8 Οκτωβρίου 2020 19:30
Μία συγκλονιστική ερωτική επιστολή προς τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον άνδρα που «σφράγισε» τη ζωή της, είχε στείλει η Μαρία Κάλλας. Η αξεπέραστη ντίβα ανέφερε –μεταξύ άλλων- πως η αγάπη του μεγιστάνα στο πρόσωπό της, την έκανε να αισθάνεται ως βασίλισσα του κόσμου!
Η Κάλλας έζησε θυελλώδη έρωτα με τον Ωνάση για περίπου δέκα χρόνια ωστόσο εκείνος δεν τη ζήτησε ποτέ σε γάμο. Αντίθετα, προτίμησε να παντρευτεί την Τζάκι Κέννεντυ, χήρα του δολοφονημένου 35ου Προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Κέννεντυ. Μάλιστα, η επιστολή της κορυφαίας υψιφώνου έφτασε στα χέρια του πανίσχυρου επιχειρηματία λίγο πριν από τον γάμο του με την άλλοτε Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ.
Η Κάλλας έγραψε ότι υπήρξε ευλογημένη που είχε τον Ωνάση, αναφέροντας πως «είσαι η ίδια μου η ανάσα», ενώ παράλληλα του ζητούσε να μείνουν ενωμένοι. Κάτι, που όμως δεν συνέβη…
«Είμαι δική σου – κάνε με ό,τι θες εσύ»
Στην ερωτική επιστολή, η οποία αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό ντοκουμέντο, η Μαρία Κάλλας έγραψε:
«Αρίστο αγάπη μου,
Το ξέρω πως αυτό είναι ένα πενιχρό δώρο γενεθλίων αλλά πρέπει και χαίρομαι που θα σου πω μέσα από την καρδιά μου -μετά από 8,5 χρόνια και τόσα που περάσαμε μαζί – ότι είμαι περήφανη για σένα. Αγαπώ το σώμα σου και την ψυχή σου και το μόνο που εύχομαι είναι να νοιώθεις το ίδιο.
Αισθάνομαι προνομιούχα που έφτασα στο ψηλότερο σημείο μιάς τόσο δύσκολης καριέρας και ο Θεός με ευλόγησε να βρω στη ζωή μου εσένα που κι εσύ έφτασες στην κορυφή -περνώντας μέσα από την κόλαση- (με ευλόγησε:) για να είμαστε μαζί όπως είμαστε.
Προσπάθησε σε παρακαλώ, προσπάθησε πολύ να μας κρατήσεις ενωμένους γιατί χρειάζομαι την αγάπη και τον σεβασμό σου για πάντα.
Είμαι πολύ υπερήφανη για να το παραδεχτώ αλλά μάθε ότι είσαι η ίδια μου η ανάσα, το μυαλό μου, η περηφάνια και η τρυφερότητά μου. Θέλω να ξέρεις ότι αν μπορούσες να δεις μέσα μου, τα συναισθήματά μου για σένα, θα αισθανόσουν ο πιο δυνατός και ο πλουσιότερος άνθρωπος όλου του κόσμου.
Αυτή την επιστολή δεν την έγραψε ένα παιδί. Είναι (η επιστολή) μιας γυναίκας πληγωμένης, κουρασμένης, δοκιμασμένης (στη ζωή) που σου δίνει τα πιο φρέσκα και νεανικά συναισθήματα (που ένοιωσε) ποτέ της.
Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό και να είσαι πάντα μαζί μου τρυφερός όπως αυτές τις μέρες που με έκανες (να νοιώθω) Βασίλισσα του κόσμου όλου. Αγάπη μου.
Χρειάζομαι την αγάπη και την τρυφερότητά σου.
Είμαι δική σου – Κάνε με ό,τι θες εσύ
Η ψυχή σου,
Μαρία».
Ποιος την έδωσε στη δημοσιότητα
Η επιστολή είναι γραμμένη στην αγγλική γλώσσα και διασώθηκε από τον Παύλο Ιωαννίδη, τον πιλότο του Ωνάση. Ο 96χρονος άνδρας διετέλεσε διαδοχικά αρχιεκπαιδευτής, αρχιχειριστής, διευθυντής Πτητικής Εκμεταλλεύσεως και γενικός διευθυντής στην Ολυμπιακή Αεροπορία μέχρι τον Δεκέμβριο του 1974, όταν η εταιρεία πέρασε στο ελληνικό δημόσιο.
