Κουρής-Τοπαλίδου:Στα δικαστήρια για το διαζύγιο
Κόντρα στα δημοσιεύματα που ήθελαν να βάζουν στην σχέση τους νέα θεμέλια και να “παγώνουν” το διαζύγιο, εμείς μαθαίνουμε δυστυχώς ακριβώς το αντίθετο για τον ηθοποιό Νίκο Κουρή και την […]
21 Μαΐου 2019 21:30
Αυτή τη φορά μιλάει για την απόφασή της να διεκδικήσει την ψήφο των Αθηναίων στο πλευρό του Κώστα Μπακογιάννη, αλλά αποκαλύπτει και πτυχές της προσωπικής της ζωής όπως για τους άνδρες που την πλήγωσαν… Λέει επίσης και ποια εκπομπή δεν μπορεί να δει με καμία κυβέρνηση. Λογικό να υπάρχουν και τέτοιες (σ.σ. μόνο μία είναι, γλυκιά μας Κατερίνα;). Στο διά ταύτα, μιλάει στο tlife.gr και έχει ενδιαφέρον.
Με την έννοια που στην Ελλάδα θεωρούμε ότι οι δημόσιες σχέσεις αφορούν την ωραιοποίηση ή ακόμα και την παραποίηση των γεγονότων, προφανώς όχι. Με την έννοια της αξιόπιστης μετάδοσης μηνυμάτων, ναι, υπάρχει ένα σημείο επαφής. Η επικοινωνία, όπως εγώ την έχω διδαχτεί, την εφαρμόζω και την διδάσκω με τη σειρά μου, δημιουργεί, αποτυπώνει και μεταδίδει εικόνες και πληροφορίες βάση μίας στρατηγικής και με συγκεκριμένο στόχο. Χτίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω στα πραγματικά, αληθινά στοιχεία.
Ενδεχομένως ναι αλλά να σου πω με ποια έννοια. Πάντα αναζητάς έναν άνδρα που να έχει την συναισθηματική γενναιοδωρία να αποδεχτεί και να καμαρώσει την δική σου επιτυχία και πορεία και να τη συμπληρώσει. Να σου δώσει χώρο να αναπτυχθείς και λόγους να τον θαυμάσεις. Να μπορεί να «επιτρέψει» την ένταση αλλά να έχει περιθωριο να σταθεί στα δικά σου συναισθηματικά χαμηλά σημεία όταν έρχονται. Δεν είναι εύκολο.
Γιατί είναι ίσως ο πιο γήινος, κανονικός, αποτελεσματικός, συνεπής, αξιόπιστος, προσηνής και γνώστης του αντικειμένου, που έχω εγώ γνωρίσει. Γιατί τον γνωρίζω από παιδί,τον παρακολουθώ, τον θαυμάζω για τα χειροπιαστά δείγματα γραφής στην τοπική αυτοδιοίκηση. Γιατί είναι νέος, αποφασισμένος, διαβασμένος και ίσως ο μόνος άνθρωπος που έχω δει να μη χανει ποτέ την βεβαιότητα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Γιατί ακούει, προσέχει, παρατηρεί. Kαι γιατί ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής την πρώτη φορά που μου το πρότεινε.
Με ενοχλεί ότι έγιναν δεδομένα αυτά που κάποτε θεωρούσαμε μειονεκτήματα και δυσλειτουγίες την πόλη. Ότι έχουμε αποδεχτεί τη δυστοκία στην καθημερινότητα που αφορά ανασφάλεια, σκουπίδια, λακούβες, σπασμένα ή πολύ στενά πεζοδρόμια, εγκαταλελειμμένα κτίρια, σκοτεινά σημεία, παραβατικότητα, αδέσποτα ζώα, άβατα σε περιοχές που καποτε απολαμβάναμε. Με τρελαίνει ότι το έχουμε συνηθίσει και το προσπερνάμε κουνώντας το κεφάλι. Συνηθίσαμε την έκπtωση στον πολιτισμό της καθημερινότητας. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αλλάξω, αλλά σίγουρα μπορούμε να κινητοποιηθούμε να το αντιμετωπίσουμε. Αν μη τι άλλο έχω δεσμευτεί στον εαυτό μου πρώτα απ όλα ότι θα σταματήσω να γκρινιάζω από μακριά για το τι πάει στραβά.
Μου έγινε η πρόταση και μετά από πολλή σκέψη είναι η αλήθεια και αμφιταλάντευση, την αποδέχτηκα. Είχα εκφράσει την επιθυμία να συμβάλω επικοινωνιακά αλλά συγκεκριμένα να συμμετάσχω με αυτό τον τρόπο δεν το ειχα ποτέ σκεφτεί. Είναι συνδυασμός προσώπου και της δικής μου φάσης ζωής που θεωρώ ότι μπορώ συνειδητά να κάνω περισσότερα.
