14 Νοεμβρίου 2019 15:18
Είναι εξαιρετική ηθοποιός, μία πολύ γοητευτική γυναίκα, μία τρυφερή γιαγιά και ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες καθώς είναι γνωστό ότι φιλοξενεί σπίτι της έναν άστεγο. Σε πρόσφατη συνέντευξή της στο ένθετο «Page 2» και στον Γιάννη Πουλόπουλο, η «Μυρσίνη» από τις «Άγριες Μέλισσες» αποκάλυψε τι extreme έκανε με τον εγγονό της το καλοκαίρι, ποιος είναι ο άστεγος που φιλοξενεί, αλλά και πώς η ίδια σχολιάζει τον ανταγωνισμό που επικρατεί στο χώρο της υποκριτικής…
Ο εγγονός σου, που είναι έξι ετών, σε έχει δει να παίζεις;
Όχι. Δεν μένει εδώ. Αλλά περιμένει πώς και πώς να έρθουν στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα και όλο ρωτάει «δηλαδή, παίζει και η Κατρίν στην τηλεόραση;»
Κατρίν σε φωνάζει; Όχι γιαγιά;
Ναι. Από μικρός με φώναζε Κατρίν. Πίστεψε με, δεν είναι κάτι που του έχω επιβάλει (γελάει). Είμαι ευγνώμων που έγινα τόσο νέα μητέρα και μετά γιαγιά.
Φαντάζομαι δεν είσαι η κλασική γιαγιά…
Εκεί που σίγουρα διαφέρω είναι ότι δεν φοβάμαι καθόλου να κάνω extreme πράγματα. Το καλοκαίρι πήγαμε με τον εγγονό μου σε κάτι τεράστιες νεροτσουλήθρες που απαγορευόταν η είσοδος στα μικρά παιδιά, αλλά έπεισα τον υπεύθυνο να μας αφήσει. Ο μικρός ξετρελάθηκε. Και νομίζω ότι είναι κάτι που θα το θυμάται.
Είναι αλήθεια ότι φιλοξενούσες στο σπίτι σου έναν άστεγο;
Ακόμα το κάνω. Και ο λόγος που το δημοσιοποίησα ήταν γιατί, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι της μόδας τέτοιου είδους πράγματα και όχι οι διακοπές στη Μύκονο.
Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Μα τον ήξερα τον άνθρωπο. Τον έβλεπα πηγαίνοντας στου Φιλοπάππου και ήξερα ότι είναι πολύ εργατικός, νοικοκυρεμένος, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν ζήτησε κάτι, αλλά μόνο προσέφερε στους περαστικούς. Νομίζω ότι οφείλουμε να απλώνουμε το χέρι στους συνανθρώπους μας, ειδικά στους πιο ανήμπορους. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να δείχνουμε με τις πράξεις μας και στους νεότερους ότι δεν υπάρχει μόνο μαυρίλα, αλλά και αγάπη και αλληλεγγύη. Πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε την καθημερινότητα καλύτερη.
Αρκετοί ηθοποιοί όχι μόνο δεν απλώνουν το χέρι, αλλά βάζουν και τρικλοποδιές στους συναδέλφους τους, γιατί είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό επάγγελμα.
Είναι πολύς καιρός που έχω αφήσει στην άκρη αυτά τα συναισθήματα. Ο συναγωνισμός, ναι, με αφορά, γιατί είναι ωραίο να προσπαθούμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας και να γινόμαστε καλύτεροι. Αλλά η ζήλια και ο ανταγωνισμός μού φαίνονται τόσο περιττά, γιατί είναι τόσο μικρή η βόλτα που λέγεται ζωή. Προσωπικά δεν νιώθω ότι απειλούμαι από τους συναδέλφους μου.
