Χριστίνα Τσάφου: τα δύσκολα παιδικά χρόνια και ο φόβος της για το μέλλον

Η Χριστίνα Τσάφου βρέθηκε στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ και μίλησε για τις δουλειές που έχει κάνει στην τηλεόραση και στο θέατρο καθώς και για το πόσο άλλαξε η ζωή τη με το εγγονάκι της που υπεραγαπά

Η ηθοποιός Χριστίνα Τσάφου άνοιξε την καρδιά της και μίλησε για τα παιδικά της χρόνια και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε σαν παιδί χωρισμένων γονιών. Το παράπονό της είναι ότι δεν μεγάλωσε με την μητέρα της και δεν είχε όσο χρόνο θα ήθελε μαζί της.

«Η μαμά μου ήταν τραγουδίστρια. Λαϊκά και στα πανηγύρια. Η μόνη φορά που την άκουσα να τραγουδάει ήταν σε μια γιορτή της Αστυνομίας. Τη θαύμαζα. Δεν μεγάλωσα μαζί της και μου έλειπε. Μεγάλωσα με τη γιαγιά, τον παππού και τη μητριά μου. Ο πατέρας μου με διεκδίκησε πάρα πολύ και με πήρε. Με ήθελε και κόντρα υπήρχε. Δεν τη χόρτασα τη μαμά μου. Όταν την έχασα τραντάχτηκα πολύ. Κι έψαχνα να βρω για ποιον λόγο. Κάποια στιγμή είχα πάει και είχα μείνει μαζί της. Με άφηνε να βαφτώ να βάλω μίνι ενώ στο σπίτι ήταν πολύ αυστηρά τα πράγματα. Μετά ξαναγύριζα στον πατέρα μου γιατί εκεί είχα μάθει. Καταπιέστηκα γιατί ήμουν ζωηρή» είπε.

Η σχέση με τον γιο της

«Μεγάλωσα με πολλά μη. Έχω κάνει πολλά λάθη σαν μητέρα. Έπιανα τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται σαν τον πατέρα μου. Προσπάθησα να μεγαλώσω τον Χρήστο σαν να υπάρχουν και άλλα παιδιά αλλά ήταν δύσκολο γιατί ήταν όλα δικά του.

Με τη μαμά μου μιλήσαμε. Πάλευε παλικαρίσια να τα βγάλει πέρα. Πάλευε μόνη της. Δεν θύμωσα μαζί της, μου έλειπε απλά και με πόναγε. Στο σχολείο είχα θέμα όταν μας είπαν να μιλήσουμε για τη μάνα. Ήμουν και πολύ κλαψιάρα, Μάρθα Βούρτση με έλεγαν στη γειτονιά.

Η μητριά μου ήταν πολύ καλή. Ήταν η καλύτερη γιαγιά του γιου μου. Δεν είχε δικά της παιδιά και αγαπούσε τα παιδιά. Μόλις έπαιρνε στην αγκαλιά της τον γιο μου ηρεμούσε». Ο γιος της, Χρήστος Ζαχαριάδης της χάρισε και εγγονάκι όταν παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαριλού Κατσαφάδου.

Αυτό που φοβάται περισσότερο

«Έχω ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου. Τώρα δεν είναι η ηλικία μου για έρωτα. Τη μοναξιά δεν τη φοβάμαι, φοβάμαι ό,τι και ο περισσότερος κόσμος, την ανημπόρια. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι είναι μόνοι τους; Ιδιαιτέρως οι γυναίκες. Θα ήθελα να μην είμαι μόνη μου αλλά το θεωρώ πλέον αν όχι αδύνατον ας πούμε δύσκολο. Ποτέ μη λες ποτέ βέβαια».