Καίτη Φίνου: Αυτό είναι το μεγάλο της παράπονο από τους άνδρες που πέρασαν από τη ζωή της

Τα τελευταία χρόνια, έχει αποφασίσει να μιλάει ανοιχτά για τις δυσκολίες που έχει περάσει.

Η Καίτη Φίνου, πρόσφατα έδωσε τη νέα της συνέντευξη, όπου πέρασε σε εξομολογήσεις για την προσωπική της ζωή, αλλά και τους άνδρες που πέρασαν από το πλευρό της.

– Έχει βρεθεί κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου να σε πάρει αγκαλιά, να αγκαλιάσει την Καίτη;

Όχι, κι αυτό είναι το μόνο μου παράπονο. Κανένας άντρας στη ζωή μου, κανένας που πέρασε από τη ζωή μου, δε με έχει πάρει μόνο αγκαλιά… για την αγκαλιά… Δηλαδή να με κάνει να κοιμηθώ, να αισθανθώ καλά, αν δεν υπήρχε ο έρωτας στη μέση

-Εννοείς ότι σε έπαιρναν αγκαλιά μόνο όταν ήθελαν να συμβεί σεξουαλική πράξη;

Ναι, για τη σεξουαλική πράξη. Εγώ ήθελα έναν άνθρωπο δίπλα μου, να με χαϊδέψει, αλλά όχι ερωτικά, αλλά στον ώμο, στα χέρια, στα μαλλιά.

Αυτό δεν το βρήκα από κανέναν άντρα. Έξω με πρόσεχαν, μέσα στο σπίτι μπορεί να με τάιζαν, αλλά όταν ερχόταν η ώρα του κρεβατιού, να πω κι εγώ δυο πράγματα, όχι.

Γνώρισα τους περισσότερους συντρόφους μου πάνω στο χτίσιμο της καριέρας τους, κι αυτό τους ενδιέφερε περισσότερο, όπως και το σeξ με τη Φίνου.

-Ήταν σeξ όχι έρωτας;

Με κάποιους ήταν πάθος, με άλλους ήταν σeξ, ήταν μπερδεμένα τα πράγματα.

-Έρωτας πότε ήταν;

‘Ερωτας; Πάθος υπήρχε, όχι έρωτας. Ο έρωτας είναι να ξέρεις ότι ο άλλος σε νοιάζεται και το πρωί που θα ξυπνήσει θα πει: “Ελα να πιούμε κι έναν καφέ”.

-Γιατί επέλεγες συντρόφους μέσα από τον επαγγελματικό σου χώρο;

Εκτός από το Στάθη (Ψάλτη), και το Λευτέρη (Πανταζή), είχα άλλες σοβαρές σχέσεις, καμία σχέση με τον χώρο, γύρω στον 1-1,5 χρόνο.

Υπήρχαν σχέσεις που μου παρείχαν και συνεχίζουν να μου παρέχουν τα πάντα, να έχω στη ζωή μου, να μη στερούμαι, αλλά λείπουν οι ίδιοι απάτη ζωή μου…Έλειπαν πάντα… Τώρα λείπουν εντελώς, δεν υπάρχουν.

Έχω αγαπήσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, αλλά σαν ανθρώπους γιατί σε όλα τ’ άλλα μου έχουν φερθεί πολύ ευγενικά.

Είναι πάρα πολλά τα χρόνια που έχω να δουλέψω έναν ολοκληρωμένο χειμώνα, κάπως έπρεπε να συντηρηθώ, όχι ότι έβρισκα άντρα, απλώς όταν μου τύχαινε κάποιος, πάντα θα έπρεπε να μου κάνει το κλικ”, για να πιω έναν καφέ μαζί του, αν δεν μου έκανε το “κλικ”, ούτε καφέ, έκανα εμετό, όλα τα πλούτη του κόσμου να μου έδινε.

Πλέον όμως έχω καταλάβει, ότι όλα τα πλούτη του κόσμου, δεν είναι τίποτα μπροστά σε μια τρυφερή αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι, ένα “Καίτη μου”, ν’ ακούσω το όνομα μου, κι όχι το “αγάπη μου” και “μωρό μου”.

Πηγή: Λοιπόν