Κατερίνα Καινούργιου: Ο θυελλώδης έρωτας με τον Παναγιώτη Κουτσουμπή και η επιθυμία για οικογένεια
Η Κατερίνα Καινούργιου ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει το 2024 και να υποδεχτεί το 2025, έχοντας στο πλευρό της έναν υπέροχο σύντροφο, τον Παναγιώτη Κουτσουμπή. Η παρουσιάστρια του Alpha, μέσα στη χρονιά […]
Νίκος Οικονομόπουλος: Ακύρωσε τις εμφανίσεις του πριν από τα Χριστούγεννα - Η περιπέτεια υγείας
Ο Νίκος Οικονομόπουλος όπου κι αν τραγουδάει τα τελευταία χρόνια σαρώνει και έχει καταφέρει να χτίσει ένα κοινό που δεν μπορεί να τον αποχωριστεί. Όλες του οι εμφανίσεις είναι […]
Δημήτρης Ήμελλος: Οι άσχημες σχέσεις με την πρώην σύζυγό του και ο χωρισμός
Ένα θέμα που δεν άγγιζε ποτέ ο αείμνηστος Δημήτρης Ήμελλος, σε συνεντεύξεις αλλά και παρέες, ήταν εκείνο της πρώην συζύγου του, της μητέρας του παιδιού του. Σε ότι αφορούσε στα […]
Η εξομολόγηση της Φώφης Γεννηματά για τον καρκίνο: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα»
24 Ιουνίου 2020 09:00
Σε προσωπική εξομολόγηση εξελίχθηκε η συνέντευξη της Φώφης Γεννηματά, στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» της Ελεονώρας Μελέτη, με την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ να μιλά ανοιχτά για την περίοδο που είχε καρκίνο, τη μητρότητα, την απώλεια των γονιών της, αλλά και την απόφασή της να ασχοληθεί με την πολιτική.
Η Φώφη Γεννηματά εξηγώντας γιατί δεν δραστηριοποιήθηκε νωρίτερα στην πολιτική αποκάλυψε: «Δεν ήθελα να σκεφτεί ούτε ένας Έλληνας ότι θέλω να εκμεταλλευτώ το συναίσθημά τους για την απώλεια του πατέρα μου. Και πέρα από το τι θα σκεφτόταν ο καθένας και η ίδια δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω.
Χρειαζόταν ένας χρόνος για να αφομοιώσουμε το πένθος. Ήταν ισχυρό το σοκ. Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ τέτοια πράγματα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Σκεφτόμουν ότι μια μέρα θα με ρωτήσει γιατί μαμά δεν ασχολήθηκες; Δεν τα έλεγε καλά ο παππούς;».
Η ζωή με τον καρκίνο
Μιλώντας για τον καρκίνο και την απώλεια των γονιών της είπε: «Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρόνων.
Μια ζωή μαζί. Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ, ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.
Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει.
Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια».
Η Φώφη Γεννηματά δεν δίστασε να αναφερθεί στις προσπάθειες που έκανε για να γίνει μητέρα, αποκαλύπτοντας πως οι γιατροί της έδιναν λίγες πιθανότητες.
«Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν και το σέβομαι. Εγώ δεν είμαι έτσι. Ήμουν μόλις 22 ετών όταν μου το είπαν. Δεν έγινε εύκολα. Προσπαθούσα δέκα χρόνια να μείνω έγκυος. Με πολλές αποτυχίες και αναποδιές. Αλλά πάντα στη ζωή αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Σήμερα έχω τρία παιδιά και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να τα γνωρίσουν. Έφυγαν και με αυτόν τον καημό», ανέφερε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ.
Η δική της μάχη με τον καρκίνο
Τέλος, η Φώφη Γεννηματά μίλησε και για τη δική της μάχη με τον καρκίνο από την οποία κατάφερε να βγει νικήτρια.
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου. Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό», είπε αρχικά. Και πρόσθεσε: «Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».