Συντάκτης: Συντακτική ομάδα
2 Ιουνίου 2022 20:00
Το εμβληματικό μοντέλο της δεκαετίας του ’90, Δήμητρα Κωστάκη αποχωρίστηκε τη λάμψη της πασαρέλας και εγκατέλειψε μία καριέρα που η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών θα ζήλευε. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Gala» τόνισε πως δεν μετάνιωσε για την επιλογή της.
Αποκάλυψε, όμως, πως όταν επιχείρησε να επιστρέψει βρήκε κλειστές πόρτες…
Η συνέντευξη στο «Gala» έχει ως εξής:
Gala: Σου έκανε εντύπωση ότι σου ζητήσαμε να φωτογραφηθείς και να δώσεις συνέντευξη. Θες να ζεις αποτραβηγμένη από αυτό που λέμε σόουμπιζ;
Δήμητρα Κωστάκη: Ποια σόουμπιζ; (γελάει) Όχι, δεν θέλω να είμαι αποτραβηγμένη. Αλλά γενικά θα έλεγα ότι είμαι ξεχασμένη και μου κάνει εντύπωση όταν με θυμάται κάποιος. Από την άποψη ότι εδώ και χρόνια δεν βρίσκομαι στο προσκήνιο.
G.: Παρότι αναγνωρίσιμη και δημοφιλής, αποφάσισες στα 26 σου χρόνια να σταματήσεις το μόντελινγκ. Γιατί;
Δ.Κ.: Γιατί δεν με γέμιζε πια. Δεν μου έλεγε κάτι. Όταν ένιωσα ότι έκανα όσα ήθελα να κάνω, κατάλαβα ότι δεν ανήκω σε αυτό τον χώρο. Είμαι από άλλη ιστορία σαν χαρακτήρας. Κι επειδή ήθελα να κάνω οικογένεια, αποφάσισα να αφιερωθώ σε αυτό. Με συνοπτικές διαδικασίες τα σταμάτησα όλα.
G.: Σου στοίχισε αυτή η αλλαγή; Είχες συνηθίσει μια ζωή στα φώτα, με ταξίδια, προβολή.
Δ.Κ.: Όχι, δεν μπορώ να το πω αυτό. Δεν κάνω τίποτα αν πρώτα δεν το έχω σκεφτεί διεξοδικά. Ήθελα να σταματήσω. Μια δεκαετία μετά κατάλαβα πόσο με βοήθησε αυτή η παύση να ηρεμήσω.
G.: Είχαν ξεχάσει ένα τόσο εμβληματικό κορίτσι;
Δ.Κ.: Η αλήθεια είναι πως έχω περάσει από διάφορες οντισιόν για αρκετά projects, οπότε φαντάζομαι ότι δεν τους κάνω πια, δεν ταιριάζω στην εποχή. Δεν ξέρω. Βλέπω συχνά ότι σε προσεγγίζουν για εκπομπές βάσει της εμπειρίας σου και τελικά επιλέγουν ανθρώπους οι οποίοι ούτε εμπειρία έχουν ούτε ξέρω τι πραγματικά έχουν κάνει. Νιώθω εκτός.
G.: Αυτό εμπεριέχει και απογοήτευση ή όχι;
Δ.Κ.: Έχει, κυρίως γιατί θεωρώ ότι μπορώ να κάνω κάποια πράγματα με αξία και ουσία. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη.
G.: Έχουμε για σένα την εικόνα ότι ήσουν το πιο νηφάλιο και συγκροτημένο κορίτσι της μοντελικής γενιάς των 90s. Είσαι στ’ αλήθεια έτσι;
Δ.Κ.: Ναι, είμαι ακριβώς έτσι. Έκανα αυτή τη δουλειά γιατί μου άρεσε πολύ. Και την έκανα τελείως επαγγελματικά, όχι ως μέσο για να κάνω έναν πλούσιο γάμο, ούτε για να γίνω γνωστή, ούτε για να με γνωρίζουν στον δρόμο. Υπήρχαν φορές που με ρωτούσαν «είσαι η τάδε;» και έλεγα «όχι» γιατί ντρεπόμουν. Έκανα μόντελινγκ γιατί μου άρεσε το μόντελινγκ. Οχι για να γίνω κάποια.
