή σχέση, τον θεωρούσα ήρωά μου. Είναι μια ανδρική σημαντική φιγούρα για μένα, ήθελα να τον μιμηθώ, μεγαλώνοντας φορούσα τα ρούχα του. Κι εκείνος μου΄λεγε να βρω το δικό μου στυλ. Απ΄την άλλη, στην εφηβεία, ο ανταγωνισμός, η κόντρα με τη μαμά μου υπήρχε αλλά πάντα μεσολαβούσε μ’ έναν ωραίο τρόπο ο αδελφός μου. Αλλωστε πιστεύω ότι την κόντρα μαμάς-κόρης όλα τα παιδιά την περνάνε. Κάπου προσπαθείς να αυτονομηθείς, να βρεις την θέση σου μέσα στην οικογένεια. Πολλά σ΄ενοχλούν σ΄εκείνη, αλλά είναι η μαμά σου.

»Η μητέρα μου είναι πολύ όμορφη γυναίκα, αριστοκρατική, με πράσινα μάτια -δεν τα πήραμε ούτε εγώ ούτε ο αδελφός μου, ευελπιστώ να τα πάρει το παιδί μου.

»Μικρή ήθελα να γίνω διπλωμάτης. Ξεκίνησα να σπουδάσω Νομική, αλλά δεν ήθελα να περάσω στην Αθήνα -ένα φευγιό το’ χα μέσα μου. Δήλωσα Θεσσαλονίκη και Κομοτηνή. Ημουν ένα περίεργο παιδί, με πολλές ερωτήσεις που δεν έπαιρνα απαντήσεις. Δεν κατάφερα όμως να δώσω πανελλήνιες, αρρώστησα, πέρασα ανεμοβλογιά, πολύ σοβαρά, νοσηλεύτηκα στο Συγγρού. Και για να μην χάνουμε χρόνο, έφυγα για σπουδές στην Ιταλία.

»Ομολογώ ότι υποσυνείδητα, επειδή ήθελα να φύγω απ΄το σπίτι, ένοιωσα ότι όλο αυτό ήταν μια ευκαιρία να το κάνω. Οπότε δεν στεναχωρήθηκα. Πήγα στην Πάρμα, ξεκίνησα Νομική. Μετά, πήγα κρυφά στο Μιλάνο κι έκανα μεταγραφή στις Πολιτικές Επιστήμες -διπλωμάτισσα ήθελα να γίνω. Αλλά το απομυθοποίησα πολύ γρήγορα λόγω των συμφοιτητών μου. Κατάλαβα ότι είναι ένα κλειστό επάγγελμα που ευνοούσε τα παιδιά των διπλωματών, νεποτισμός. Ισως και να μην το΄θελα, τόσο πολύ.

»Παράλληλα είχα αρχίσει να δουλεύω ως μοντέλο στην Ιταλία. Στο Μιλάνο είναι πιο εύκολο να ασχοληθείς με το μόντελινγκ. Στην Ελλάδα, μικρή, πριν φύγω για την Ιταλία, μια φίλη του αδελφού μου που είχε γνωριμίες με ανθρώπους απ΄τον χώρο της μόδας με σύστησε σε πρακτορεία αλλά δεν με ήθελαν, δεν τους άρεσα.

»Μεγαλώνοντας, έχω αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Τώρα πια αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ μετράει η αλήθεια. Οι δικοί μου γονείς δεν έλεγαν ψέματα αλλά δεν έλεγαν εύκολα την αλήθεια, κουκούλωναν πράγματα. Εγώ δεν είμαι αυτής της ιδιοσυγκρασίας. Τελικά οι γονείς μου χώρισαν, πήραν διαζύγιο κι εμείς συνεχίσαμε να είμαστε μια χαρά. Δεν είχαμε ποτέ αυτό το κόλλημα να είναι μαζί για να κρατηθεί η οικογένεια -με κάποιο φιλελεύθερο τρόπο μας το είχαν περάσει ή πολύ γρήγορα είχαμε αντιληφθεί ότι δεν μας ανήκουν και ούτε εμείς ανήκουμε στους γονείς μας. Η μητέρα μου ήταν και μητέρα και πατέρας για μας. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, μποέμ, που έζησε την ζωή του όπως την ήθελε. Εμείς δεν καταλάβαμε ποτέ τίποτα γιατί υπήρχε η μαμά. Εγώ δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας. Θεωρώ ότι τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν, να μην τρέφουν ψευδαισθήσεις.

