22 Φεβρουαρίου 2021 19:50
Ο Νικόλας με καλλιτεχνικό όνομα good job nicky έκανε το ντεμπούτο του με το January 8th και όλοι μιλούσαν για αυτό το νέο, ανερχόμενο ταλέντο, που με τον αγγλικό στίχο και το look που παραπέμπει σε γνήσιο star quality, ήρθε να φέρει στο εγχώριο πεντάγραμμο κάτι φρέσκο. Λίγοι ήξεραν τότε ότι άκουγαν τον γιο του Γιάννη Πάριου και της Σοφίας Αλιμπέρτη.
Ο ίδιος σκιαγραφεί την ζωή του σε οκτώ παραγράφους:
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, ήμουν πάρα πολύ ήρεμος σαν παιδί. Ο αδερφός μου ο Μιχαήλ ήταν ο άτακτος και με ενοχλούσε πάρα πολύ. Πάντα παίζαμε ξύλο! Αλλά όσο μεγάλωνα άρχιζα να γίνομαι κι εγώ πιο δραστήριος, πιο αθλητικός. Γενικά, ό,τι έκανε ο Μιχαήλ, το έκανα κι εγώ. Ό,τι έκανε ο αδερφός μου, το θεωρούσα cool.
Δεν έχω καλύτερο φίλο στη ζωή μου από τον αδερφό μου τον Μιχαήλ. Δεν τον αλλάζω με τίποτα. Δεν έχω κάποιον άλλο αντίστοιχο με τον Μιχαήλ στη ζωή μου. Τον θαυμάζω. Είναι ένα λαμπρό, εκπληκτικό και πολύπλευρο μυαλό, που μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει. Μπορεί να πουλήσει πάγο σε Εσκιμώο που λένε, κυριολεκτικά. Έκανε skate ο Μιχαήλ, έκανα κι εγώ. Έπαιξε ποδόσφαιρο, έπαιξα κι εγώ. Σε βαθμό που παίζαμε και οι δύο πάρα πολύ καλά και είχαμε έναν προπονητή, τον κύριο Καλογήρου, που πίστευε πολύ σε εμάς. Μάλιστα, όταν έμαθε ο πατέρας μου ότι ήθελα να παίξω μπάσκετ και να αφήσω το ποδόσφαιρο παραλίγο να με σκοτώσει! Βασικά, έπρεπε να του το φέρουμε πλαγίως και πολύ διακριτικά, γιατί με θεωρούσε έναν πολύ καλό αριστερό half. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά το «τελικό χτύπημα» το έδωσε ο αδερφός μου ο Θανάσης, λέγοντας στον πατέρα μας ότι πρέπει να παίξω μπάσκετ. Εκείνος φώναζε «Το παιδί θα πήγαινε Άρσεναλ!». Εντάξει, μετά έστρωσαν τα πράγματα, γιατί και στο μπάσκετ τα πήγα αρκετά καλά.
Στο σχολείο, με τους καθηγητές μου είχα μια σχέση του στιλ “Είσαι μαλακισμένο, αλλά σε σέβομαι.” Δηλαδή, αναγνώριζαν ότι κάτι θα κάνω στη ζωή μου, αλλά σίγουρα αυτό δεν θα έχει σχέση με διάβασμα και τάξη. Οι περισσότεροι καθηγητές ήταν πολύ υποστηρικτικοί, αλλά υπήρχαν βέβαια και εκείνοι με τους οποίους δεν είχα και την καλύτερη σχέση. Δεν ήμουν και ο καλύτερος μαθητής και η αλήθεια είναι ότι βαριόμουν υπερβολικά. Είχα άλλες ασχολίες, που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα. Μου άρεσαν περισσότερο τα πιο δημιουργικά μαθήματα, όπως η φιλοσοφία. Για όσο κράτησε, τη λάτρευα. Από την άλλη, άλλα μαθήματα δεν τα άντεχα. Για παράδειγμα, όταν είχαμε γερμανικά έλεγα στην καθηγήτρια, «εντάξει φεύγω» και κατέβαινα να παίξω μπάσκετ στο προαύλιο. Τη θυμάμαι να με κοιτάζει από την τάξη στο δεύτερο όροφο του σχολείου την ώρα που μου «έσκαγε» την ωριαία. Είχαμε ένα understanding, όμως. Λειτουργούσε.
Στην εφηβεία, μάλλον πρέπει να ήμουν στο top 5 χειρότερων έφηβων όλων των εποχών. Δεν πήγαινε άλλο. Μετακομίσαμε με τη μητέρα μου στη Βάρη και αυτό αποδείχτηκε ένα μικρό λάθος στην ιστορία του Νικόλα. Δεν ξέρω αν έχεις πάει στη Βάρη, αλλά εκεί είναι πιο παράξενα τα πράγματα, αλλά και πιο ωραία αν θέλεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες. Είχα και ένα Aprilia τότε, ήμουν όλη τη μέρα στον δρόμο, δεν ήξερες πότε γυρνούσα σπίτι, δεν απαντούσα στα τηλέφωνα, έκανα μαλακίες, έμπλεκα από εδώ από εκεί. Έζησα εφηβεία που κόστισε πολύ άγχος στη μαμά.Είχα πολλή ανεξαρτησία μικρός από τη μεριά της μητέρας μου, αλλά υπήρχε σεβασμός και κατανόηση και από τις δύο πλευρές. Δηλαδή, είχαμε θέσει και οι δύο τα όρια μας και τα σεβόμασταν. Η μητέρα μου ήταν πάντα εκεί για μένα, πρόθυμη να ακούσει το οτιδήποτε -και ακόμα είναι. Είναι εξαιρετική ακροάτρια. Με βοήθησε να λύσω ό,τι με απασχολούσε. Κατάφερε να μου εμφυσήσει μαθήματα ζωής με έναν τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε να τα πάρω. Γενικά, ξέρει να με χειρίζεται.
