Συντάκτης: Newsroom
10 Ιουνίου 2023 10:30
«Δεν είμαι ενοχική στη χαρά αλλά έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να την αποτινάξω από πάνω μου. Με έχουν μεγαλώσει με το «μούτρωσε τώρα η Νάνσυ, κάτι της είπα ή κάτι της έκανα… εγώ φταίω». Έτσι μας έχουν μεγαλώσει και πιστεύω πως αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Επίσης, αυτό που συμβαίνει με τις νεκροφόρες στο δρόμο. Βλέπουμε μια νεκροφόρα που μεταφέρει έναν νεκρό, δεν χτυπάς μόνο ξύλο αλλά κάνεις και άλλα! Δηλαδή όλα αυτά τα έχω σταματήσει και δεν τα χρησιμοποιώ πια. Γελάω, ξέρω ότι μπορεί την επόμενη στιγμή να κλαίω, δεν το αποδίδω όμως ότι συμβαίνει «επειδή δεν χτύπησα ξύλο». Είναι μέσα στη ζωή και το να γελάσω και το να κλάψω, δεν το αποδίδω όμως ότι συμβαίνει «επειδή δεν χτύπησα ξύλο». Είναι μέσα στη ζωή και το να γελάσω και το να κλάψω».
«Μου πήρε πολύ καιρό να αλλάξω αυτό το μοτίβο. Στα 28 κάτι σου συμβαίνει. Εγώ στα 28 συνειδητοποίησα μια απενοχοποίηση ερωτική, δηλαδή αρχίζεις και ανακαλύπτεις το σώμα σου και αρχίζεις να αισθάνεσαι πιο άνετα με αυτό. Ανακάλυψα πως δεν είναι ντροπή να θέλεις κάποια πράγματα ή δεν είναι ντροπή να τα αναζητάς ή δεν είναι ντροπή να είσαι εξοικειωμένος με το σώμα σου. Γιατί ήμουν στο εξωτερικο, δούλευα ως μοντέλο τότε και είχα φίλες από όλα τα μέρη του κόσμου που ήταν πιο άνετες με το κορμί τους. Δηλαδή πηγαίναμε στην θάλασσα, έμεναν γυμνές με τα παιδάκια τους και ήταν φυσιολογικό. Εγώ ήμουν η μόνη που φόραγα το μαγιό γιατί ντρεπόμουν και λες «ώπα». Οπότε εκεί στα 28 αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως σε έχουν μάθει λάθος και πως πρέπει να ντρέπεσαι για κάποια πράγματα γιατί δεν σου έχει μιλήσει κανένας».
«Μετά στα 33 γίνεται μια άλλη απελευθέρωση που είναι μεγαλύτερη και είναι αυτή της γυναίκας, της ανεξαρτησίας πως μπορείς να κάνεις αυτά που κάνει και ο άνδρας. Αλλά συνειδητοποιώ ότι τα κάνω με διαφορετικό τρόπο και πρέπει να με αποδέχεσαι για την διαφορετικότητα μου. Εγώ το έχω από μικρή αυτό το πράγμα και δεν έλεγα ποτέ ότι είμαστε ίδιοι ούτε ότι είμαστε ίσα» συμπλήρωσε, επίσης, η Αντιγόνη Κουλουκάκου.
