.
Αυτοί οι άνθρωποι στον χώρο του θεάτρου που συμπεριφέρονται ως Μαρκήσιοι ντε Σαντ σε αγελαδινό οίστρο, βρίσκουν άλλοθι και πατάνε πάνω σε βαθιά εδραιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις. Πατούν επίσης πάνω στην ομερτά της ανάγκης και των στεγανών του συγκεκριμένου χώρου. Ο αγώνας κατά αυτών των αντιλήψεων είναι ένα παιχνίδι ελευθερίας και φόβου. Είναι θέμα δημοκρατίας και δεν υπερβάλω καθόλου. Γιαυτό:
.
1) Όχι! Κάθε κοπέλα που αποφασίζει να γίνει ηθοποιός δεν είναι εξώλης και προώλης. Δεν μεγάλωσε και δεν εκπαιδεύτηκε από σωματέμπορους γονείς για να υπηρετήσει μαχαραγιάδες του πνεύματος και της τέχνης.
.
2) Το ότι κάποιες κοπέλες ή αγόρια, «το δίνουν» για να επωφεληθούν, όπως γίνεται και σε πολλά αλλά επαγγέλματα, δεν χαρακτηρίζει τον κλάδο και αδικεί δεκάδες άλλα παιδιά που παλεύουν με τον σταυρό στο χέρι. Ω ναι, συγνώμη που σας χαλάω το αφήγημα αλλά υπάρχουν και είναι η πλειοψηφία.
.
3) Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι «βρώμικος» για να γίνεις καλός ηθοποιός, όπως δεν χρειάζεται να γίνεις εγκληματίας για να ζήσεις μια ενδιαφέρουσα ζωή. Άντε γιατί μας τα πρήξανε τα κάθε λογής καλτ ρεμπελόσκυλα που η μόνη καλτοσύνη τους είναι να μπεκρουλιάζουν απο μπαρ σε μπαρ.
.
4) Παρομοίως δεν χρειάζεται να είσαι, τρελούτσικος, ιδιόρρυθμος, παράξενος, ή να θέλεις δέκα ψυχιάτρους στην καθισιά σου για να λογαριάζεσαι για καλλιτέχνης. Το ότι υπήρξαν τρελοί, ανώμαλοι και ιδιόρρυθμοι καλλιτέχνες δεν δίνει σε κανέναν άλλοθι. Η παλαβομάρα δεν δίνει ταλέντο, ούτε σε κάνει μεγάλο καλλιτέχνη, παράπλευρη ιδιότητα είναι καμιά φορά, που συνήθως καταστρέφει αργά ή γρήγορα το όποιο ταλέντο. Αλλά ακόμα κι αν είναι σύμφυτη με το ταλέντο, ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ! Υπάρχουν και υπήρξαν μια χαρά μεγάλοι καλλιτέχνες «κυρπαντελίδες», ναι ναι κυρπαντελίδες, όπως είναι κι οι περισσότεροι ηθοποιοί άλλωστε, που δεν έθρεφαν το ταλέντο τους βασανίζοντας ανθρώπους. Άντε με τον κάθε ψωνισμένο ηθοποιό που φαντασιώνεται πως είναι ο υπερκατάσκοπος των πέντε ηπείρων κι ο Πάντσο Βίγια της Πατησίων.
.
5) Οχι! Το ταλέντο δεν είναι παραχώρηση αδείας απεριορίστου κακοποιήσεως συνανθρώπων. Ούτε είναι πάσο να περνάς με κόκκινο. Ισχύουν και για τους «ταλαντούχους» οι κοινωνικοί νόμοι. Υπαρχουν όρια στα στραβά μάτια που κάνει η κοινωνία και οι συνάδελφοι σου βεβαίως βεβαίως.
.
6) Οχι! Δεν μπορείς να τραβάς με τανάλια την ψυχή ενός ηθοποιού για να τον κάνεις τάχα να βρει τον ρόλο. Απλώς είσαι σαδιστής, παραδέξου το. Οχι! Δεν κάνει εξαιρέσεις η τέχνη στους Μέγκελε της διανόησης. Αν δεν έχεις ταλέντο στην διδασκαλία, ή στο κάστινγκ και στην οντισιόν, πρόβλημα σου. Αν πάλι δεν σου «έκατσε» όπως το ήθελες και δεν ερωτεύτηκε η συνάδελφος την γοητευτική περσόνα σου, πάλι πρόβλημα σου. Λυσε το στο σπίτι σου με μια τσόντα, ή από μνήμης, ο,τι σε βολεύει.
