7 Μαΐου 2022 14:46
Η Έλενα Αθανασοπούλου ανέφερε στην εκπομπή της Κατερίνας Καραβάτου τα εξής:
«Είμαι η Έλενα Αθανασοπούλου, είμαι 33 ετών και δεν κατήγγειλα αλλά μήνυσα τον Κώστα Κωστόπουλο, θα το πω πρώτη και τελευταία φορά, στην εισαγγελία Αθηνών στις 15 Απριλίου. Γνωριστήκαμε μέσω κοινής παρέας, σε κοινωνικό πλαίσιο, το 2009. Κάναμε παρέα επί έναν χρόνο μαζί με άλλα άτομα πάντα. Άτομα του καλλιτεχνικού χώρου. Η γνωριμία μας ήταν κοινωνική επί έναν χρόνο. Συγκεκριμένα, με είχε καλέσει και στην εορτή μας που είχε γίνει σε γνωστό μαγαζί όπου γνώρισα και την γυναίκα του και το παιδί του».
«Δύο εβδομάδες μετά την εορτή μας, δεν θυμάμαι αν με είχε πάρει τηλέφωνο ή μου είχε στείλει μήνυμα, μου πρότεινε να βγούμε όλοι μαζί σε γνωστό μαγαζί και αν ήθελα πιο πριν να δειπνήσουμε σε άλλο μαγαζί οι δυο μας. Είπα ναι γιατί ήταν φίλος μου μέχρι τότε, δεν είχα κάποιο φόβο. Ήταν ένας παντρεμένος άνθρωπος και γω μια γυναίκα που έβγαινα εκείνη την περίοδο με ένα παλικάρι. Η σχέση μου ήξερε ότι κάνω παρέα με αυτούς τους καλλιτέχνες».
«Το 2009 τελείωσα τη δραματική σχολή και την ίδια χρονιά γνώρισα τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Τη βραδιά εκείνη ήρθε και με πήρε με το αυτοκίνητο του από το σπίτι μου, φτάσαμε στο μαγαζί, παραγγείλαμε φαγητό και ένα μπουκάλι κρασί. Θυμάμαι πως συζητούσαμε για τον χωρισμό των γονιών μου και λέγαμε και για την Κρήτη κάποια πράγματα. Τον έβλεπα σαν έναν μεγάλο φίλο μου. Είχαμε πιει, είχε παραγγείλει και δεύτερο μπουκάλι κρασί και από ότι θυμάμαι μου γέμιζε όλο το βράδυ το ποτήρι μου. Δεν μου είχε δώσει ποτέ δικαίωμα. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, ήπιαμε δυο μπουκάλια κρασί, δεν θυμάμαι αν είχαμε πιει και τρίτο, απλά θυμάμαι ότι σε μια φάση άρχισα να νιώθω αρκετά ζαλισμένη. Μου ήρθε μια σκοτοδίνη. Δεν ένιωθα καθόλου καλά και του ζήτησα να φύγουμε. Όταν σηκώθηκα η θολούρα και η ζαλάδα μου έγινε πιο έντονη. Ξεκινήσαμε προς την έξοδο και από εκεί δεν θυμάμαι τίποτα, έχω ένα κενό μνήμης. Όταν επανήλθε η μνήμη μου, η πρώτη εικόνα είναι καλύτερα να μην το πούμε… Ήμουν στο αυτοκίνητο και ήταν από πάνω μου. Αλλά δεν θέλω να πούμε κάτι άλλο, τουλάχιστον ας μην το πούμε δημόσια. Να μην το πούμε».
«Εκείνη την περίοδο ήμουν ένα κοριτσάκι, ήμουν ένα παιδί και ότι είχα αποφοιτήσει από την δραματική σχολή. Φοβόμουν, πέρα από την αηδία και την ντροπή που ένιωθα, ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν αυτός που ήταν ενώ εγώ ήμουν ένα τίποτα».
