Έλλη Τρίγγου: «Στη δουλειά του ηθοποιού η ομορφιά μπορεί να είναι ένα εισιτήριο, αλλά πρέπει να βρεις τρόπους να εξελιχθείς»

H Πάτρα είναι ο γενέθλιος τόπος της, αλλά η υποκριτική είναι η πατρίδα της. Η Έλλη Τρίγγου γεύτηκε πολύ νωρίς την αναγνωρισιμότητα με τη συμμετοχή της στην ταινία «Suntan». Αυτή την περίοδο, πάντως, κινείται μεταξύ «Ερωτευμένου Σαίξπηρ» που παίζεται στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και το «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη που ανέβηκε στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.Η Έλλη Τρίγγου σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη και μια ακόμη πιο αποκαλυπτική φωτογράφηση.

Η εμφάνισή της δεν περνάει απαρατήρητη. Η ίδια, άλλωστε, δηλώνει απερίφραστα πως πιστεύει στη δύναμη της ομορφιάς. Μιλώντας στο Andro ξανοίγεται και σε άλλα πεδία – πέραν της υποκριτικής. Μιλάει ανοιχτά για την πολιτική, τα μελλοντικά της σχέδια και τις μικρές σκανταλιές της.

-Τι θυμάσαι από την Πάτρα;

Γεννήθηκα εκεί, άλλα έφυγα δύο ετών. Στα 14-15 επέστρεψα για άλλα δύο χρόνια, πάνω στην εφηβεία μου. Ήθελα να κάνω και μία «βόλτα» από τον πατέρα μου. Από τη μια μεριά ήταν ένα μεγάλο σοκ, από την άλλη στην Πάτρα έκανα τις πιο δυνατές φιλίες της ζωής μου, συν το ότι όλα ήταν νέα για εμένα. Ας πούμε στο σχολείο έκανα κοπάνα και πήγαινα στο ποτάμι, αντί για την πλατεία του Βύρωνα στην Αθήνα. Σε κάθε περίπτωση εκείνη η περίοδος είχε τη γεύση της συντροφικότητας.

-Τι άκουσες τώρα τελευταία και σου έκανε εντύπωση;

Με σόκαρε ο θάνατος μιας γυναίκας για λόγους που αδυνατώ να εξηγήσω. Όπως και στη Ρόδο. Πρόκειται για γεγονότα που μου προκαλούν ένα μούδιασμα. Μπορεί να έχω κατασκευάσει κάποια πράγματα στο μυαλό μου ως ελπίδα και έρχονται κάτι τέτοια γεγονότα και μου υπενθυμίζουν «μην ελπίζεις, μην προσπαθείς, μην οραματίζεσαι ένα καλύτερο αύριο». Και με κλονίζει η βραδύτητα της ανθρώπινης συνείδησης, γιατί δεν έχουμε βρει τον κώδικα της γνώσης ακόμα. Σίγουρα όλοι έχουμε το δικαίωμα του λάθους, το θέμα είναι όταν αυτά επαναλαμβάνονται. Τότε είναι φραγμός στην εξέλιξη και έτσι πολλοί δεν ενδιαφέρονται για το τι αντίκτυπο θα έχουν τα λάθη τους.

-Ποια είναι η ευθύνη του καλλιτέχνη στις μέρες μας;

Είναι η ίδια με κάθε ανθρώπου. Εντούτοις, ο καλλιτέχνης, μπορεί να χρησιμοποιήσει την αναγνωρισιμότητα του για να να τροφοδοτεί τη σκέψη των άλλων, να διαμορφώνει έναν τρόπο ζωής και ύπαρξης που να πρεσβεύει τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και το σεβασμό. Να ξεβολεύει τον εαυτό του, αφού έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα της έκθεσης. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να ζούμε το δώρο που μας έχει δοθεί με υπευθυνότητα.

-Σου έχει μείνει κάποιο από τα ταξίδια που έχεις κάνει;

Κάθε ταξίδι μου ήταν ένα μάθημα και ένα δώρο. Όλα ήταν πλούτος. Ένας τρόπος να ανοίξει το μυαλό. Τα ταξίδια μας βοηθούν να καταγράψουμε πληροφορίες και να δούμε ότι είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, να δούμε ότι είναι περισσότερα εκείνα που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν.

-Έχει παίξει ρόλο η ομορφιά στη δουλειά σου;

Η εξωτερική εμφάνιση παίζει γενικά σημαντικό ρόλο ως πρώτο ερέθισμα. Αναγνωρίζω τη δύναμή της. Όμως αφού περάσει αυτή η πρώτη εντύπωση, τα μάτια βαριούνται εύκολα, έχουν ανάγκη από νέες προσλαμβάνουσες, άρα πρέπει να συνεχίσουμε να διεκδικούμε τους λόγους της ύπαρξής μας. Στη δουλειά του ηθοποιού η ομορφιά μπορεί να είναι ένα εισιτήριο, αλλά πρέπει να βρεις τρόπους να εξελιχθείς. Να καλλιεργήσεις όλα σου τα εργαλεία. Ζούμε σε μια εποχή που τα στερεότυπα καταρρίπτονται. Είμαστε όλοι όμορφοι μέσα στη διαφορετικότητά μας. Συχνά, το να υπενθυμίζεις στον άλλον πόσο όμορφος είναι μπορεί να αποβεί καταστροφικό, γιατί μπορεί να τον εγκλωβίσεις. Η εξωτερική ομορφιά είναι ένα πλούσιο δώρο με ημερομηνία λήξης.

