Δέσποινα Μοιραράκη: «Δεν ξέρω γιατί μου στέρησε ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο…»

Στο πένθος έχει βυθιστεί η Δέσποινα Μοιραράκη μετά την απώλεια του συζύγου της, Γιάννη Κοντούλη.

Η επιχειρηματίας Δέσποινα Μοιραράκη έχασε την Παρασκευή τον επί έντεκα χρόνια σύζυγό της, Γιάννη Κοντούλη, ο οποίος έδινε μάχη για χρόνια με τον καρκίνο.

Η ίδια μίλησε πρώτη φορά για την περιπέτεια υγείας του άνδρα της καθώς και για τα όσα πέρασαν όλο αυτό το πολύ δύσκολο διάστημα.

Στα τέλη του 2018 ο Γιάννης Κοντούλης διαγνώστηκε με καρκίνο στην αμυγδαλή.
«Μας είπαν οι γιατροί: ‘Μη σας ανησυχεί, είναι κάτι αντιμετωπίσιμο’ και ξεκίνησε αμέσως χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Μάλιστα, την ώρα που το διαπίστωσε, που του ήρθαν στο mail του τα αποτελέσματα της βιοψίας, είχα τη μεγάλη έκθεση στο Hilton και δεν μου είπε απολύτως τίποτα.

Μόλις τελείωσε η έκθεση και ήρθαμε στο σπίτι μας, μου το ανακοίνωσε. Είπαμε και οι δύο ότι θα το ξεπεράσουμε μαζί, κοιταχτήκαμε στα μάτια, αγκαλιαστήκαμε. Υποσχεθήκαμε να μην το μάθει κανείς. Δεν θέλω να με λυπάται κανείς, δεν θέλω να μας λυπάται κανείς. Απαγορεύεται να μας λυπούνται». είπε αρχικά στο «Secret» των «Παραπολιτικών».

Και πρόσθεσε: «Η περιπέτεια ξεκίνησε και σιγά σιγά εξελισσόταν σε έναν Γολγοθά. Η νόσος προχωρούσε, κάναμε θεραπείες, χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες, άρχισε να χάνει κιλά, αλλά για εμάς το μεγάλο δώρο εκείνη τη στιγμή ήταν ότι ήρθε στην Ελλάδα ο κορωνοϊός και άρχισε η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας.

Αυτό μας βοήθησε υπερβολικά, καθώς δεν κυκλοφορούσαμε και δεν μπορούσε κανείς να τον δει από κοντά.

Έτσι πέρασαν δυόμισι χρόνια μέχρι τα μέσα του 2021.

Η νόσος προχωρούσε, εκείνος γνώριζε τα πάντα, αλλά είχε τεράστια θέληση και δίψα για ζωή.

Πέρυσι, την 1η Ιουνίου, πήγαμε στη Μύκονο για να γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια επετείου του γάμου μας. Από τον Σεπτέμβριο άρχισε η φθίνουσα πορεία. Ξεκίνησαν οι εγχειρήσεις στον εγκέφαλο, μετά έκανε στο έντερο.

Την 1η Μαΐου του 2022 ήταν τα γενέθλιά μου και με ρώτησε τρεις ημέρες πριν: ‘Δεσποινούλα, δεν θα πάμε στον Ωρωπό, στο σπίτι μας, να γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου, όπως κάθε χρόνο;’.

Και του είπα: ‘Γιαννάκη μου, είμαι πολύ κουρασμένη, καλύτερα να το αποφύγουμε’. Με ρώτησε: ‘Γιατί; Συμβαίνει κάτι; Υπάρχει κάτι που μας κωλύει;’.

Πήγαμε τελικά και κάναμε τα γενέθλιά μου με τους γονείς μου, τα παιδιά μου και τους κουμπάρους μας».

Και η Μοιραράκη κατέληξε: «Μου λείπει η παρουσία του, η στήριξή του, το αγέρωχο ανάστημά του, το βλέμμα του που ήταν γεμάτο αγάπη, θαυμασμό και προστασία για μένα. Με συνόδευε παντού και ποτέ δεν με άφηνε.

Δεν ξέρω γιατί μου τον στέρησε ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο…».