Φαίδρα Δρούκα: «Με αφορμή κάτι άσχημο και σκοτεινό, μας δόθηκε αρχικά η ευκαιρία να είμαστε ενωμένοι»

Η ηθοποιός Φαίδρα Δρούκα μίλησε για την οικογένειά της, για την καραντίνα, αλλά και για το κίνημα #metoo.

Φαίδρα Δρούκα: «Με αφορμή κάτι άσχημο και σκοτεινό, μας δόθηκε αρχικά η ευκαιρία να είμαστε ενωμένοι».

Είστε αρκετά χρόνια με τον σύζυγο σας. Τι είναι αυτό που κάνει μια σχέση να αντέχει στον χρόνο;

«Δύο πράγματα. Να εκτιμάς τον άλλον σε ουσιαστικά πράγματα και το χιούμορ. Μου φαίνεται αδιανόητο να μην μιλάνε και οι δύο σε ένα ζευγάρι τη γλώσσα του χιούμορ. Παγώνω με αυτούς τους ανθρώπους. Λίγο τους φοβάμαι».

Πώς βιώνετε τον ρόλο της μαμάς;
«Τέλεια το βιώνω. Δεν είμαι καθόλου βαρετή μαμά. Έχω μια τρέλα, που το παιδί δεν το καταλαβαίνει, καθώς αυτό ξέρει, αλλά ένας φίλος του το εκτιμάει περισσότερο, γιατί δεν το έχει. Είμαι πολύ δοτική, του μιλάω πάρα πολύ, ίσως και περισσότερο από όσο πρέπει. Είμαι μια πολύ συναισθηματική μαμά, που κάποιες φορές χάνει την υπομονή της. Σκοτώνομαι και γίνομαι χίλια κομμάτια για να έχει αυτά που του αναλογούν, στο δικό μου πάντα μυαλό. Αυτό που με νοιάζει πιο πολύ από όλα, είναι να είναι ένα χαρούμενο παιδί».

Πώς περνάγατε τον χρόνο σας στην καραντίνα, καθώς ήταν κλειστά και τα σχολεία;
«Την καραντίνα την πέρασα δύσκολα! Λόγω της κατάστασης, είχε εξαφανιστεί από το σπίτι η μαμά μου, ο άντρας μου συνέχισε να δουλεύει κανονικά κι έλειπε όλη μέρα, επομένως μείναμε μόνοι με το παιδί, κλεισμένοι στο σπίτι. Δεν μπορούσα να πάω μόνη πουθενά, ούτε ένα κανονικό σούπερ μάρκετ. Ζορίστηκα πάρα πολύ. Ήταν τεράστια ανάσα όταν άνοιξαν τα σχολεία»

Ποια είναι η γνώμη σας για τις καταγγελίες στο θέατρο και το κίνημα metoo;

Καταρχάς καλά έκαναν και μίλησαν, όσοι είχαν την ανάγκη να πουν αυτά που έπρεπε. Με αφορμή κάτι άσχημο και σκοτεινό, μας δόθηκε αρχικά η ευκαιρία να είμαστε ενωμένοι.

Δυστυχώς όμως, οι απόψεις διχάστηκαν άγρια, με ανθρωποφαγικές τάσεις, αφού όποιος δεν ζητωκραύγαζε με την καταστροφή του θύτη, σήμαινε ότι επικροτεί την πράξη του ή ότι είναι συνένοχος. Είναι άδικο να παρουσιάζεται ο χώρος του θεάτρου ως κολαστήριο με τόσο σκοτάδι και «βρώμα».

Αυτό είναι η μειοψηφία. Με θυμώνει να φωτίζεται μια ταμπέλα, όπου υπονοείται έμμεσα, ότι όποιος τα καταφέρνει ή πετυχαίνει, μάλλον υπέκυψε, δέχτηκε πράγματα που δεν ήθελε. Με εξοργίζει ειδικά για όσους από εμάς, έχουν παλέψει πολύ σκληρά σε αυτόν τον χώρο δείχνοντας να τα καταφέρνουν. Είπε στο Λοιπόν.