Δέσποινα Στυλιανοπούλου: Αποκαλύπτει άγνωστες λεπτομέρειες για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την ταινία «Το πιο λαμπρό αστέρι»

Υπήρξε μια από τις πιο αγαπημένες φίλες που είχε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ έχει διαγράψει μια λαμπρή πορεία στον ελληνικό κινηματογράφο.

Η αγαπημένη ηθοποιός Δέσποινα Στυλιανοπούλου μίλησε στο περιοδικό “Λοιπόν” για την ταινία «Το πιο λαμπρό αστέρι».

Συμμετείχατε στην ελληνική ταινία «Το πιο λαμπρό αστέρι». Μια ελληνική, αισθηματική ταινία, με σεναριογράφο τον Λάκη Μιχαηλίδη.

Το 1967 αναγνωρίστηκε από τον καλλιτεχνικό κύκλο, ως «έτος Στυλιανοπούλου», αφού μέσα σε μια χρονιά είχα παίξει σε δώδεκα ταινίες. Ανάμεσα σε αυτές και «Το πιο λαμπρό αστέρι».

Τότε, η Αλίκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ συνεργάζονταν με την εταιρεία Φίνος Φιλμ. Όμως, κάποια στιγμή αποφάσισαν να τερματίσουν την συνεργασία τους με το Φίνο και να πάνε στην Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.

Ποτέ δεν μάθαμε τους λόγους που χωρίστηκαν με τον Φίνο. «Το πιο λαμπρό αστέρι» ήταν η πρώτη ταινία που γύρισε η νεοσύστατη εταιρεία παραγωγής, ενώ λαμπρό τους αστέρι θεωρούσαν την Αλίκη.

Έτσι, το «αστέρι» στον τίτλο της πρώτης τους ταινίας, συμβολίζει την Αλίκη!

Πώς σας δόθηκε αυτός ο ρόλος;

Το 1966 έχασα την μητέρα μου. Βρισκόμουν σε βαρύ πένθος, έκλαιγα για τη μανούλα μου. Η Αλίκη ζήτησε από τον Μιχαηλίδη να συμμετάσχω και εγώ. «Θέλω να γράψεις ένα ρόλο για την Δεσποινούλα» του είπε.

Κάποια στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο Μακρίδης! Μάλιστα, έγινε μια παρεξήγηση. «Η Στυλιανοπούλου;» μου λέει, «Ναι μάλιστα» του απάντησα. «Είμαι ο Μακρίδης». Τον είχα μπερδέψει με τον δημοσιογράφο Βύρωνα Μακρίδη. «Κύριε Μακρίδη δεν μπορώ να σας πω τίποτε για τη μητέρα μου» του είπα. «Δεν είμαι ο δημοσιογράφος. Είμαι ο επιχειρηματίας Τάκης Μακρίδης του Ρεξ.

Σε θέλουμε για ένα ρόλο στον θίασο Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ (σ.σ. αρχικά για το «Αχ, αυτή η γυναίκα μου»)». Εγώ τότε χτυπιόμουν, πονούσα για τον θάνατο της μητέρας μου. Ένιωσα, ότι η πρόταση αυτή είναι σταλμένη από τον Θεό, για να συνεχίσω την καριέρα μου. Ο ρόλος μου στο «πιο λαμπρό αστέρι» ήταν μικρός, αλλά αυτό που αγάπησα ήταν η συντροφιά της Αλίκης.

Ποιες εικόνες από την διαδικασία των γυρισμάτων παραμένουν για εσάς αναλλοίωτες;

Θυμάμαι τη στιγμή που η Αλικούλα μου μού είπε: «Κοίταξε να δεις Δέσποινά μου. Θα γυρίσουμε την ταινία “Το πιο λαμπρό αστέρι”, αλλά ο ρόλος αυτός, δεν είναι μεγάλος για σένα. Εσύ πας για πρωταγωνίστρια». Της απάντησα, με όλη μου την αγάπη «Μην συνεχίζεις, μείνε στο αλλά… και βάλε αποσιωπητικά.

Αλίκη και μια καλημέρα να μου ζητούσες να πω στην ταινία, θα το έκανα. Από σήμερα γινόμαστε αυτοκόλλητες» και γελούσε. Οι πιο όμορφες στιγμές μας με την Αλικούλα, ήταν στο Θεολόγο και ψήναμε μπριζόλες στη παραλία. Τραγουδούσαμε με το φεγγάρι. Ζήσαμε αξέχαστες, μοναδικές, συγκινητικές και αγαπημένες βραδιές.

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ πώς ήταν ως ηθοποιός;

Εργάτης, συνεργάσιμος και αγαπούσε τους συναδέλφους του. Δούλευε στον Πειραιά σε κάποιο ουζερί και αναδείχθηκε με την αξία του. Ήταν λεβεντόπαιδο.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, εάν θα μπορούσατε να μας μεταφέρετε, μέσα από τις εικόνες που θυμάστε, σε μια κλασσική μέρα γυρισμάτων.

Οι ηθοποιοί που είχαμε σκηνές, οι οποίες προηγούνταν της Αλίκης, πηγαίναμε μια ώρα νωρίτερα στα γυρίσματα. Τα γυρίσματα πραγματοποιούνταν στην Κηφισιά, στο στούντιο Άλφα. Με την Αλίκη, ήμασταν δίδυμες, αυτοκόλλητες. Ό,τι με απασχολούσε της το έλεγα.

