Δημήτρης Σκαρμούτσος: «Η ιστορία με τα ναρκωτικά ξεκινάει πάντα με χαρά και γέλιο, δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για να ξεφύγεις»

Ο Δημήτρης Σκαρμούτσος διηγήθηκε στον Αντώνη Σρόιτερ το δικό του ταξίδι στον κόσμο των ναρκωτικώμ. Μίλησε για την εποχή που που έκανε χρήση ηρωίνης και εξήγησε τις δυσκολίες της απεξάρτησης.

Δημήτρης Σκαρμούτσος: «Η ιστορία με τα ναρκωτικά ξεκινάει πάντα με χαρά και γέλιο, δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για να ξεφύγεις».

«Ό,τι είχε βγει μέχρι την δεκαετία του ’90 το έχω κάνει! Νομίζω ότι έχασα τα πιο σύγχρονα. Η ιστορία με τα ναρκωτικά ξεκινάει πάντα με χαρά και γέλιο. Δηλαδή τις πρώτες φορές περνάς πάρα πολύ καλά ανάλογα και τι ναρκωτικά θα κάνεις και καταλήγει πάντα με κλάμα τόσο από σένα όσο και από τους γύρω σου. Ξεκίνησα με αφεταμίνη, δεν ήμουν δηλαδή παραδοσιακός τύπος που θα ξεκινούσα με χασίς ή μαριχουάνα στην Αμερική. Με βοηθούσε πάρα πολύ να κάνω δουλειές, να διαβάζω, να μένω ξύπνιος περισσότερες ώρες και σιγά σιγά δοκίμασα τα πάντα. Κάποια τα απέρριπτα γιατί δεν μου ταίριαζαν και κάποια άλλα μου κολλούσαν πάρα πολύ».

«Μου κόλλησε πάρα πολύ η ηρωίνη. Ήταν ένα ναρκωτικό το οποίο ήταν φοβερά δημιουργικό. Όντας παιδί του ’70 και του ’80 είχα την παρακαταθήκη, δηλαδή είχα ανθρώπους δίπλα μου να μου μιλούν για αυτό το ναρκωτικό και ευτυχώς τώρα αλλά δυστυχώς τότε μου κόλλησε»

«Κάτω από άλλες συνθήκες αυτή την στιγμή δεν θα μιλούσαμε. Έχω σχεδόν πεθάνει τρεις φορές. Ήμουν όμως τυχερός και είμαι εδώ σήμερα και μπορώ με σιγουριά να διηγούμαι τις ιστορίες που πέρασαν»

Πως κατάφερε να ξεφύγει

«Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί. Αν το είχα θα έκανα καλά όλους αυτούς που υποφέρουν. Δεν μιλάω μόνο για τους σωματικούς πόνους. Στην ηρωίνη είναι μόνο δυο βδομάδες. Μιλάω για τους ψυχικούς πόνους. Ισοπεδώνεις τους δικούς σου ανθρώπους, χάνεις την αυτοεκτίμησή σου. Να σηκώνεσαι το πρωί και να μην θέλεις να υπάρχεις καν. Υπάρχει αυτό που λέγεται θέληση. Δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας δικός σου.

Δεν ξέρουν αν πρέπει να σου δώσουν λεφτά επειδή σε βλέπουν να σπαρταράς ή όχι. Πρέπει να ευχαριστήσω και τους γονείς μου που μετά από κάποια στιγμή με αφήσανε και εκεί ξύπνησα.

Μου έκανε ένα κλικ. Ευτυχώς ήμουν σε μία χώρα που παίρνει πολύ σοβαρά τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και υπάρχουν προγράμματα ανθρωποκεντρικά. Τις πρώτες μέρες ιδρώνεις, δεν μπορείς να φας, δεν μπορείς να πιεις, πονάνε μέχρι και τα νύχια σου, αλλά αυτό περνάει. Είπα ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα ναρκωτικά πλέον όταν έφτιαξα τη ζωή μου. Στα 30 ξαναγεννήθηκα. Είπα φέρτε μου ό,τι θέλετε στο τραπέζι, θα πω ευχαριστώ πολύ, εγώ θα φύγω».

https://youtu.be/xMj0oK8ujz8