»Όχι, δεν ήμουν ένα ωραίο κορίτσι, ούτε μεγάλωσα μ΄αυτή την αυταρέσκεια και την ματαιοδοξία. Το βλέμμα των άλλων το΄νοιωθα πάνω μου ούτως ή άλλως γιατί ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου και είχα αυτοπεποίθηση. Το γεγονός ότι ήμουν ψηλή δεν το ζούσα καλά, ήμουν πιο ψηλή κι απ΄τ΄αγόρια στο σχολείο.

»Εχω ζήσει στην Ιταλία τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου και στην αρχή δυσκολεύτηκα στην Ελλάδα -μ΄άρεσε να νοιώθω Ιταλίδα, μ΄άρεσε που μου΄λεγαν ότι ιταλοφέρνω. Είχα έναν πνευματικό “μπαμπά” εκεί -όχι σύζυγο της μαμάς μου, και σχεδόν είχα πειστεί ότι σε προηγούμενη ζωή ήμουν Ιταλίδα. Εκεί ξεκίνησα και την υποκριτική, έκανα τις πρώτες μου δουλειές, μ΄άρεσε το παραμύθι ότι θα ζήσω στην Ιταλία. Αλλά η Ιταλία θα επανέλθει στη ζωή μου, γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Θα κάνω πράγματα, δουλειές. Εχω πάει ενδιαμέσως, και για διακοπές, και για κάποιες οντισιόν. Τώρα με το καλό θα πάμε όλοι μαζί, οικογενειακώς και με το νέο μέλος. Αλλά θα συνεχίσω να είμαι μια εργαζόμενη μητέρα. Δεν θέλω το πρότυπο του παιδιού μου να είναι μια μητέρα από πάνω του.

»Στην Ελλάδα κατάλαβα ότι μυθοποιούμε και απομυθοποιούμε πολύ γρήγορα, αλλάζουμε, ανακαινίζουμε, συνέχεια. Εγώ έχω στέκια, έχω μαγαζιά, που θέλω να μένουν όπως ήταν -η Ράτκα είναι ίσως το μόνο που έχει μείνει ίδιο ή το Aqua Marina στην Βουλιαγμένη… Δεν λέω να μην έχουμε εξέλιξη αλλά να κρατάμε και κάποια σημεία αναφοράς. Δεν ξέρω που εξελισσόμαστε, που μένουμε πίσω -βλέπω το θέμα με τα ομόφυλα ζευγάρια, της γυναίκας, της παιδείας.

»Πίστευα ότι είμαστε μια προοδευτική χώρα αλλά είμαστε βαθιά συντηρητική τελικά κι αυτό το κατάλαβα τα τρία τελευταία χρόνια που ζω εδώ. Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξη, καθόλου δύσπιστη, καθόλου καχύποπτη, από επιλογή. Δεν πιστεύω ότι ο άλλος θα με κοροϊδέψει, αλλά κι αν συμβεί, τι έγινε; Θα μου το κάνει μία, δύο, και… Το ίδιο και στους συντρόφους μου. Είχα φίλες που έψαχναν κινητά και τα σχετικά και τους έλεγα γιατί το κάνετε αυτό… Αν σε απατάει, θα το μάθεις κάποια στιγμή, όλα βγαίνουν στην επιφάνεια. Το θέμα είναι να πάρεις το μάθημα και να το κάνεις εφόδιο για παραπέρα. Δεν πρέπει ν΄αλλοιωθείς εσύ σαν άνθρωπος επειδή ήρθε κάποιος και σε πλήγωσε. Οπότε μέσα στα τρία χρόνια που είμαι εδώ είδα πόσο βαθιά πουριτανοί είμαστε. Εγώ τάσσομαι πάντα υπέρ της αγάπης.

