Ελένη Ζιώγα: «Όταν μισώ, αισθάνομαι, πώς να το πω… Αισθάνομαι δυστυχισμένη»

Η πολυτάλαντη Ελένη Ζιώγα σε πρόσφατη συνέντευξη μίλησε για τις επιτυχίες της αυτή τη σεζόν, την τηλεοπτική της επαναφορά αλλά και το τη θεϊκή παρουσία στις δουλειές της.

Ελένη Ζιώγα: «Όταν μισώ, αισθάνομαι, πώς να το πω… Αισθάνομαι δυστυχισμένη».

Βλέποντας κυρίως τους τίτλους των τραγουδιών που γράψατε για τη “Γη της Ελιάς” στο Mega και το “Αγάπη Παράνομη” στην ΕΡΤ, μου δίνεται η εντύπωση ότι όλοι έχουν κάποια σχέση με τη θρησκεία: Το “Θεριό” με τον Απόστολο Ρίζο παραπέμπει στο Θηρίο, “Τα ύστερα του κόσμου” με την Ασπασία Στρατηγού έχουν κάτι πιο “βιβλικό”, το δε “Σημάδι του Θεού” με τον Κώστα Μακεδόνα είναι πιο προφανές… Το κατάλαβα σωστά;

Το κατάλαβες σωστά! Αναφέρονται όλα σε κάτι που βρίσκεται στον ανθρώπινο Μύθο… Και λέγοντας “Μύθος”, εννοούμε την ιστορία του ανθρώπου, η οποία επαναλαμβάνεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους και έχει να κάνει και με το συλλογικό ασυνείδητο. Ο άνθρωπος πάντα έψαχνε για μία αλήθεια, είτε το δεις μέσα από θεολογική ματιά, είτε από υπαρξιακή-φιλοσοφική, είτε από ψυχαναλυτική ή ανθρωπολογική… Και πολεμούσε πάντοτε το τέλος, το “μηδέν”. “Τα ύστερα του κόσμου” είναι ο μεγάλος φόβος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να “συνεργαστεί” με τον θάνατο, όσο κι αν πιπιλάμε μια καραμέλα ότι “άμα το συνηθίσουμε…”. Αυτό είναι επιφανειακό. Γιατί, την ώρα εκείνη, βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι που αναιρεί την ίδια του την ύπαρξη. “Γιατί να ζεις, αφού θα πεθάνεις;”… Το μεγαλύτερο ερώτημα και της Θεολογίας, και της Φιλοσοφίας.

Σκέφτομαι λίγο παλαιότερά σας τραγούδια… Αυτή την “εμβάθυνση” στους στίχους σας την είχατε πάντα ή είναι χαρακτηριστικό κυρίως των πιο πρόσφατων σας στίχων; Πρόκειται, δηλαδή, για μια πιο “ώριμη” φάση σας;

Σε κάποια τραγούδια είναι, όντως, πιο συνειδητοποιημένη η φάση. Το αναγνωρίζω, όμως, και σε κάποια παλαιότερα που έχω γράψει, αλλά και σε κάποια ποιήματα που έχω γράψει, τα οποία έχουν βγει σε μια συλλογή με τίτλο “Επιστροφή αλλού”.

Ναι, τώρα βρίσκομαι σε μια πιο συνειδητοποιημένη φάση φιλοσοφικά, ας το πούμε έτσι. Ειδικά στο “Θεριό” μπορείς να το δεις αυτό. Είναι σαν μια εσωτερική “βύθιση”, μια συνομιλία με τον εαυτό.

Κάποια πράγματα ενδεχομένως να είναι πιο ξεκάθαρα μέσα μου. Έχουν περάσει και τα χρόνια, έχει περάσει κι αυτή η δύσκολη περίοδος της κρίσης. Όλα αυτά “γράψανε” πάνω μας. Γι’ αυτό, κιόλας, είναι καλό ο δημιουργός να περνάει μια περίοδο “αγρανάπαυσης”, για να προλαβαίνει να βιώνει την καινούργια του συνθήκη.

Τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε στη μυθοπλασία να υπάρχει μία στροφή προς τα θρησκευτικά θέματα – έχουμε τον “Άγιο Παΐσιο” στο Mega, λίγους μήνες πριν είχαμε την ταινία για τον Άγιο Νεκτάριο, με την ανταπόκριση του κοινού να είναι ιδιαίτερα θερμή. Πώς εξηγείτε εσείς αυτό το φαινόμενο; Μήπως έχει να κάνει λίγο και με την εποχή;

Νομίζω ότι το θρησκευτικό στοιχείο δεν μπορείς να το “βγάλεις” από τον άνθρωπο.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι αντίθετες φωνές, που κάνουν λόγο περί συντηρητισμού…

Εδώ να κάνουμε μία τομή, να δούμε ποια είναι η διαφορά. Δεν μπορείς να πεις ότι ο Ντοστογιέφσκι είναι οπισθοδρόμηση, ούτε ο Ταρκόφσκι είναι οπισθοδρόμηση. Και οι δύο είναι ένθεοι δημιουργοί. Δηλαδή σίγουρα αναζητούν κάτι έξω από την πραγματικότητα, την οποία γνωρίζουμε. Αναζητούν μια αλήθεια στο άγνωστο. Δεν νομίζω ότι σ’ αυτό χωράει οποιαδήποτε κριτική, ακόμα και ενός κριτικού, ο οποίος βρίσκεται σε άλλη φιλοσοφική διάσταση – είναι, ας πούμε, πιο ορθολογιστής ή άθεος.

Το αν αποδίδεται ένα έργο με θεολογικό περιεχόμενο με έναν απλοϊκό τρόπο, αυτό είναι άλλη ιστορία. Είναι τελείως διαφορετικό από το αν πρέπει ή δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό.

Εγώ πιστεύω ότι, στην εποχή μας, είναι ριψοκίνδυνο να αποδίδεται κάτι που έχει θεολογικό περιεχόμενο με απλοϊκούς τρόπους. Γιατί ναι μεν θα υπάρξει ένα κοινό, το οποίο “τυφλά” θα το δει, γιατί νιώθει μία ανάγκη να το παρακολουθήσει, αλλά παράλληλα θα αποκλειστεί κι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που έχει ανάγκη να δει μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας.

Νομίζω ότι, όταν αναλαμβάνεις να κάνεις κάτι τέτοιο, έχεις μεγάλο χρέος να συμπεριλάβεις όλο το κοινό σ’ αυτό που θες να πεις. Θα πρέπει να το κάνεις με έναν τρόπο πολύ πιο ρεαλιστικό και αληθινό, όχι διδακτικό και… “ευσεβιστικό”.

Προσωπικά, πιστεύω στον Θεό, γιατί πιστεύω ότι η ζωή θα ήταν ένα ψέμα εάν δεν υπήρχε Θεός. Δεν μπορώ να καταλάβω αλλιώς γιατί έγινε ο κόσμος. Και, επίσης, πιστεύω φοβερά στην αγάπη και στη δύναμή της. Εμένα με απελευθερώνει όταν αγαπάω! Και όταν μισώ, αισθάνομαι, πώς να το πω… Αισθάνομαι δυστυχισμένη.

πηγή: planbe