Ο Ηλίας Μαμαλάκης μίλησε στην πρωινή εκπομπή Happy Day και αποκάλυψε πώς έχασε 52 ολόκληρα κιλά.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης εκμυστηρεύτηκε τον τρόπο που κατάφερε να αλλάξει κυριολεκτικά ζωή και να αποβάλει από πάνω του 52 κιλά αφού όπως εξομολογήθηκε είχε φτάσει τα 132 και η απώλεια ήταν μονόδρομος.
“Ειχα φτάσει να είμαι 132 κιλά σε μια περίοδο της ζωής μου που ήταν πραγματικά δύσκολη. Είδα ότι αυτό είναι εξαιρετικά κακό, δηλαδή κινούμουν πολύ δύσκολα και είχα μια βουλιμία. Έκανα μια επέμβαση στο στομάχι. Έχασα 52 κιλά και από τότε δεν τα ξαναπήρα.
Τα πρώτα χρόνια, βέβαια, ο εγκέφαλος πρέπει να πω ότι ήταν εγκέφαλος παχύσαρκου. Δηλαδή έβαζα ένα τεράστιο πιάτο μακαρόνια με κιμά και τυριά, γιατί αυτό ήθελε ο εγκέφαλος του χοντρού, αλλά έτρωγα τρεις μπουκιές και χόρταινα.
Έχω περιορίσει πάρα πολύ το κρέας στη ζωή μου, χωρίς να έχω φιλοσοφική θεωρία για vegan ή vegeterian».
Ο Ηλίας Μαμαλάκης σχολίασε και τα όσα συμβαίνουν στο ριάλιτι επιβίωσης Survivor επισημαίνοντας ότι τα στοιχεία του reality και της ίντριγκας είναι πολύ παραπάνω από όσο θα έπρεπε.
«Το στοιχείο του ριάλιτι και της ίντριγκας είναι πάρα πολύ μεγάλο στο Survivor. Δηλαδή βλέπουμε να τσακώνονται και να ευτελίζονται, εμένα δεν μου πάει σαν τηλεθεατή αυτό το πράγμα».
Ο Ηλίας Μαμαλάκης τα τελευταία χρόνια απέχει από τα τηλεοπτικά δρώμενα ενώ έχει σχολιάσει με αρνητικό τρόπο τα όσα διαδραματίζονται και στο MasterChef.
Ενώ σε συνέντευξή του είχε σχολιάσει και τα υπόλοιπα reality μαγειρικής της φετινής τηλεοπτικής
Τα άλλα μαγειρικά ριάλιτι δεν πήγαν καθόλου καλά. Τι πιστεύετε ότι πήγε λάθος;
“Το Top chef το οποίο είναι αυτό που έκανα εγώ το 2010, ήταν μια πάρα πολύ τσιγκούνικη παραγωγή και είχε αγέλαστους κριτές, παρόλο που και οι τρεις είναι κορυφαίοι μάγειροι.
Ήταν μια εκπομπή λίγο μίζερη. Από την άλλη το Game of chefs στο οποίο πήγα και για κριτής στο πρώτο επεισόδιο, ήταν μια εξαιρετικά πειθαρχημένη εκπομπή όπου κανένας δεν έβλεπε κανέναν.
Δηλαδή εγώ δεν είδα ποτέ τους διαγωνιζόμενους και τους βασικούς κριτές. Αυτό το format δεν ταίριαζε καθόλου στη νοοτροπία του ελληνικού ταπεραμέντου.
Ήταν ένα στεγνό πράγμα. Για εμένα ήταν ντροπή. Μας είχανε μαντρωμένους, μας βάλανε στις θέσεις μας, δεν είδαμε ποτέ αυτούς που μαγειρεύανε.”