»Αν μπορούσα να πω κάτι σ΄όλους αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν να βρουν την θέση τους στην κοινωνία, θα΄λεγα ότι το ζήτημα ξεκινάει από εμάς, απ΄την οικογένεια, απ΄την αποδοχή. Αυτό στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα κατανοητό. Στον χώρο της μόδας στο εξωτερικό υπήρχαν πολλά ομόφυλα ζευγάρια, γκέι άντρες, λεσβίες, γιατί έβρισκαν χώρο και ελευθερία να εκφραστούν. Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι όταν γύριζαν στο σπίτι τους, οι γονείς τους το΄ξεραν. Στην Ελλάδα πάλι, όχι, γιατί πιστεύουν ότι οι γονείς τους θα πληγωθούν και δεν θα το δεχτούν ποτέ. Είναι καλό να το πεις γιατί πάνω απ΄όλα έχει σημασία να είσαι εσύ ειλικρινής με τον εαυτό σου.

»Ο καθένας μας έχει περάσει με τους γονείς του την ανάγκη να νοιώσουν υπερήφανοι. Κι εγώ ήθελα να είναι η μαμά μου υπερήφανη για μένα. Μ΄έστειλε στην Ιταλία να σπουδάσω όχι να γίνω ηθοποιός, οπότε πέρασα ένα διάστημα ν΄αναρωτιέμαι αν της αρέσει αυτό που κάνω ή όχι. Το μόντελινγκ δεν της άρεσε και πολύ, δεν είναι απ΄τις μαμάδες που δεν της αρέσει να εκτίθεται, ούτε εμένα μ΄αρέσει ούτε στον αδελφό μου. Θέλουμε να τα κάνουμε αθόρυβα.

»Στην Ελλάδα πριν την “Ελιά” είχα κάνει πολύ λίγα πράγματα. Δεν είχα ούτε εγκλιματιστεί ούτε γίνει αποδεκτή. Το΄ξερα. Κατανοώ ότι στην χώρα μας αυτός ο κλάδος είναι πολύ δύσκολος, κλειστός μερικές φορέ, γι΄αυτό και καταλαβαίνω τους ανθρώπους που έχουν περάσει άσχημα. Γιατί εγώ δεν ταλαιπωρήθηκα -είχα παίξει στο “LAPD”, στους “Αληθινούς Ερωτες”. Εχω προσπαθήσει πολύ να΄χω την πολυτέλεια της επιλογής. Εχω την πόρτα της Ιταλίας ανοιχτή, έχω κάνει και δύο πράγματα στην Τουρκία καθώς και στη Σουηδία. Από πολύ νωρίς είχα την τύχη να΄χω ατζέντη γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα εκεί. Όταν ήρθα εδώ μου φάνηκαν λίγο περίεργα τα πράγματα αλλά δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν. Δεν έχω περάσει τον πόνο των ανθρώπων να βρουν δουλειά ούτε αυτά που πέρασαν οι κοπέλες του #metoo. Κι είναι εύκολο να πω ότι σε μένα δεν θα είχε συμβεί ποτέ γιατί είμαι και λίγο αντράκι, έχω κι ένα θράσος… Αλλά δεν είναι έτσι.

»Τώρα τελευταία έχω ηρεμήσει, με τον άντρα μου, με τα παιδιά, με την εγκυμοσύνη. Η θηλυκή μου πλευρά έχει βγει περισσότερο προς τα έξω ίσως γιατί έχω νοιώσει καλά, έχω βρει τον άνθρωπό μου, δύο παιδιά σε τρυφερή ηλικία. Μ΄αρέσει ο ρόλος της μητέρας δίπλα τους -ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, 13 και 11, που με αποδέχτηκαν. Πριν ήμουν πολύ αντιδραστική, παρορμητική. Εχω κάνει άπειρα λάθη, έχω εκφραστεί πολλές φορές λάθος…