Είναι εντυπωσιακό πρέπει να σου πω ότι απο τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης πολλοί έχουν γνωρίσει τη Μουτζουρίτσα και μάλιστα με σταματάνε και με ρωτάνε για κείνη. Έχω γάτες από παιδί γιατί οι γονείς μου αρνούνταν να μου πάρουν σκυλάκι γιατί πιστευαν ότι θα επιβαρυνθούν οι ίδιοι με τη φροντίδα του που είναι πιο απαιτητική. Οπότε ένα καλοκαίρι μετά από τις διακοπές μου, έφερα με το ζόρι ένα γατάκι που βρήκα στον κήπο μας στη Μυτιλήνη, πίσω στο διαμέρισμα στην Αθήνα. Και από τότε υπάρχει πάντα στο σπίτι μία γάτα. Λατρεύω τα ζώα, όλα τα ζώα. Αυτό που αγαπώ στις γάτες όμως είναι η ανεξαρτησία τους, ο τρόπος που φειδωλά προσφέρουν τον πλήρη αποδοχή και την αγάπη τους. Όταν όμως το κάνουν είναι πραγματικά άνευ όρων. Η Μουτζουρίτσα βρέθηκε πριν 2 σχεδον χρόνια στη ρόδα του αυτοκινήτου μου όταν είχα αποφασίσει να μείνω κάποιο διάστημα χωρίς ζωάκι στο σπίτι. Είναι άτακτη πολύ, κεφάτη συνεχώς και απίθανα εφευρετική στις κρυψώνες. Και πολύ, πολύ αγανακτισμένη μαζί μου που δεν έχω χρόνο να παιξουμε!
Οπως καταλαβαίνεις αυτό ήταν μάλλον ένα σχήμα λόγου όταν το είπα, αλλιώς θα ήταν ανηθικο. Αφορούσε κάτι που από καιρό είχε τελειώσει, το είχαμε συζητήσει και αποφασίσει. Απλώς καμιά φορά το να το ακούσεις δυνατά, το κάνει πιο χειροπιαστό.
Με έχουν χωρίσει βέβαια, και μάλιστα στις σχέσεις ζωής που είχα. Τις σημαντικές. Ισως έχει να κάνει με την αναποφασιστικότητά μου ακόμα κι όταν κατι έχει ξεφτίσει, να κάνω την τελευταία κίνηση. Προτιμώ και οδηγώ τον άλλο να την κάνει.
¨Εχω πληγωθεί ναι, πολύ. Δεν έχει να κάνει μόνο με χωρισμούς αυτό, έχει να κάνει κυρίως με το να αγαπάς κάποιον περισσότερο απ όσο εκείνος εσένα. Μου έχει τύχει λοιπόν να είμαι στο πλάι της ζωής κάποιου που για μένα ήταν ο άξονας, το κέντρο μου. Ξέρεις όμως κάτι Μαρία; Από μικρή έμαθα ότι αυτοί που πονάνε πολύ και βαθιά, είναι αυτοί που χαίρονται και πολύ. Σπανιότερα, αλλά πολύ.
Είχα πάντα την βεβαιότητα ότι υπάρχει άπλετος χρόνος μπροστά και κάποια στιγμή οι συνθήκες θα είναι ιδανικές για να συμβεί. Θα τύχει. Το γάμο δεν τον θέλησα ποτέ, δε με απασχόλησε. Ως θεσμός, όχι ως δυαδική σχέση. Αυτή την πιστεύω απόλυτα και την επιδιώκω. Το παιδί για μένα αποτελεί επισφράγισμα μίας σχέσης ζωής. Όποτε την είχα ή θεωρούσα είναι νωρίς, η δεν ήταν οι συνθήκες κατάλληλες.
Απόλυτα. Δεν αποφεύγω απλώς, είναι για μένα σχεδόν εμμονή. Έχει μπει στο μυαλό μου η πεποίθηση πλεον, ότι δημοσιοποιώντας μία σχέση, αυτή αυτόματα θα καταστραφεί. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι πολύ λογικό αλλά κάπως έτσι το αισθάνομαι.
Είμαι πρόθυμη αυτή την περίοδο. Ανοιχτή, θετική. Μακάρι να εξελιχθεί σε έρωτα.
Ουτε από μακριά !!! Δεν μ άρεσε ποτέ να μαγειρεύω. Το θαυμάζω αλλά δεν μου ταιριαξε ποτέ. Πολύ βασικά και απαραίτητα πραγματα. Σε ό,τι αφορά αγαπημένο φαγητό, κατέληξα στην ώριμη και κατασταλαγμένη άποψη… ότι δεν υπάρχει τίποτα σαν τις τηγανητές πατάτες. Τελεία.
Να σου πω την αλήθεια έχω ξεπεράσει την φάση του να μην αντέχω κάτι τηλεοπτικά γιατί τα αντιμετωπίζω όλα από επαγγελματική σκοπιά και δεν είμαι αντικειμενική. Δεν θα έβλεπα τo Power of Love φέτος με κανένα τρόπο, αλλά είδα με χαρά Next Top Model, Πρωινό και βέβαια Βινύλιο. Αγαπησα και σειρές φέτος πολλές. Πέραν του Τατουάζ, τη Γυναίκα χωρίς Όνομα και την Επιστροφή.