Γιώργος Σουξές: ο Προύσαλης αποκαλύπτει «Δεν μπορώ ούτε να γλείψω, ούτε να υποκύψω σε ορέξεις ανθρώπων, δεν μπορώ να το κάνω»

Ο Γιώργος Σουξές, μίλησε στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού. Αναφέρθηκε στις καταγγελίες και τις αποκαλύψεις που γίνονται για το χώρο του θεάτρου. Ενώ απάντησε και για τους… άντρες παλαιάς κοπής.

Τελευταία όλοι μιλούν για έλλειψη αξιοκρατίας.

Εδώ το έψαξαν πάρα πολύ, αν κάποιος δεν τους ταίριαζε, δεν τον έπαιρναν με τίποτα. Εγώ σκηνοθετώ και παραστάσεις. Αλλά στην περίπτωση που η φίλη μου ήταν ηθοποιός, δεν θα την έβαζα να παίξει και να πάρει έναν ρόλο αν δεν έκανε. Γιατί αμέσως χαλάει την παράσταση, την υποβιβάζει. Θεωρώ λάθος να παίρνουν ρόλους άτομα επειδή είναι φίλοι, γνωστοί ή για δικούς τους λόγους, ν’ αναλαμβάνουν έναν ρόλο που δεν τους ταιριάζει και δεν τον φέρνουν εις πέρας πολύ καλά.

Συμβαίνει αυτό που αναφέρετε, λειτουργούν οι παρέες, οι φίλοι, οι ημέτεροι των ημετέρων, αυτό είναι κάτι γνωστό;

Ακριβώς αυτό… Δεν λέω ότι δεν υπήρχε, φυσικά υπήρχε κι ίσως να υπάρχει και τώρα. Δεν το έζησα, γιατί ήμουν έξω από αυτούς τους χώρους, πορεύτηκα μόνος μου και οι φίλοι μου, μου λένε: “Απορούμε πώς έχεις φτάσει μέχρι εδώ, πώς έχεις κολλήσει τόσα ένσημα”. Έχω αυτή τη στιγμή 12.000 ένσημα από τη δουλειά. Πιστεύω ότι αν κάνεις τη δουλειά σου σωστά, κάποια στιγμή, αυτοί που βάζουν τα χρήματά τους, δεν θα θέλουν να πάνε στράφι, να τα “πετάξουν” σε κολλητούς, σε φίλους…

Χωρίς τη βοήθεια της “παρέας”, της στήριξης από ανθρώπους, πώς καταφέρατε να βρίσκεστε στον χώρο τόσα πολλά χρόνια;

Τι να σας πω… Μερικές φορές που το σκέφτομαι κι εγώ τρομάζω. Συνειδητοποιώ ότι ήταν πολύ πιθανόν να μην είχα κάνει τίποτα, δεν ξέρω πώς έγινε. Πιστεύω ότι κάλυπταν τα άλλα κενά τους, κι αναγκάζονταν να πάρουν και έναν καλό ηθοποιό, όπως κι άλλους.

Παίρνουμε ό,τι μας αξίζει;

Δεν γίνεται πάντα αυτό, θέλω να πιστεύω ότι όλα εδώ πληρώνονται, ό,τι δώσεις θα πάρεις, στο τέλος παίρνουμε ό,τι μας αξίζει, το βιώνω αυτή τη στιγμή κι είμαι πανευτυχής. Τόσα χρόνια δεύτερους ρόλους, νομίζω τους έπαιζα καλά, κι αυτή τη στιγμή με το σίριαλ, είναι σαν να εκτοξεύτηκα στο διάστημα, από το προηγούμενά μου. Αν δεν συνέβαινε αυτό στη ζωή μου, θα έπαιρνα τη σύνταξή μου και θα έλεγα ότι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, τη δουλειά που ήθελα.

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να απογοητεύονται ποτέ, πάντα έρχεται κάτι. Εμένα μου ήρθε και σε καιρό πανδημίας, καθώς κάποιοι άλλοι ταλαιπωρούνται αυτή τη στιγμή, εγώ κι επιτυχία κάνω και δουλειά έχω… Αυτός ο ρόλος ήταν σαν να τον κουβαλούσα μέσα μου, τα συναισθήματα και ο τρόπος που αποδίδεται. Πολλές φορές μου λένε ότι θυμίζω ηθοποιό του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, εγώ δεν μπορώ να το αντιληφθώ.

Μου λένε ότι μοιάζω με το Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Είμαι ηθοποιός παλαιάς κοπής, κι αυτό δεν είναι αρνητικό… Εγώ σέβομαι τις γυναίκες, αλλά είμαι ηθοποιός παλαιάς κοπής. (γέλια).

