“Έσβησε” ο Θέμος Αναστασιάδης, μετά από άνιση μάχη ενάμισι έτους με τον καρκίνο

ΟΛΑ… τέλος. Είχε εξαφανιστεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Σιωπηλά, επί ενάμιση χρόνο, έδινε τη δική του μάχη από κλινική της Ελβετίας όπου νοσηλευόταν. “Έλιωνε”. Έμεινε 50 κιλά αυτός ο γίγαντας. Τελικά, ο Θέμος Αναστασιάδης νικήθηκε από τον καρκίνο. Σε αυτούς που του ζητούσαν να ταξιδέψουν για να τον δουν, έλεγε -ευγενικά, όπως πάντα – ότι ήθελε να μείνει με τους πολύ οικείους του.

Όσοι τον γνωρίζαμε, άλλοι πολύ, άλλοι λιγότερο, ξέραμε πως, όσο χιουμορίστας, ενίοτε ίσως και κυνικός και να φαινόταν, επρόκειτο για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο. Ευαίσθητο, έξυπνο, σαφώς με χιούμορ, “τρυφερό”, όπως τον αποκαλεί η συνάδελφος Μυρτώ Τζώρτζου, που τον ζούσε καθημερινά στην εφημερίδα. Με το που τον έβλεπες  αρκούσε για να σου φτιάξει τη μέρα. Έτσι απλά. Για την πένα του, δε, τι να περιγράψω…  Ασύλληπτη.

Συνεργαστήκαμε τα δυόμισι χρόνια που βρισκόταν στην ΙΜΑΚΟ με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Στα γραφεία επί της Φραγκοκλησιάς τότε. Mετά την “έκανε” για “Ελευθεροτυπία”. Δεν τον ακολούθησα, όπως πρότεινε. Θα γινόταν πολύ αργότερα. Η εμπιστοσύνη μου, ωστόσο, στο cool μεν, δυναμικό δε, Αιγοκεράκι παρέμεινε ακλόνητη. Κι ας μην ήμασταν κολλητοί. Όποτε τον χρειάστηκα, για οποιαδήποτε υπόθεση, ήταν εκεί. Χωρίς ενδιάμεσους “γραμματείς και Φαρισαίους”. Μόνο θετικά θα μπορούσα να γράψω για τον Θέμο. Βέβαια, τα λόγια, ειδικά τέτοιες ώρες, είναι περιττά. Τελείως.

Άλλοι συνάδελφοι απ’ το “Πρώτο Θέμα” όπου ήταν εκδότης, τον γνώριζαν πολύ καλύτερα. Δεν πιστεύω πως κάποιοι θα έλεγαν κάτι διαφορετικό: ταυτιζόταν με αυτό που αποκαλούμε “ήρεμη δύναμη”.  Επί της ουσίας, δεν έβγαζε ποτέ κάτι άλλο από αυτό που ήταν: θα σε κόντραρε αν διαφωνούσατε, πλην όμως δεν θα σε προσέβαλε. Ούτε εσένα, ούτε κανένα. Είχαμε χαθεί πολλά χρόνια, όμως, σεβασμός κι αλληλεκτίμηση υπήρχε από την πρώτη στιγμή. Θα τα χαρακτηρίσω αυτονόητα. Η απώλειά του αφήνει ασφαλώς μεγάλο κενό στην ελληνική δημοσιογραφία και εδώ να πω και να εκφράσουμε όλοι θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και βέβαια στους συνεργάτες του – πολλοί εκ των οποίων ιδιαίτερα αγαπημένοι.

 

Τι έγραψαν οι συνεργάτες του στο “Πρώτο Θέμα”

“Με αβάσταχτη οδύνη και ανείπωτο πόνο  η οικογένεια της εφημερίδας μας  αποχαιρετά τον  εμπνευστή, δημιουργό, φίλο, συνάδελφο και πάνω από όλα αδελφό μας Θέμο. 

Τον Θέμο μας που δεν θα είναι πια κοντά μας, συμπαραστάτης σε χαρές και λύπες, στήριγμα  στα ξενύχτια και τις αγωνίες μας, ενεργά συμμέτοχο και με αδιάλειπτη ψυχική κατάθεση στο κυνήγι της είδησης και της δημοσιογραφικής αποκάλυψης. 
Πάλεψε γενναία με τον καρκίνο εδώ και ενάμιση χρόνο, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα και με αξιοπρέπεια το άδικο χτύπημα της μοίρας ως μαχητής που έδωσε αγώνες σε όλη του τη ζωή. 

Άφησε την τελευταία του πνοή πριν από λίγο στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν σε ηλικία 61 ετών. 

Ο Θέμος Αναστασιάδης είναι ο άνθρωπος που με ηρεμία, χιούμορ, διεισδυτικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη  συνόδεψε τις πιο όμορφες στιγμές που σημάδεψαν καθοριστικά τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. 
Στο καλό Θέμο. Με συντριβή σε αποχαιρετούμε. Θα σε θυμόμαστε για πάντα.  ”

Υ.Γ. Το βέβαιο είναι πως εκεί, στον Παράδεισο, όπου και ταξιδεύει, θα τους κάνει όλους να σκάνε στα γέλια.  Στο καλό Θέμο, που λένε και οι, ως τώρα, συνεργάτες σου. Με πολλή αγάπη.

Ντονατέλλα Αδάμου