Κατερίνα Λέχου: «Δεν υπάρχει συνταγή της επιτυχίας, δεν ξέρεις ποτέ πώς θα πάει μια δουλειά και έχω μάθει να ζω με αυτό»

Η Κατερίνα Λέχου αποκάλυψε τις ανασφάλειες που έχει λόγω της δουλειάς της και πως έχει αποφασίσει να τις αντιμετωπίσει.

Κατερίνα Λέχου: με μια πορεία στον χώρο της υποκριτικής, αξιοζήλευτη δηλώνει πως μπορεί πλέον να χειριστεί ανθρώπους και καταστάσεις. Όσο για την εμφάνισή της κάνει ότι μπορεί αλλά ποτέ επεμβατικά.

Έχεις ακόμα τον φόβο της αποτυχίας στη δουλειά;

Δεν έχω τον φόβο της αποτυχίας, ζω με τον φόβο της αποτυχίας. Η δουλειά μας είναι ζαριά που πρέπει να είσαι και λίγο τυχοδιωκτική προσωπικότητα. Δεν υπάρχει συνταγή της επιτυχίας, δεν ξέρεις ποτέ πώς θα πάει μια δουλειά και έχω μάθει να ζω με αυτό. Υπάρχει πάντα μια ανασφάλεια. Όταν πήγα στη σειρά του Γ. Μπέζου, Παρουσιά­στε, για ένα guest δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ. Αφού του το είπα την άλλη μέρα το πρωί στο γύρισμα και μου είπε «ε, είσαι τελείως τρελή».

Έχω πάντα αγωνία αν μπορώ να αντεπεξέλθω. Αλλά πλέον δεν με παίρνει από κάτω, μου δίνει αδρεναλίνη.

Πώς έλυσες την οικονομική ανασφάλεια αυτής της δουλειάς;

Για αρχή την έλυσα καθήμενη στο πατρικό μου μέχρι τα 34 μου. Στη συνέχεια μειώνοντας κατά πολύ τις ανάγκες μου. Δεν πήρα ας πού­με το καλύτερο αμάξι επειδή έβγαλα χρήματα. Προτιμώ να κάνω μια καλή διαχείριση και να, πω πως έξι μήνες δεν δουλεύω.

Όσο μεγαλώνεις μεγαλώνουν και οι γυναικείες ανασφάλειες;

Δεν είναι τόσο εμφανισιακό το θέμα όσο οι δυνάμεις που φθίνουν όσο καλοζωισμένος κι αν είσαι, όσο κι αν προσέχεις. Αλλά η φύση κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει. Μπορεί να σου πάρει σωματικές δυνάμεις αλλά σου δίνει ψυχικές. Εκεί που στα 25 σου σε αφήνει ο γκόμενος και είσαι έτοιμη να πεθάνεις με τα χάπια στο χέρι, στα 53 ξέρεις πως, όχι, δεν τελείωσε ο κόσμος.

Αισθάνεσαι ακόμα σέξι;

Και σέξι αισθάνομαι, και ποθητή, και αρεστή. Η αλήθεια είναι πως τώρα αισθάνομαι καλύτερα, γιατί τώρα το καταλαβαίνω και το χαίρομαι. Ίσως γιατί παλιά είχα την ενοχή να το χαρώ. Όταν είσαι μεγαλω­μένος με το ότι «δεν πρέπει να ασχολείσαι με την εμφάνιση σου καθόλου» σε κλειδώνει, ήταν λίγο ακραίο και πολύ αυστηρό. Εντάξει, να μην ασχολούμαι, αλλά να μην είμαι και ευγνώμων; Τώρα είμαι ευγνώμων και σίγουρα έχω κληρονομήσει και το DΝΑ της μαμάς μου.

Θα επενέβαινες στην εμφάνιση σου;

Κάνω ό,τι μπορώ. Και μεσοθεραπείες κάνω, και ό,τι άλλο γίνεται. Δεν θα έκανα όμως κάτι παρεμβατικό. Βλέπω κάποιες γυναίκες που μου αρέσουν πολύ με ρυτίδες, κάποιες που είναι πάνω από τα 60 και κάνουν modeling και βέβαια είναι στην καλύτερη τους εκδοχή, δη­λαδή δεν είναι «φουσκωμένες» ή «σιδερωμένες». Πιο πολύ με νοιάζει το σώμα μου, από εκεί καταλαβαίνω την ηλικία των ανθρώπων. Για αυτό και το προσέχω όσο μπορώ. Δεν είναι αυτό που λέμε «ο Θεός με βοήθησε». Όχι, εγώ το κάνω!

Νομίζω ότι πλέον είσαι στην πιο καλή σου φάση.

Με την ηλικία σου βγαίνει και μια ηρεμία. Παλαιότερα είχα μια συστολή, μια επιθετικότητα, μια άμυνα, τώρα ξέρω τον εαυτό μου καλύτερα. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνο ωραία αλλά και έξυπνη, είμαι και ταλαντούχα και πως μπορώ και να αλλάζω στις δουλειές. Σε πάει η ζωή και αυτό που καλείσαι είναι να την ακολουθήσεις. Τη ζωή δεν τη σκηνοθετείς, παίζεις σε αυτή και πρέπει να παίξεις καλά, να έχεις καλό ρόλο. Σαφώς υπάρχουν θέλω, επιλογές και φτιάχνεις διαδρομές, αλλά τη ζωή δεν μπο­ρείς να την εκβιάσεις. Πρέπει να είσαι ευέλικτος. Είπε στο Down Town.