Με τον μπαμπά είχα πάντα και μια καλλιτεχνική σχέση, η οποία πλέον έχει ανθίσει, λόγω της πορείας μου τώρα στη μουσική. Αλλά ο μπαμπάς είναι και πιο ευαισθητούλης. Για παράδειγμα, τρελαινόταν για τις γιορτές, Με τον Μιχαήλ τις περνούσαμε στα καμαρίνια με τον μπαμπά, γιατί τότε έπρεπε να δουλέψει. Τα καμαρίνια όμως φρόντιζε να είναι πάντα στολισμένα. Μας είχε και ένα X-Box να παίζουμε τον αδερφό μου. Είχε φτιάξει ένα πολύ ωραίο setting. Όταν μετά γυρνούσαμε σπίτι, ειλικρινά σου μιλάω, δεν μπορούσες να καταλάβεις αν το σπίτι το στόλισε ο αληθινός Άγιος Βασίλης ή όχι. Ήταν όλα στην εντέλεια. Ο πατέρας μου ήθελε πάντα να μας βλέπει χαρούμενους.
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τριών. This is my reality και δεν ξέρω πώς θα ήταν αν είχαν πάει αλλιώς τα πράγματα. Ωστόσο, δουλεύει τέλεια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι προέρχεται από ένα «διαλυμένο σπίτι». Ούτε καν. Υπήρχαν διαφορές, αλλά ανθρώπινες, τις οποίες όσο μεγαλώνω, ευτυχώς μπορώ να καταλάβω ακόμα καλύτερα. Βέβαια, είμαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβω ότι η μεταξύ μας σχέση είναι διαφορετική από την τυπική «μητέρα, πατέρας και παιδιά». Αλλά εξίσου υγιής και φυσιολογική. Σίγουρα, δεν θα την ήθελα διαφορετική. Είχα πάντοτε μια έμφυτη περιέργεια για τη μουσική. Ένας πολύ καλός μου φίλος, πάντα με φώναζε «πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη», γιατί ήμουν πολύ active σαν άνθρωπος. Και ακόμα είμαι. Ό,τι προσπαθώ να κάνω, όμως, θέλω να το κάνω καλά, σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Όπως το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο και τώρα η μουσική. Τα πάντα.
Στα τραγούδια μου γράφω για όλους. Πιστεύω ότι, η απόλυτη ευθύνη ενός καλλιτέχνη είναι να παρουσιάσει κάθε πτυχή μιας πληροφορίας και ενός συναισθήματος που μπορεί να συναντήσει εκεί έξω. Άρα, απευθύνομαι σε όλους. Γιατί όλοι απευθύνονται σε εμένα. Όλοι αποτελούν πηγή έμπνευσης. Αυτό που γράφω δεν είναι αυτό που «μου κάνει» και αυτό που ταιριάζει στις δικές μου εμπειρίες.Είμαι δίγλωσσος. Από μικρός μιλάω αγγλικά, έχουν γίνει πια κτήμα μου. Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω. Είναι μια γλώσσα που πάντα υπήρχε στην καθημερινότητά μου. Με βοηθούν να εκφράζομαι καλύτερα. Όλες οι επιρροές μου και τα ερεθίσματά μου έχουν να κάνουν με την αγγλική γλώσσα. Από τα παιχνίδια που έπαιζα, από τα shows που παρακολουθούσα, τα πάντα. Μέχρι και οι φίλοι είναι μισοί Έλληνες και μισοί κάτι άλλο. Δεν νομίζω ότι έχω ούτε έναν fully Έλληνα φίλο ή που να μην είναι δίγλωσσος ή τρίγλωσσος. Ίσως, η σχέση ζωής που έχω με τα αγγλικά να με προετοίμαζε για τη δουλειά μου τώρα.
Δεν με ενοχλεί να ασχολούνται με την προσωπική μου ζωή. Κάποιοι άνθρωποι αποτελούν αντικείμενο συζήτησης. Αν ένας από αυτούς είμαι εγώ, fine by me. Δεν με ενοχλεί. Ούτε όταν ασχολούνταν με την προσωπική ζωή των γονιών μου, με ενοχλούσε. Αντίθετα το έβρισκα αστείο. Κάποια πράγματα που διαβάζαμε ή που βλέπαμε στην τηλεόραση ήταν πραγματικά αστεία. Δεν οφείλω να νευριάσω εγώ με το πώς βγάζει ο καθένας το ψωμί του. It’s OK. Σκοπός σου είναι να ψυχαγωγείς το κοινό, οπότε γιατί να μην το διασκεδάσω κι εγώ και να γελάσω λίγο με όσα ακούω; Που ξέρω την αλήθεια και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.Αυτήν την περίοδο την ημέρα μου την περνάω στο studio. Όταν δε με βρεις εδώ, ίσως θα παίζω μπάσκετ. Το βράδυ που θα πάω σπίτι, απλά θα ηρεμήσω. Ίσως θα κάτσω στον υπολογιστή, να παίξω κανένα παιχνίδι με τον Μιχαήλ. Θα αποφορτιστώ.