»Αν έχω υπάρξει μοιραία γυναίκα; Δηλαδή; Οι σχέσεις μου ήταν πάντα μακροχρόνιες, είχα και μεγάλα διαστήματα μόνη μου, δεν πέρναγα απ΄την μία σχέση στην άλλη. Οι άντρες μου έχουν φερθεί πολύ ωραία. Δεν έχω νοιώσει ούτε ότι δεν έχω αγαπηθεί ούτε ότι δεν με έχουν ποθήσει ή θαυμάσει. Τα΄χω ζήσει όλα αυτά.

»Γι΄αυτό και ήρθε αυτή την στιγμή το παιδί, γιατί είμαι χορτάτη. Το παιδί μου δεν ήρθε ούτε στα 20, ούτε στα 30, αλλά στα 40…

»Δεν μ΄αρέσει να μοιράζομαι τα προσωπικά μου, η μαμά μου με λέει κρυψίνους. Να σκεφτείτε ότι πριν τον Νίκο ίσως να΄ξερε μόνο μια παιδική μου σχέση. Ο αδελφός μου γνώριζε πάντα κάτι παραπάνω. Προσπαθώ να διαφυλάξω την προσωπική μου ζωή αλλά κατανοώ ότι ο κόσμος επειδή είμαι ένα δημόσιο πρόσωπο θέλει να μάθει πράγματα για μένα. Την εγκυμοσύνη μου την μοιράστηκα γιατί παρακολουθώντας τον χώρο μας, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι υπήρχε και υπάρχει ακόμα ένα ταμπού για τις γυναίκες. Καριέρα ή οικογένεια; Εχω διαβάσει συνεντεύξεις γυναικών που έλεγαν ότι δεν έκαναν παιδιά γιατί τους συμβούλευσαν λάθος ή φοβήθηκαν για την καριέρα τους όπως και κάποιες άλλες που έκαναν οικογένεια και παιδιά και δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν στον χώρο γιατί βρήκαν κλειστές πόρτες. Μέχρι και σήμερα έχω συναδέλφους που κρύβουν την εγκυμοσύνη τους…

»Δεν μπορείς να παίζεις σε μια σειρά και να μην ενημερώσεις για την εγκυμοσύνη σου. Αν δεν πω εγκαίρως ότι είμαι έγκυος, ανατρέπω την παραγωγή -είναι αντιδεοντολογικό, αντισυναδελφικό, οριακά ανήθικο. Σε ό,τι μ΄αφορά το ήξεραν οι δικοί μου άνθρωποι, ο γιατρός μου, ο ατζέντης μου και το΄μαθαν ο Ανδρέας Γεωργίου, η Βάνα Δημητρίου και ο Κούλλης Νικολάου. Από εκεί και πέρα ήταν δική τους απόφαση. Από μένα θα ήταν οτιδήποτε αποδεκτό, αν θα με κρατούσαν, αν θα τροποποιούσαν το σενάριο, πράγμα που έκαναν και τους ευγνωμονώ -με συγκίνησαν πολύ, ή αν θα μου έλεγαν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Εκεί παίρνεις ένα ρίσκο.

»Οπότε ο ρόλος μου, η Ιουλία, ακολούθησε την δική μου ζωή. Είναι μια δουλειά που με κάνει να περνάω καλά σ΄όλα τα επίπεδα -πίσω απ΄τις κάμερες, με τους συναδέλφους μου. Αλλιώς δεν θα συνέχιζα για 3η σεζόν και όπως έχει ανακοινωθεί και για 4η. Δεν μ΄αρέσει ν΄αφήνω τα πράγματα ημιτελή. Χαίρομαι που θα΄μαι κι εγώ εκεί όταν ολοκληρωθεί “Η γη της ελιάς”.