Υπήρξε ανταγωνισμός στους ηθοποιούς;

Δεν υπήρχε ανταγωνισμός, γιατί δεν υπήρχαν πολλοί ηθοποιοί. Οι ίδιοι ήμασταν πάντα και ήμασταν αγαπημένοι σαν μια γροθιά!

Ήσασταν ευχαριστημένη από τις οικονομικές απολαβές;

Η εποχή μας ήταν πολύ σκληρή, δεν είχαμε βοήθεια από πουθενά. Δεν υπήρχαν μεγάλες αμοιβές, για εμάς τους δεύτερους-τρίτους ηθοποιούς. Τα χρήματα που έδιναν τότε, δεν επαρκούσαν και οι ταινίες ήταν πολλές.

Τα ρούχα που φορούσαμε, δεν τα έδινε η παραγωγή. Ψάχναμε από σπίτια φιλικά. Δανειζόμουν ένα μπλουζάκι, μια ομπρέλα… από τις φίλες μου, την αδελφή μου, τη νύφη μου.

Πώς γνωρίσατε την Αλίκη;

Γνωριστήκαμε στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό». Εκεί έπαιζα τη φίλη της, μαζί με άλλες τρεις κοπέλες. Η Αλίκη δεν το γνώριζε αυτό. Όταν γυρίζαμε «Το πιο λαμπρό αστέρι», θέλησα να της υπενθυμίσω πώς γνωριστήκαμε: «Αλικούλα, ξέρεις πότε γνωριστήκαμε; Από την “Αλίκη στο ναυτικό”». «Τι λες βρε ψιψίνα!» μου έλεγε και γελούσαμε.

Την ευχαριστώ για αυτό που μου πρόσφερε. «Την ψιψίνα την θέλω να είναι πάντα πλάι μου στους ρόλους» είχε πει, γι’ αυτό δεν υπάρχει ταινία της Αλίκης, εκτός από τις πρώτες, που να μην παίζω μαζί της.

Όταν άρχισε στην εταιρεία «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» ζητούσε από τους σεναριογράφους να γράψουν ένα ρόλο και για μένα. Αυτό που έζησα με την Αλίκη, δεν το έζησα με καμιά ηθοποιό! Ό,τι έζησα εγώ με την Αλίκη, δε νομίζω να τα έχει ζήσει άλλη.

Μπορείτε να μας περιγράψετε την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως άνθρωπο;

Πολλές πλησίασαν την Αλίκη, αλλά καμία δεν έφτασε τόσο κοντά της όσο εγώ, όπως και πολλοί μίλησαν γι’ αυτήν χωρίς να την ξέρουν ουσιαστικά. Συγκινούμαι γιατί πρώτη φορά τα λέω όλα αυτά. Δεν τα έχω εκμυστηρευτεί σε καμία συνέντευξή μου.

Η Αλίκη ήταν ένα πλάσμα ευαίσθητο και αγαπούσε τους συναδέλφους. Εάν δουλεύαμε κάπου και δεν μας πλήρωνε όλα τα χρήματα ο επιχειρηματίας, έλεγε σαν αντράκι: «Αν δεν πληρώσετε τον θίασο, αύριο, εγώ δεν θα παίξω». Δεν ίσχυε πως δεν ήθελε καμία ξανθιά στον θίασο. Δεν έζησα τέτοια πράγματα, όσο συνεργαζόμουν μαζί της.

Πώς αισθάνεστε που η Αλίκη δεν είναι πια κοντά μας;

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Αλίκη, αυτός ο άνθρωπός που με ένιωθε και την ένιωθα δεν είναι πια κοντά μας. Με φοβίζει κάπως ο θάνατος. Όμως λέω «Ρε Στυλιανοπούλου γιατί φοβάσαι τον θάνατο; Εδώ έφυγε η Αλίκη η φίλη σου πρώτη. Θα πας να την συναντήσεις και θα είμαστε φίλες και στον ουρανό».

Πώς αισθάνεστε όταν βλέπετε την ταινία στην τηλεόραση μετά από τόσα χρόνια;

Αισθάνομαι πόσο κουράγιο είχα τότε! Ξυπνούσαμε πρωί… Την εποχή εκείνη, δεν είχαμε τις ανέσεις που υπάρχουν σήμερα, όπως τα αυτοκίνητα και τις μπουτίκ. Δεν είχαμε τίποτε.

Ξεχωρίζετε κάποιον νέο ηθοποιό της σημερινής γενιάς όπου το ταλέντο του να πλησιάζει τους κλασικούς, αυτούς που έχουν γράψει ιστορία;

Υπάρχουν αξιόλογοι ηθοποιοί, όμως είναι πάρα πολλοί. Δεν θα ήθελα να αδικήσω κανέναν. Θέλω όμως να επισημάνω κάτι και νομίζω ότι συμφωνεί με αυτό ο Σπύρος Μπιμπίλας. Έχει καταργηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

Όποιος θέλει και έχει κάποιον γνωστό, μπορεί να γίνει ηθοποιός. Δεν εννοώ να καταργηθούν οι δραματικές σχολές, να υπάρχουν! Όμως να υπάρξει επιτροπή από το υπουργείο πολιτισμού. Να δίνουν εξετάσεις τα παιδιά και όποιος είναι άξιος και ικανός να παίζει, να βγαίνει.

Έχει γεμίσει 50.000 ηθοποιούς και δεν παίζουν ούτε πέντε χιλιάδες. Να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι.