Χρήστος Λούλης: «Οι άνθρωποι πάντα μπορούν να γίνουν ανθρωποφάγοι. Είναι φτιαγμένοι για το καλύτερο και το χειρότερο»

Ο Χρήστος Λούλης είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της νέας ταινίας της Yelena Popovic –υπογράφει τόσο το σενάριο όσο και τη σκηνοθεσία–, Άνθρωπος του Θεού, που εξιστορεί τη γεμάτη δοκιμασίες ζωή του Αγίου Νεκταρίου. Τον ομώνυμο ρόλο κρατά ο Άρης Σερβετάλης. “Εγώ υποδύομαι το αντίβαρό του”. Ερμηνεύει τον Χρήστο, τον διευθυντή της Ριζαρείου Σχολής στην Αθήνα τον καιρό που ο Άγιος Νεκτάριος εργαζόταν εκεί.

“Και οι δύο μοιάζουν ως προς την αφοσίωσή τους σε αυτό που θεωρούν καθήκον τους, αλλά η κοσμοθεωρία τους διαφέρει. Ο Χρήστος είναι ένας κοσμικός άνθρωπος. Πιστεύει στην επιστήμη, στη θεωρία και στην πράξη που μπορεί να την αποδείξει. Βαθιά εργατικός, βαθιά πατριώτης, θεωρεί ότι η ουσιαστική χειραφέτηση του νεαρού κράτους θα έρθει μόνο με την πλατιά και σε βάθος μόρφωση του λαού. Καχύποπτος ενάντια στην Εκκλησία και το σκληρό δόγμα, πιστεύει ότι ο μοναχισμός είναι απλά μια αποφυγή του κόσμου και των προκλήσεών του”. Η κόντρα που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο αντρών ήταν αναπόφευκτη.

“Πήγαζε από τη θεμελιώδη διαφορά τους στο πώς έβλεπαν τον κόσμο. Ο Νεκτάριος ήταν ανιδιοτελής, θυσιασμένος στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Ο Χρήστος, από την άλλη, ήταν σκληρός. Πίστευε στην τιμωρία, στην κατά γράμμα τήρηση των κανόνων. Κάθε φορά που ο Νεκτάριος παρέκκλινε της γραμμής του κανόνα, ο Χρήστος ένιωθε άβολα. Αισθανόταν ότι έπρεπε να τον επαναφέρει στην τάξη. Ποιος ξέρει τι του θύμιζε, τι φοβόταν. Όμως, ο Νεκτάριος πάντα λογοδοτούσε αλλού”.

Η Εκκλησία, ο Θεός και ο Διάβολος

Παρά το ξεκάθαρο θρησκευτικό της θέμα, ο Χρήστος Λούλης εξηγεί ότι η ταινία δεν είναι μόνο το προφανές: μία θρησκευτική ταινία. “Η ιστορία ακολουθεί τον Άγιο Νεκτάριο από τη στιγμή που τον διώχνουν από την Αλεξάνδρεια μέχρι τον θάνατό του. Μέσα σε όλη αυτή την περίοδο βλέπουμε έναν άνθρωπο, όχι έναν άγιο”. Άλλωστε, σύμφωνα με τη δημιουργό του, το φιλμ, που έρχεται σε μια ασταθή στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας, φιλοδοξεί να υπενθυμίσει την αξία που έχει το φως και η συνεχής αναζήτησή του, ακόμα κι όταν οι καιροί μοιάζουν να είναι σκοτεινοί. Αλήθεια, στις δύσκολες στιγμές, τι είναι αυτό που κάνει τον ίδιο να ελπίζει σε καλύτερες ημέρες; “Το γεγονός ότι η ζωή δεν μας έχει ανάγκη για να συνεχιστεί. Ούτε εμάς ούτε τα αδιέξοδά μας”.

Κάνει μία παύση και με επιστρέφει στην ταινία. “Συχνά σκέφτομαι ότι η Ελλάδα έχει τόσο μεγάλη ιστορία, τόσο ευρύ πνεύμα, που έχει άπειρες ιστορίες ανθρώπων και θεών, που θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες και να ειπωθούν ξανά μέσω της τέχνης. Ίσως, Ο άνθρωπος του Θεού να δώσει άλλη πνοή προς αυτή την κατεύθυνση”.

