Διάσημος Έλληνας ηθοποιός συγκλονίζει: «Η σύζυγός μου δίνει μάχη με τον καρκίνο! Τώρα εγώ της δίνω δύναμη»

Μετά τη δική του μάχη, τώρα δίνει μάχη με τον καρκίνο και η γυναίκα του. Μια εκ βαθέων συνέντευξη έδωσε στο περιοδικό 7 Μέρες TV και στον Γιάννη Βίτσα, ο Τάσος Κωστής.

Ο γνωστός ηθοποιός μεταξύ άλλων μίλησε για τη μάχη που έδωσε με την ασθένεια και τώρα βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό της γυναίκας του.

-Πριν από δύο χρόνια αντιμετωπίσατε καρκίνο και δώσατε τη μάχη σας πολύ θαρραλέα.

Μου έδωσε ο καρκίνος αυτό το δικαίωμα. Όταν το ανακάλυψα είπα “Τετέλεσται” γιατί μιλάμε για μία ανίατη αρρώστια. Έπρεπε πρώτα να συνειδητοποιήσω μέσω των γιατρών και των εξετάσεων εάν μου έδινε το δικαίωμα να αναμετρηθώ μαζί του. Οι γιατροί μου είπαν “Έχεις ένα καρκίνο στο έντερο που θεωρείται πια χρόνια και όχι ανίατη ασθένεια από την στιγμή που έγκαιρα το ανακάλυψες. Θα ταλαιπωρηθείς, αλλά θα γίνεις καλά. Αρκεί να παλέψεις”. Είμαστε σε ισοπαλία με τον καρκίνο. Δεν λέω ότι τον νίκησα. Δεν θα το πω ποτέ.

-Σοκαριστήκατε αρχικά;

Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Είπα “Πεθαίνω”; Έχω δει ανθρώπους γύρω μου που δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα. Όταν το ανακάλυψε η νύφη μου τις έδωσαν τρεις ημέρες. Η πρώτη μου ερώτηση ήταν “πόσο καιρό έχω”; Σιγά σιγά άρχισα να το παλεύω με ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες χειρουργεία. Δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”.

-Δίνατε κουράγιο και στην οικογένειά σας. Είναι πολύ όμορφο!

Προσπαθούσα να τους δίνω θάρρος. Δεν ήθελα να με λυπούνται ούτε ο γιος μου, ούτε η γυναίκα μου. Ξέρετε αυτός που είναι απέξω πάσχει περισσότερο. Έζησαν δραματικές στιγμές οχτώ ώρες περιμένοντας με να ξυπνήσω από το χειρουργείο. Το κατάλαβα τώρα με τη γυναίκα μου που έκανε χειρουργείο καρκίνου στον πνεύμονα. Είμαι στο νοσοκομείο μαζί της. Τώρα της δίνω εγώ δύναμη. Είμαι δίπλα της όπως ήταν και εκείνη με τόση αγάπη σε έμενα.

-Τι σας έμαθε ο καρκίνος ;

Ότι σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε και ότι πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος από άποψη γιατί όλοι έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό. Επίσης ότι οφείλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Τη ζήσουμε, δεν τη ζήσουμε άλλωστε θα περάσει. Ας επιλέξουμε το φως.