»Με την εγκυμοσύνη ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι μπορείς να δουλεύεις παράλληλα, έστω με τροποποιήσεις -δεν αντέχω 12ωρο αλλά 8ωρο! Η ζωή δεν σταματάει…

»Τώρα το ότι κάνω παιδί στα σαράντα plus, δεν νομίζω ότι περιμένει κάποια γυναίκα από μένα να της περάσω το μήνυμα -κάνουν παιδιά και στα πενήντα, μ΄όποιον κίνδυνο. Απ΄την άλλη το κράτος δεν σου δίνει καμία παροχή αν είσαι στον ιδιωτικό τομέα, κι εκεί υπάρχει μια ανισότητα με το δημόσιο. Στις δικές μας τις δουλειές μπορούν να σ΄αντικαταστήσουν αν θέλουν. Αυτές είναι οι λεγόμενες παθογένειες της κοινωνίας, με τους αιώνιους στο δημόσιο, τους αιώνιους φοιτητές τώρα, έχουμε πολλά τέτοια…

»Μ΄αρέσει η διαφορετικότητα στο μόντελινγκ, με την έννοια ότι μ΄αρέσει να σκέφτομαι πως αισθάνεται ένας άνθρωπος πάνω στην πασαρέλα, την χαρά που παίρνει. Αλλά δεν πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει πραγματικά, χρειάζεται χρόνος.

»Το μόνο που θα΄θελα εγώ προσωπικά για το θέμα του γάμου των ομοφύλων, κι αυτό που με τρομάζει, είναι να μην είναι εξασφαλισμένος κάποιος νομοθετικά. Εχω φιλικό ζευγάρι που πήγε το παιδί στο νοσοκομείο και επιτρεπόταν μόνον στον έναν να το βλέπει. Βέβαια το ανθρώπινο συναίσθημα υπερίσχυσε και οι νοσοκόμες τους άφησαν. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα -είναι καθαρά νομοθετικό. Τώρα οι παπάδες, οι εκκλησίες, αλίμονο, τους σέβομαι, πιστεύω, αλλά τα πράγματα στην χώρα μας έχουν διαχωριστεί.

»Και αναρωτιέμαι: Ενώ η τεχνητή νοημοσύνη προχωράει, η ανθρώπινη ενσυναίσθηση χάνεται; Εκεί θέλει εκπαίδευση κι αυτό ξεκινάει απ΄την οικογένεια. Και πρέπει να το διεκδικούμε για να παίρνουμε την αγάπη απ΄την οικογένεια και μετά ν΄αναλαμβάνει το σχολείο, η εκπαίδευση, η παιδεία, το κράτος. Πιστεύω ότι χρειάζονται μεγαλύτερη προσοχή, αγάπη, φροντίδα τα παιδιά που κάνουν μπούλινγκ γιατί είναι αυτά που πρέπει να καταλάβουν ότι κάνουν λάθος. Δεν λέω ότι το θύμα δεν χρειάζεται, αλίμονο, αλλά χρειάζεται και ο θύτης

»Με προβληματίζουν όλα αυτά, όχι λόγω του ερχομού του παιδιού μου, αλλά γιατί υπάρχουν ήδη δύο παιδιά στην εφηβεία στην οικογένεια, και γενικότερα είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο θέμα παιδί. Δεν βλέπω τα πράγματα αλλιώς επειδή γίνομαι μανούλα.

»Ξέρετε, εγώ δεν είχα σκοπό να κάνω παιδί. Το παιδί προέκυψε λόγω του άντρα μου χωρίς να θέλω να θίξω τους προηγούμενους συντρόφους μου. Παλιότερα που δεν ήθελα παιδί δεν έφταιγαν οι άντρες -εγώ δεν ήμουν έτοιμη, δεν το είχα νοιώσει, αυτό το μητρικό ένστικτο δεν το καταλαβαίνω. Ούτε νομίζω ότι έχω κάποιο κατάλοιπο απ΄το γεγονός ότι χώρισαν οι γονείς μου. Ελεγα ότι ούτε θα παντρευτώ ούτε θα κάνω παιδιά, αλλά θα υιοθετήσω. Νομίζω ότι από νωρίς θεωρούσα ότι μαμά δεν είναι μόνο εκείνη που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί αλλά κι εκείνη που το προστατεύει. Είχα σκεφτεί ότι όταν τα οικονομικά μου θα είναι καλά, κι επειδή φανταζόμουν ότι θα το κάνω μόνη μου, θα υιοθετούσα.