Αυτό που έχει στο μυαλό του άραγε ως Θεό, τι σχέση μπορεί να έχει με την Εκκλησία σήμερα; “Μέσα στην Εκκλησία μπορείς να βρεις τον Θεό, μπορείς να βρεις και τον Διάβολο”, υπογραμμίζει και συνεχίζει: “Πολλές φορές επικεντρώνουμε στα κακά παραδείγματα της εκκλησίας και υποτιμάμε τα καλά επειδή υποτίθεται ότι πρέπει να είναι αυτονόητα. Δεν είναι όμως καθόλου. Υπάρχει ο κίνδυνος του κυνισμού. Όπως θα μπορούσαμε να απελπιστούμε από την έλλειψη πολιτισμού στη Βουλή, την έλλειψη ευθύνης στην παιδεία, την έλλειψη αλληλεγγύης στην υγεία, έτσι μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει και έλλειψη Θεού στην Εκκλησία. Είναι όμως όλα αυτά, σωστή απάντηση; Δεν νομίζω”.

Η κανονικότητα και τα ανθρωποφάγα social media

Με την “κανονικότητα” να αποτελεί μία από τις λέξεις που σημάδεψαν το 2020 και την κοινωνία να προσπαθεί, αλλά να μην μπορεί ακόμα να επιστρέψει σε αυτήν, ο ηθοποιός είναι ξεκάθαρος σχετικά με τη σημασία της. “Η κανονικότητα για μένα σημαίνει ό,τι σήμαινε πάντα: Μία κοινωνία με δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στον διπλανό μας, στο κοινό καλό και στο μέλλον. Μία κοινωνία που τιμά εξίσου καλά τη θυσία, αλλά και την καλοτυχία”.

Τον γυρίζω μερικούς μήνες πίσω, στον Μάιο συγκεκριμένα, όταν έχουμε μόλις βγει από την καραντίνα που επέβαλε η πανδημική κρίση του κορονοϊού και εκείνος πρωταγωνιστεί σε ένα από τα αμφιλεγόμενα σποτ της Πολιτικής Προστασίας, που λόγω της κατακραυγής στα social media αποσύρθηκε άμα τη εμφανίσει του. Τα επικριτικά σχόλια ήταν έντονα για τη συμμετοχή του σε αυτό. Πώς σχολιάζει ο ίδιος το συμβάν αυτό, τώρα που έχει πάρει μία απόσταση από τα πράγματα;

“Οι άνθρωποι πάντα μπορούν να γίνουν ανθρωποφάγοι. Είναι φτιαγμένοι για το καλύτερο και το χειρότερο. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν ανωνυμία και άρα μία ασφάλεια να εκφράσουν την όποια βλακεία τους. Είναι η ψυχολογία της μάζας. Μέσα σε αυτήν, ο άνθρωπος νιώθει απαλλαγμένος από τις δικές του ευθύνες και τους φόβους του. Σκέφτεται λιγότερο και έτσι η ζωή είναι πιο υποφερτή. Κατανοητό”.

Αυτό που ίσως δεν είναι κατανοητό για εκείνον είναι το να προσπαθούμε απλά να επιβιώσουμε. Πρέπει και να ζούμε. “Ο άνθρωπος διακατέχεται πάντα από ανασφάλεια και φόβο, που πηγάζουν από το γεγονός ότι έχει επίγνωση του τέλους που, αργά ή γρήγορα, θα έρθει. Αυτός ο φόβος είναι που τον κινητοποιεί να ζήσει και όχι απλά να επιβιώσει. Έχουμε νομίζω παρεξηγήσει την παρουσία της ανασφάλειας στη ζωή. Κυνηγάμε μια ζωή χωρίς φόβους και, τελικά, φοβόμαστε να ζήσουμε. Δεν πιστεύω σε μια ζωή απαλλαγμένη από αυτόν. Βασικά, δεν υπάρχει ζωή απαλλαγμένη από αυτόν. Κι αν υπάρχει, είναι ζωή σε κλουβί”. Μία τέτοια ζωή δεν του ταιριάζει, ο εφησυχασμός επίσης.

Ηθοποιός, σύζυγος, πατέρας

Τον ρωτώ αν αυτές οι τρεις ιδιότητες ήταν αυτοσκοπός. “Καθόλου. Να ζήσω ήθελα και θέλω. Και τα τρία αυτά πράγματα που πλέον με χαρακτηρίζουν ήρθαν στην προσπάθειά μου να ζήσω με χαρά και συγκίνηση. Η μόνη ιδιότητα από τις τρεις που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι αυτή του πατέρα. Ακόμα και αυτή, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται καθημερινή φροντίδα και κόπο. Το ότι απέκτησα όλα αυτά, δεν σημαίνει κιόλας ότι σταμάτησα να προσπαθώ για να συνεχίσω να τα έχω”.

– Ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, πώς θα θέλατε να σας θυμάται ο κόσμος;.

“Δεν θα ήθελα να με θυμάται”.

– Και οι δικοί σας άνθρωποι;

“Με αγάπη. Να τους φέρνει η ανάμνησή μου χαμόγελο”.

πηγή: esquire