-Τα media και όλα γύρω από αυτά σε έχουν βοηθήσει;

Η επαφή με τα media είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Είναι μια ανταλλαγή. Προσπαθώ να μένω συνεπής στα όρια που θέτω για τον εαυτό μου και να μιλάω μόνο όταν έχω πραγματικά κάτι να πω. Δεν είναι ελαφρύ πράγμα να μιλάς, έχει ευθύνη.

-Με τα Social Media πώς τα πας;

Έχω περιορίσει τη χρήση τους, με έχουν κουράσει και έχουν χάσει το νόημά τους. Τα χρησιμοποιώ βέβαια στη δουλειά μου. Σε κάθε περίπτωση, δεν θέλω να είμαι έρμαιο κάθε είδησης στο Ίντερνετ, είναι κάτι που με αποσυντονίζει.

-Η Ανθή στο Στέλλα κοιμήσου έχει κάτι δικό σου; Ήταν μια αφορμή να μιλήσω για κάποια πράγματα που με πληγώνουν στους ανθρώπους. Έβαλα στην Ανθή όσα μισώ στους άλλους, φυσικά πάντα με βάση τον κορμό της ιστορίας. Η Ανθή είναι υποταγμένη, δεν έχει σεβασμό, είναι ρατσίστρια. Την έχουν εμποτίσει με μια αλήθεια που δεν είναι δική της, έχει εισπράξει βία, είναι ριζωμένη στο φόβο και εκφράζεται με θυμό. Κι εκεί είναι που συναντιόμαστε. Αντίστοιχα κι εγώ θυμώνω αλλά πλέον είναι κάτι που το δουλεύω. »Το να απελευθερώνεις το θυμό χωρίς έλεγχο είναι ανούσιο. Βέβαια, ψάχνοντας πιο βαθιά, βλέπεις ότι η πηγή του θυμού είναι ο φόβος. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να είναι ελεύθεροι, γιατί δεν είναι βυθισμένοι στην άγνοια, όμως αυτό τους καθιστά υπεύθυνους για τους υπόλοιπους. Έτσι και η Ανθή, με την πρώτη ματιά θέλεις να την κοπανήσεις, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο θα ήθελα να της ανοίξω τα μάτια. Και σίγουρα θα της πρότεινα να βρει κάποιον να αγαπήσει.

-Πώς αισθάνεσαι τώρα που μιλάμε;

Έχει πλάκα, με έναν άγνωστο συχνά μπορείς να πεις πράγματα που δεν λες με κοντινούς ανθρώπους!

-Αν άλλαζες δουλειά, τι θα κρατούσες από την υποκριτική;

Τη λειτουργία που εφαρμόζω ως ηθοποιός, δηλαδή το συντονισμό στο παρόν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελευθέρωση από αυτό, δηλαδή να ζεις τη στιγμή και να την κάνεις καλύτερη για σένα και για τους γύρω σου. Το θέατρο προσφέρει την ολότητα της ύπαρξης. Πάνω στη σκηνή το σώμα, ο νους και η ψυχή βρίσκονται σε απόλυτη εναρμόνιση και ισορροπία. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό στη ζωή στ’αλήθεια. Συχνά αλλού είναι το κορμί και αλλού το σώμα ταξιδεύει.

-Σε έχει κουράσει η επανάληψη της Στέλλας;

Το αντίθετο! Δεν θα το έκανα, αν μου προκαλούσε κούραση. Στις κουβέντες με τους συναδέλφους συμφωνούμε ότι φέτος είναι η καλύτερή μας χρονιά. Υπάρχει εξελικτική ροή και η παράσταση γίνεται όλο και πιο πλούσια. Είμαστε αγαπημένοι, θαυμάζουμε ο ένας τον άλλο και χαιρόμαστε να λέμε αυτή την ιστορία. Επιπλέον, δεν μπορείς να βάζεις τον εαυτό σου σε τόση συναισθηματική δοκιμασία, τόσο έντονη και επώδυνη, αν δεν το λέει η καρδιά σου. Γιατί παρακολουθείς διαλυμένες ψυχές, ξεκούρδιστες, σε μια κατάσταση όπου κανείς δεν ακούει κανέναν. Είναι σαν να βγαίνει σαν εμετός από μέσα σου ο διχασμός, το ότι χάνεις τον εαυτό σου λόγω του εύκολου χρήματος και σε κάθε χαρακτήρα βλέπεις τον αντίκτυπο της βίας, με διαφορετικές επιπτώσεις.

Θα τον ρωτούσα αν είναι σίγουρος ότι έχει κάνει το καλύτερο που μπορούσε. Αλλά πάλι, τι να του έλεγα; Κι αυτός ένα γρανάζι κάποιου βαθύτερου συστήματος είναι. Αναρωτιέμαι πάντως πώς κοιμούνται τα βράδια όλοι όσοι κατέχουν θέσεις εξουσίας. Γνωρίζοντας ότι έχουν την ευθύνη τους για τόσες ακραίες πράξεις είναι άξιο απορίας πώς κουβαλάνε ένα τέτοιο βάρος. Πώς έχουν θολώσει τόσο οι ψυχές τους; Πώς έχουμε καταφέρει όλο αυτό το θαύμα της ανθρώπινης φύσης να το αντιστρέψουμε και να σκάβουμε το λάκκο μας;