»Πριν πέντε χρόνια γνώρισα τον άντρα μου, αγάπησα πολύ τα παιδιά του, αισθάνθηκα ολοκληρωμένη. Ο άντρας μου θέλει παιδιά, πολλά παιδιά, τώρα μετά το τρίτο, δεν ξέρω τι θα μου πει. Εγώ κάπως το σκεφτόμουν το να κάνω παιδί. Αλλά ήρθε σαν ολοκλήρωση μιας οικογένειας που στο τέλος της ημέρας την δένει κάτι πολύ περισσότερο. Τα παιδιά θέλουν πλαίσιο, σταθερότητα, όρια, ασφάλεια, κι όλο αυτό που μας συμβαίνει τώρα έρχεται να τα ισχυροποιήσει.

»Σήμερα η οικογένεια έχει πολλές μορφές -δεν είναι όπως μεγαλώσαμε εμείς. Πάνω απ΄όλα είναι ο Ανθρωπος. Θέλουν και λίγο τόλμη τα πράγματα. Πρέπει και να ξεβολευτείς και να τολμήσεις και να ρισκάρεις και να εμπιστευθείς και να είσαι μέρος της λύσης. Αμα κάθεσαι και περιμένεις, δεν έρχεται τίποτα.

»Η Ιουλία; Δεν γνωρίζω πραγματικά αν θα έχει ένα ευτυχισμένο τέλος. Αυτό που μπορώ να πω είναι καθαρά η προσωπική μου σκέψη, και το΄χω πει στην Βάνα Δημητρίου αλλά δεν νομίζω ότι θα το κάνει. Θεωρούσα πάντα την Ιουλία ένα τραγικό πρόσωπο και ότι δεν θα΄πρεπε να΄χει ευτυχισμένο τέλος. Βέβαια τώρα, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, με την κόρη της και την ωραία εξέλιξη που θα΄χει, με τον Στάθη, τον καρμικό της έρωτα, το παιδί που έρχεται, πιστεύω ότι θα΄χει ένα ευτυχισμένο τέλος. Εγώ είμαι πιο πολύ στο δράμα -σαν να ήταν λίγο καταραμένη η Ιουλία.

»Δεν πιστεύω στους δύσκολους έρωτες. Εχω κατανοήσει την Ιουλία και πιστεύω ότι την έχω πάει πολύ καλά σαν ρόλο, ωστόσο πολλά απ΄αυτά που κάνει είναι αψυχολόγητα, δεν είναι της εποχής μας -αναρωτιέμαι αν είναι Μανιάτισσα. Λίγο αδύναμη, λίγο ευαίσθητη, μεγαλωμένη ανάμεσα σε τρία αγόρια-αδέλφια. Το΄χω ζήσει στην οικογένειά μου, το ξέρω, γιατί έτσι ήταν ο μπαμπάς μου με την αδελφή του, τρία αγόρια κι η μικρή τους αδελφή, άλλες εποχές. Σήμερα ακόμα και στην Μάνη είναι πολλά που η Ιουλία θα μπορούσε να΄χει αποτινάξει, αλλά είναι μυθοπλασία. Σε πολλά μου φαίνεται άβουλο πλάσμα με αντιφατικά στοιχεία -θα΄πρεπε να΄χει τελειώσει με τον Στάθη, να τον έχει διώξει προ πολλού. Δεν είναι δυνατόν όλο αυτό το πίσω-μπρος, υπάρχει κι η γυναικεία αξιοπρέπεια. Ισως η Ιουλία να μην έχει αγαπήσει πολύ τον εαυτό της, ίσως να΄χει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Στην Μάνη ακόμα και σήμερα υπάρχει το “έχω τρία παιδιά κι ένα κορίτσι”, όπως και οι βεντέτες…».