Η έκφραση “παλαιάς κοπής” τελευταία, έχει… αλλάξει ερμηνεία;

Ναι…

Οι καταγγελίες που υπάρχουν για κάποιους συναδέλφους σας και η μορφή χιονοστιβάδας που έχουν πάρει, θεωρείτε ότι πλήττουν μόνο εκείνους ή και το θέατρο;

Εγώ δεν τα ήξερα, γιατί δεν ήμουν σ’ αυτές τις παρέες, ευτυχώς ή δυστυχώς. Κατά καιρούς άκουγα διαφορά πράγματα για πρόσωπα, χωρίς αποδείξεις.

Το “ευτυχώς” είναι κατανοητό, το “δυστυχώς” γιατί το αναφέρετε;

Το “δυστυχώς” έχει να κάνει με το ότι ίσως να είχα γίνει πολύ πιο σύντομα γνωστός. Βέβαια, έχω ένα πρόβλημα, δεν μπορώ ούτε να γλείψω, ούτε να υποκύψω σε ορέξεις ανθρώπων, δεν μπορώ να το κάνω. Στους σκηνοθέτες μου, δεν τηλεφωνώ ούτε στα γενέθλιά τους, ντρέπομαι, γιατί αφού είμαστε συνέχεια μαζί, νομίζω ότι είναι σα να τους γλείφω. Ξέρω ότι κάνω λάθος, δεν είναι έτσι…

Δεν μπόρεσα να συμμετέχω σε “παρέες”, δεν “το έχω” αυτό το “άθλημα”, δεν τα κατάφερα. Αυτή τη στιγμή είναι σαν να άνοιξαν οι δρόμοι, κι αν είμαι λίγο τυχερός, να κατακτήσω όλα αυτά τα οποία θα μπορούσε να φανταστεί ένας νέος πρωτοξεκινώντας. Δεν ξέρω αν έχω τον χρόνο μπροστά μου ηλικιακά, αλλά το βλέπω αυτή τη στιγμή, ίσως πριν από 10 χρόνια να μην το έβλεπα, να είχα την ίδια άποψη. Χαίρομαι, γιατί η ζωή έχει αυτές τις ανατροπές, τα γυρίσματα.

Οι καταγγελίες που έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας, τον τελευταίο καιρό έχουν προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο.

Αυτά συμβαίνουν σε όλους τους χώρους. Το κέρδος που μπορούμε να έχουμε, είναι ότι οι θιγόμενοι, θα πρέπει τώρα, με αυτά που συμβαίνουν, να καταλάβουν ότι μπορούν, δικαιούνται και πρέπει να μιλάνε εκείνη τη ώρα, για να σταματούν τα πράγματα. Οι νεότεροι θα καταλάβουν ότι μπορούν ν’ αντισταθούν. Όχι ότι θα σταματήσουν να γίνονται, γιατί είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, είτε καλώς, είτε κακώς, ακόμα είμαστε πρωτόγονοι. Κάποιοι θα καταλάβουν ότι “οι άντρες παλαιάς κοπής”, δεν είναι εκείνοι που επιμένουν όταν ο άλλος τους λέει: “Όχι”, αλλά αυτοί που λένε:

“Έκανα την πρότασή μου, δεν έγινε αποδεκτή, πάω παρακάτω”. Αυτή τη στιγμή φεύγουν από τη “μέση”, δεν το λέω με κακία, γιατί κάποιοι από αυτούς είναι υπέρ-ταλαντούχοι, γνωρίζουν πολύ καλά το θέατρο, κι αυτό με στεναχωρεί βαθύτατα, κι έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν πολλοί ηλικιακά που θα μπορούσαν να τους αναπληρώσουν, οπότε νομίζω ότι ήρθε η δική μου ώρα, αλλά έτσι είναι η κατάσταση.

Μια δημοσιογράφος, που δεν γνώριζα, μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε: “Σας έχω δει, κι είστε πολύ καλός”. Μπαίνοντας στο προφίλ της, είδα το εξής συγκλονιστικό, όταν είχε φύγει ο Πέτρος Φιλιππίδης από το σίριαλ, έγραψε: “Να έρθει ο Σουξές στο σίριαλ ‘Χαιρέτα μου τον Πλάτανο”. Υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα σ’ αυτό το πράγμα. Μου το έχει πει και κάποιος παραγωγός, όπως και ένας σκηνοθέτης.

Ποια αίσθηση σας έδωσε αυτό;

Τρόμαξα κι είπα: “Γιώργο, πρόσεξε, μην το καβαλήσεις τώρα, μη νομίσεις ότι κάτι έγινε”, τα πράγματα πρέπει να πηγαίνουν με τις πράξεις. Νομίζω πως αν είμαι λίγο προσεκτικός, θα μπορέσω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, με αξιοπρέπεια.