20 Ιουνίου 2023 15:48
«Το «Χελιδόνι» που το έκανα πέρυσι, δεν μπορώ να το κάνω δεύτερη χρονιά. Αυτό πραγματικά με εξουθένωνε ψυχολογικά, εντελώς. Γιατί έκλαιγα, στη μισή παράσταση ήμουν μια κατεστραμμένη μάνα που έχει κάνει όλα τα λάθη που υπάρχουν, σε σχέση με το παιδί της».
«Όλα ρόδινα δεν ήταν ποτέ συνεχώς στη ζωή μου. Θεώρησα, επειδή έκανα νωρίς τα παιδιά μου τα πρώτα, δεν έχουμε δικαίωμα να παθαίνουμε κατάθλιψη όσοι γινόμαστε γονείς. Δεν έχουμε δικαίωμα, πραγματικά όπως το λέω ακριβώς, γιατί φέρνουμε καινούριες ζωές στον κόσμο και έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Όχι ότι δεν υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις.».
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βλέμματα των παιδιών μου όταν έφευγα για το θέατρο. Έχω λείψει πολύ από το σπίτι. Λέω ότι τώρα που μεγάλωσα είναι τα πρώτα χρόνια που όταν φεύγω από το σπίτι δεν έχω τύψεις. Δεν είναι λίγο αυτό, γιατί για τα παιδιά είναι απουσία και αυτό δεν αναπληρώνεται εύκολα»!
Είχα σκοπό να κάνω αυτή την ερώτηση στο τέλος, αλλά θα ξεκινήσω από αυτή: Μια γυναίκα γεννιέται γοητευτική ή γίνεται;
Η γιαγιά μου έλεγε: «Ο άνθρωπος γεννιέται». Όσο για το «γοητευτική» που λες, σ’ ευχαριστώ, αλλά αυτό μόνο οι άλλοι μπορούν να το πουν για σένα. Εγώ νιώθω απλώς ο εαυτός μου και προσπαθώ να τα έχω καλά μαζί του. Προσπαθώ να κάνω καλά αυτό που ξέρω και αυτό που τάχθηκα να κάνω, με τον καλύτερο τρόπο και τιμώντας την αποστολή που μου δόθηκε.
Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί φέρουν μεγάλη ευθύνη, αφού ως έναν βαθμό καθορίζουν και την αισθητική μιας χώρας. Το θέατρο, όπως και η τηλεόραση, είναι μια ζώσα διδασκαλία και θέλει μεγάλη προσοχή τι θα δείξεις στα νέα παιδιά, που είναι οι αυριανοί ακαδημαϊκοί μας πολίτες.
Αλήθεια, πώς έγινες ηθοποιός; Ποια ήταν εκείνη η καθοριστική στιγμή για την απόφασή σου;
Συνέβη στην Καλαμάτα, πήγαινα στη Β’ Γυμνασίου, όταν πήρα μέρος σε μια παράσταση του Γαλλικού Ινστιτούτου με τη Φαλακρή τραγουδίστρια του Ιονέσκο. Με φώναξαν οι μεγαλύτεροι μαθητές να κάνω τη Μαίρη, την καμαριέρα. Εκεί με ρώτησε κάποιος αλλά και σαν να μου το υπέδειξε: «Κατερίνα, ετοιμάζεσαι για το Εθνικό;».
Τότε νομίζω ότι συνειδητοποίησα ότι αυτή θέλω να είναι η ζωή μου: να ζήσω και να πεθάνω ως θεατρίνα. Και, βέβαια, νωρίτερα, στο σχολείο, μου έδιναν πάντα να πω τα μεγαλύτερα και τα δυσκολότερα ποιήματα, ήταν σαφές ότι θα τα έλεγα εγώ. Μάθαινα και τότε, όπως και τώρα, εύκολα τα λόγια απέξω – αυτό είναι μια ευλογία για το επάγγελμά μας.
Οι Άγριες μέλισσες έγραψαν τη δική τους ιστορία. Τώρα, εκ των υστέρων, πώς την αντιλαμβάνεσαι;
Θα έλεγα ότι οι Άγριες μέλισσες σημάδεψαν την τηλεόραση και έφεραν στην επιφάνεια καλλιτέχνες που ήταν λιγότερο γνωστοί και άξιζε να τους μάθει ο κόσμος. Και, βέβαια, έδωσαν θάρρος στους παραγωγούς να κάνουν ωραίες δουλειές. Οι Μέλισσες απέδειξαν ότι μια ακριβή δουλειά βγάζει τα λεφτά της.
