20 Σεπτεμβρίου 2021 12:15
Την πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη Ιωάννα Παλιοσπύρου μιλά για την
Κατερίνα Καινούργιου και αποκάλυψε όλα όσα έγιναν την ημέρα της επίθεσης με το βιτριόλι και όσα ακολούθησαν!
Για τον Σάκη Κεχαγιόγλου: Ισχύει ότι με πλησίασε. Μου εξέφρασε τη συμπαράστασή του και προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι άλλος ο ρόλος του συνηγόρου και άλλος ο ρόλος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να καταλάβει τον πόνο.
Για τις συνομιλίες της δράστιδος με τη χαρτορίχτρα: Έχω ακούσει αναγκαστικά κάποια από αυτά. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Είναι άλλος ο τρόπος σκέψης ο δικός μου.
Αν έρθει στο δικαστήριο η δράστιδα στις 30 Σεπτεμβρίου: Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι θα είμαι εκεί σε κάθε δικάσιμο, θα ήθελα να είναι εκεί, λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος για να αναλάβει τις ευθύνες της. Με αυτή τη συμπεριφορά μόνο τη θέση της επιβαρύνει. Αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι είναι αμετανόητη.
Για τη δημοσίευση στο Instagram από τα πρώτα χειρουργεία: όλο αυτό το διάστημα δέχομαι πολλά μηνύματα από τον κόσμο στα social. Συνέχεια με ρωτούσαν για το πώς είναι η υγεία μου, έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω, ξέρω όμως ότι ο καθένας μας δεν έχει ιατρικές γνώσεις δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει ότι έχω εγκαύματα που μου τα καθάρισαν… Προσπάθησα να εξηγήσω το εύρος της ζημιάς με τη φωτογραφία που ανέβασα, να τους δώσω να καταλάβουν πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία της αποκατάστασης.
Για το πότε είδε φωτογραφίες του εαυτού της μετά την επίθεση: Ήταν τόσες πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Πολλές φορές είχα ρωτήσει τη γιατρό μου τι μου έχει συμβεί πριν δω φωτογραφίες. Όταν είδα τις φωτογραφίες κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να μου δώσει να καταλάβω το μέγεθος και το βάθος της ζημιάς.
Κατάλαβα πόσο κοντά έφτασα στον θάνατο. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα. Είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να είμαι όπως ήμουν. Δεν είχα δει καθόλου την εικόνα μου κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου. Κάθε φορά που έπρεπε να κάνω αλλαγές στις γάζες, γυρνούσα το κεφάλι μου για να μην το αντικρίζω. Λίγο πριν βγω, με βοήθησε η γιατρός μου και μου έδειξε κάποιες φωτογραφίες. Έγινε πολύ σταδιακά κα προσεκτικά. Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να προετοιμαστεί και να το αντιληφθεί. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό. “Ο σωματικός πόνος ξεχνιέται, ο ψυχικός δεν ξεπερνιέται” αυτό μου έχει πει η γιατρός μου.
Ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισα. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που θυμάμαι είναι όταν ερχόταν η ώρα να μου πάρουν αίμα, επειδή δεν έχω φλέβες στα χέρια γιατί είναι καμένα, ήταν αυτό που φοβόμουν περισσότερο. Ζητούσα πάντα η γιατρός μου να είναι εκεί. Αυτό ήταν κάτι που ακόμα με τρομάζει.
Το δεύτερο που θυμάμαι πολύ έντονα είναι στα πρώτα χειρουργεία που βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ , δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανένα, δεν μπορούσα να μιλήσω, προσπαθούσα να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου και αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι δεν έχω κάτι να φοβάμαι γιατί το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να πεθάνω. Για μένα ήταν το ίδιο, γιατί ήμουν στο χειρότερο σημείο, ήταν σαν να έχω πεθάνει.