Ο Ωνάσης τον όρισε, με τη διαθήκη του, ισόβιο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης» που ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1975.
Ο θυελλώδης έρωτας που πλήγωσε την ντίβα
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης και η Μαρία Κάλλας γνωρίστηκαν το 1957 σε δεξίωση της γνωστής κοσμικογράφου της εποχής, Έλσα Μάξγουελ.
Το ειδύλλιο αναπτύχθηκε δύο χρόνια αργότερα όταν ο μεγιστάνας προσκάλεσε την Κάλλας και τον σύζυγό της, Τζοβάνι Μενεγκίνι, σε κρουαζιέρα με την πολυτελή θαλαμηγό του. Ο Ωνάσης τη φλέρταρε ανοιχτά αγνοώντας επιδεικτικά τον Ιταλό όπως και τη γυναίκα του Τίνα Λιβανού, που ήταν παρούσα.
Ο ερωτισμός ανάμεσά τους ήταν έντονος και προφανής. Μάλιστα, στη διάρκεια στάσης στην Κωνσταντινούπολη ανέβηκε στη θαλαμηγό ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ευλόγησε την Κάλλας και τον Ωνάση θεωρώντας ότι είναι σύζυγοι. Όταν αποκαταστάθηκε η αλήθεια, επικράτησε αμηχανία.
Λέγεται ότι εκείνη τη νύχτα, ο Ωνάσης και η Κάλλας εγκατέλειψαν τη θαλαμηγό με βάρκα για να απομονωθούν σε ήσυχη παραλία.
Αγάπη και συγκρούσεις
Ο Ωνάσης χώρισε αμέσως από τη Λιβανού. Από την πλευρά της, η Κάλλας έβαλε τέλος στον έγγαμο βίο της με τον Μενεγκίνι έστω και με δυσκολία. Είναι χαρακτηριστικό ότι απεκδύθηκε την αμερικανική υπηκοότητα και έλαβε την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύθηκε και τυπικά ο γάμος της με τον Ιταλό, που δεν ήθελε να της δώσει διαζύγιο.
Ο επιχειρηματίας και η καλλιτέχνιδα έζησαν με πάθος τον έρωτά τους αλλά υπήρξαν και πολλοί καυγάδες ανάμεσά τους λόγω του μεσογειακού ταπεραμέντου τους. Ο μεγιστάνας έφτανε συχνά στο σημείο να προσβάλλει και να πληγώνει την ντίβα ακόμη και δημόσια.
Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να απομακρύνεται από εκείνη. Η Κάλλας, που εν των μεταξύ είχε μειώσει αισθητά τις εμφανίσεις της στην όπερα, ήλπιζε ότι όλα θα έφτιαχναν ξανά.
Όμως, διαψεύστηκε. Το 1968 ο Ωνάσης είχε βρεθεί πολύ κοντά στην Τζάκι Κέννεντυ και η Κάλλας έμαθε από την τηλεόραση ότι οι δυο τους επρόκειτο να παντρευτούν, κάτι που την κλόνισε. Βυθίστηκε στην κατάθλιψη, απομονώθηκε από τους πάντες και δεν φρόντιζε τον εαυτό της.
Απόπειρα αυτοκτονίας
Βρήκε «καταφύγιο» στην Τέχνη. Το 1969 γύρισε σε ταινία τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ωστόσο, στις 25 Μαΐου 1970 διακομίστηκε στο νοσοκομείο καθώς επιχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1973 τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την αποθέωσε και την κάλεσε στη σκηνή δέκα φορές καταχειροκροτώντας την! Η τελευταία της εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου 1974.
Η Κάλλας άφησε την τελευταία της πνοή στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου στη γαλλική πρωτεύουσα και αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο Πέλαγος.
Το μυστήριο του θανάτου
Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατος οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή. Ωστόσο, το 2010 οι φωνίατροι Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο υποστήριξαν πως η σοπράνο πέθανε από ισχυρή δόση βαρβιτουρικών, διότι της είχε στοιχίσει η επώδυνη σχέση της με τον Ωνάση.
Οι δύο Ιταλοί παρουσίασαν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και ισχυρίστηκαν πως η Κάλλας υπέφερε από δερματομυοσίτιδα, μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα. Έτσι, μοιάζει να εξηγείται η συνεχής παρακμή του μεγαλείου της φωνής της, που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60…