Εν τω μεταξύ όλο αυτό το νταβαντούρι που υπάρχει σήμερα με τα κοινωνικά δίκτυα είναι φοβερό. Σκέψου να υπήρχε τότε το ίντερνετ πόσο σταρ θα ήμασταν. Τότε δεν υπήρχε τίποτα. Ότι εγώ έκανα κάποια καριέρα έπρεπε να το δείξω και να το αποδείξω. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Εγώ λοιπόν δεν ήθελα να εμφανίζομαι πουθενά αν δεν είχα να πω και να δείξω κάτι.
Το ζήτημα είναι να μπορείς να το αποδείξεις, να δείξεις τη δουλειά σου. Θα μπορούσα να πω χίλια δυο παπατζιλίκια, όμως ποτέ δεν το έκανα. Φυσικά, το έχουν κάνει άπειρες άλλες κοπέλες που έχουν στηρίξει καριέρες πάνω σε τέτοιες επινοήσεις για τον εαυτό τους.
Σε σχέση με αυτό νιώθω απογοήτευση. Γιατί υπάρχει κόσμος που γνωρίζει ότι κοπέλες που λένε πως έχουν κάνει τεράστια καριέρα, στην πραγματικότητα δεν έχουν κάνει τίποτα απολύτως και στηρίζονται μόνο στο πώς πουλάνε τον εαυτό τους.
G.: Στο μόντελινγκ πώς ξεκίνησες;
Δ.Κ.: Αχ, μην τα πούμε πάλι. Πέρασα από τα Καλλιστεία του ΑΝΤ1 στη δεύτερη χρονιά τους. Βγήκα τρίτη, ξεκίνησα δειλά δειλά τη δουλειά δυο-τρία χρόνια στην Ελλάδα και μετά έφυγα στο εξωτερικό.
G.: Εσύ μικρό κορίτσι…
Δ.Κ.: Όχι, δεν ονειρευόμουν να γίνω μοντέλο.
G.: Ένιωθες ότι είχες ένα εμφανισιακό πλεονέκτημα;
Δ.Κ.: Ούτε. Ήμουν ένα δειλό παιδί, ένιωθα άβολα που ήμουν ψηλή, δεν πίστευα ότι ήμουν ξεχωριστή. Η αυτοπεποίθηση ήρθε όταν άρχισα να κυνηγάω αυτό που ήθελα να κάνω και έβλεπα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Δυνατός, δυναμικός, απαιτητικός με μένα και τους άλλους. Δεν μασούσα πουθενά.
Δεν πιστεύω πια τόσο πολύ στον εαυτό μου. Κι όπως τα φέρνει η ζωή και τρως τις σφαλιάρες σου, μαζεύεσαι.
G.: Καλά, θα σκεφτεί κάποιος, η Κωστάκη έχει φάει σφαλιάρες;
Δ.Κ.: Ναι, δεν έχω φάει κι εγώ; Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω περάσει δύσκολα. Έχω βρεθεί χωρίς δουλειά, όπως την παλεύει όλος ο κόσμος, προσπαθώ κι εγώ.
G.: Ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Δ.Κ.: Ασχολήθηκα με τη φωτογραφία από το 2014 και μετά, όμως κι αυτό τώρα, λόγω του κορωνοϊού, έχει σταματήσει. Δεν κάνω φωτογραφία μόδας, όμως κάνω ταξίδια και φωτογραφίες τοπίου.
G.: Μόδα έχεις σκεφτεί ποτέ να φωτογραφίσεις;
Δ.Κ.: Δεν θέλω ούτε να το ακούσω!
G.: Γιατί;
Δ.Κ.: Γιατί δεν υπάρχει μόδα στην Ελλάδα. Αν υπάρχει, να μου την πει κάποιος να τη δω κι εγώ. Αυτή τη στιγμή όλα κινούνται μέσα από την τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα. Οι πάντες είναι ή λένε ότι είναι πια μοντέλα.
Έχεις τον φωτογράφο, τον στυλίστα σου, τραβάς όλη μέρα φωτογραφίες, τις ανεβάζεις και πληρώνεσαι από αυτό. Οι παρουσιάστριες, οι ηθοποιοί, οι τραγουδίστριες είναι μοντέλα. Έλες με το κινητό και με τα φίλτρα είναι θεές. Οπότε ποιος κάνει μόδα;
G.: Τι αγάπησες στη μόδα;
Δ.Κ.: Και την πασαρέλα και τις φωτογραφήσεις. Μάλλον την πασαρέλα λίγο περισσότερο. Μου άρεσε που ταξίδευα, που γνώριζα ανθρώπους, τα σόου που συμμετείχα. Με ενθουσίαζαν.