.
7) Αν θέλεις την ανωμαλία σου ή να σου πιπιλάνε το πουλί για να μπει το θείο πνεύμα της τέχνης μέσα σου και να φτιάξεις την Τζοκόντα, ΜΗ ΣΩΣΕΙΣ και την φτιάξεις! Οχι! Χάριν της τέχνης δεν δικαιολογούνται τα πάντα. Αυτό είναι ένα από τα κόλπα των κακομαθημένων χειραγωγών για να βολεύουν την αγένεια τους και την τσουτσού τους όπως και όπου τους γουστάρει.
.
8 ) Όλα τα υπερταλέντα, όλοι οι μύθοι, όλα τα πρότυπα, είναι κατασκευές που βασίζονται στην ανάγκη του ανθρώπου να έχει οπωσδήποτε μύθους, οπωσδήποτε πρότυπα, αρχηγούς, θεούς και δαίμονες. Τούτου δοθέντος, όλοι οι «θεοί», ανεξαρτήτως ταλέντου, υπόκεινται στην κριτική, στην σφαλιάρα και στην κατακρήμνιση. Ουδείς είναι τόσο τεράστιος όσο τον παρουσιάζουν οι διηγήσεις των κατά καιρούς ΜΜΕ. Πουλάνε κι αυτά τα έρμα. Μην μασάτε! Ευχαριστώ!
.
9) Η ψυχολογική κακοποίηση ενός ηθοποιού σε καιρό πρόβας από τον σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή-παραγωγό, είναι ό,τι πιο πρόστυχο υπάρχει στον χώρο. Ο ηθοποιός στις πρόβες είναι ξεφλουδισμένος ψυχικά. Έχει απαρνηθεί τις άμυνες του, έχει αφεθεί να καθοδηγηθεί και έχει παραδώσει τα κλειδιά των ανασφαλειών του στον σκηνοθέτη. Με λίγα λόγια είναι ευάλωτος. Πόσο μάλλον ένα νέο κορίτσι. Πρέπει να είσαι μεγάλος καριόλης για να παίξεις τον στραβωτσούτσουνο σατράπη μαζί του.
.
10) Αυτού του είδους οι Ναβουχοδονόσορες πρωταγωνιστές-σκηνοθέτες έχουν συνήθως και κάποιους μόνιμους συνεργάτες στους θιάσους που στήνουν. Τους ρουφιάνους, ή αλλιώς τους γλείφτες, όπως επίσης και πολλά κουμάσια του δημοσιογραφικού υποχώρου που τους κανακεύουν. Καταλαβαίνετε γιατί είναι δύσκολο να μιλήσει μια νέα κοπέλα και να γίνει πιστευτή; Με ποιους μάρτυρες; Με ποια αναγνωρισιμότητα που θα της δώσει κοινωνικό κύρος; Σε ποια κοινωνία που την θεωρεί από την ώρα που διάλεξε το επάγγελμα πουτάνα;
.
11) Οχι, η αγένεια δεν είναι στιλ. Οι προσβολές δεν είναι μέθοδος διδασκαλίας. Η υπονόμευση της αυτοπεποίθησης της ηθοποιού σου επειδή δεν σου έκατσε, γιατί αυτό κρύβεται πάντα από πίσω, είναι στην καλύτερη περίπτωση, σαν αποτυχημένο φλερτ κομπλεξικού μαθητή της Δ’ δημοτικού.
.
12) Ναι! Πολλοί «μεγάλοι» συγχωρεμένοι του παρελθόντος ήταν σκατόψυχοι παρόλο το ταλέντο που τους έδινε ασυλία. Ήταν αγενείς, σαδιστές, ψυχικά άρρωστοι και εκμεταλλευτές της ανάγκης. Βρίσκαν και τα κάναν. Γιατί όταν πέφταν σε καμιά κοπέλα που έριχνε σφαλιάρες, η σε κανέναν συνοδό, σύζυγο μπρατσωμένο κλπ που τους ζητούσε τον λόγο
, κάνανε την πάπια κι αλλά λόγια ν αγαπιόμαστε. Και επιτέλους ΟΧΙ, η τέχνη δεν κάνει τους ηθοποιούς καλύτερους ανθρώπους. Οι σκατάδες σκατάδες παραμένουν.
