8 Ιουλίου 2021 20:15
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Έπαθα την πρώτη κρίση πανικού πριν κλείσω τα 19, γιατί πήγα να ζητήσω κάπου λεφτά σε έναν άνθρωπο, μια πατρική φυσιογνωμία. Ήταν διευθυντής σε μια τράπεζα. Μου είπε να καθίσω απέναντι και μου έλεγε πόσο με αγαπάει γιατί του θυμίζω την κόρη του. Ξαφνικά τον βλέπω να βγάζει τη γλώσσα του και να γλείφεται. Ξύπνησα σε ένα νοσοκομείο και οι νοσοκόμες μου είπαν ότι έπαθα κρίση πανικού. Όλα αυτά με σημάδεψαν, αλλά επειδή έχω τη φύση με το μέρος μου, πάντα απέφευγα τις κακοτοπιές. Έχω περάσει ξυστά από όλα.
Και από τον θάνατο;
Επεδίωκα τον θάνατο. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα αυτοκίνητα και η ταχύτητα. Έπαιρνα φόρα και πάταγα φρένο για να δω αν θα πέσω πάνω στον τοίχο ή όχι. Μου άρεσε η αδρεναλίνη, ίσως εκδικούμουν τον εαυτό μου, γιατί αυτή η εμφάνιση ήταν μπούμερανγκ για μένα. Δεν την εκμεταλλεύτηκα.
Θα μπορούσα κάλλιστα να σκοτώσω, τον βιαστή μου. Επίσης, ενόχληση της κόρης μου ισοδυναμεί με θάνατο. Σκέφτομαι τη μάνα της δόλιας της κοπέλας της Καρολάιν, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αγιάσουν, είναι θεοί. Εγώ δεν είμαι Αγία. Έστειλα μήνυμα σε κάποιον φίλο μου από την ελληνική αστυνομία και του είπα ότι το μεγαλώνω εγώ αυτό το παιδί, τη Λυδία. Θα ήμουν ικανή.
Το παιδί αυτό είναι σημαδεμένο. Και άλλες γυναίκες όμως δεν θα είμαι μόνο εγώ. Ξέρω και μια φίλη μου τη Βιβή, που δουλεύει σε σουπερμάρκετ. Από αυτήν εμπνεύστηκα στην ηρωίδα του βιβλίου μου. Είμαι σίγουρη ότι της πέρασε από το μυαλό να μεγαλώσει αυτό το παιδί. Είναι ικανή μάνα να μεγαλώσει τη Λυδία. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι φοράνε αλεξίσφαιρο γιλέκο σε αυτόν τον άνθρωπο, που το πληρώνουμε εμείς, οι πολίτες. Να μου εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό. Από ποιους κινδυνεύει η ζωή του. Θέλω να μου το απαντήσουν. Είπε στο Εγώ.