G.: Ένιωθες θεά;
Δ.Κ.: Δεν προλάβαινα. Έτρεχα πάρα πολύ για να το νιώσω. Πολλές φορές δεν προλάβαινα ούτε να με δω στον καθρέφτη. Ειδικά στις Εβδομάδες Μόδας ήταν πολύ πιεστικά τα πράγματα. Μου το έλεγαν και το άκουγα ότι ήμουν θεά, αλλά δεν το πολυάντεχα.
G.: Φίλους από εκείνη την εποχή έχεις;
Δ.Κ.: Εχω αρκετές γνωστές, όχι φίλες. Μόνο με τη Φιλίππα Μάθιους έχουμε στενή επαφή.
G.: Υπήρξαν και δυσκολίες στην καριέρα σου;
Δ.Κ.: Πολλές. Δεν πας σε ένα κάστινγκ, σε βλέπουν και πέφτουν όλοι κάτω. Για να πέσει ένας κάτω πρέπει να έχεις περάσει από άλλους 50. Την πρώτη φορά που πήγα στο Μιλάνο έκλεισα μια καλή δουλειά κατευθείαν. Αυτό με τόνωσε. Αλλά δεν σημαίνει ότι έκτοτε με προσκυνούσαν όλοι.
Στο μόντελινγκ, αν δεν είσαι σταρ, ξεκινάς συνέχεια από την αρχή. Θυμάμαι είχα πάει για μια δουλειά στη Χαβάη. Κάναμε τρεις μέρες φωτογράφηση και έστειλαν τα δείγματα στον πελάτη. Όταν τα είδε, παρατήρησε ότι το μαλλί μου κοκκίνιζε λίγο παραπάνω απ’ όσο ήθελαν, με ακύρωσε και γύρισα πίσω από τη Χαβάη μόνη μου, χωρίς ίντερνετ, στο πουθενά, ψάχνοντας τρεις μέρες να βρω πώς θα επιστρέψω.
G.: Ποια θεωρείς την πιο σημαντική δουλειά που έχεις κάνει;
Δ.Κ.: Η καμπάνια του Moschino είναι η καλύτερη δουλειά που έχω κάνει. Μετά ήταν τα σόου. Του Ρομπέρτο Καβάλι, του Μιγιάκε, του Βαλεντίνο. Ήταν πολύ ωραίες δουλειές.
G.: Τις αναπολείς εκείνες τις εποχές; Τις αφηγείσαι στους γιους σου;
Δ.Κ.: Ούτε που τους ενδιαφέρει το συγκεκριμένο θέμα. Μεγάλοι μάθανε ότι ήμουν μοντέλο. Δεν έχω καν φωτογραφίες στο σπίτι. Πιο πολύ οι άλλοι τους λένε παρά εγώ.
G.: Τι είναι για σένα ομορφιά;
Δ.Κ.: Τώρα πια η φυσικότητα. Γιατί δεν υπάρχει πλέον. Είναι όλα ψεύτικα. Ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Δεν ξέρεις αυτό που βλέπεις στο κινητό σου πώς θα είναι όταν το δεις από κοντά.
Στην εποχή μου ήμασταν όλες φυσικές και αυτό που βλέπω τώρα δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει που σταρ είναι η Κιμ Καρντάσιαν, που όλος ο πλανήτης ακολουθεί αυτό το απόλυτο τίποτα. Με ξεπερνά. Ή ότι τα σούπερ μόντελ είναι η Μπέλα και η Τζίτζι Χαντίντ. Απλά δεν είναι μοντέλα. Τα social media είναι η νέα πασαρέλα.
G.: Εσύ γιατί πιστεύεις ότι ξεχώρισες;
Δ.Κ.: Νομίζω ότι ήμουν πολύ δυνατή στην πασαρέλα και θεωρώ ότι το πρόσωπό μου λειτουργούσε ως άγραφος πίνακας. Αυτό βοηθούσε πολύ τους ανθρώπους της μόδας, που κάθε φορά ήθελαν να δείξουν ένα άλλο concept. Ήμουν από τις κοπέλες που μεταμορφώνονταν.
