Κατερίνα Λέχου: «Η ασθένεια είναι δίκοπο μαχαίρι, φοβήθηκα μη γίνω ένα τέρας»

H Κατερίνα Λέχου μίλησε στην κάμερα της εκπομπής «Πάμε Δανάη».

Η ηθοποιός αναφέρθηκε για την ασθένεια που άλλαξε τη ζωή της.

Την έλλειψη αυτοπεποίθησης που οδήγησε σε κακές σχέσεις και την καταλυτική γνωριμία με το σύζυγό της.

«Όταν δεν ξέρεις αν αξίζεις εσύ ο ίδιος, πως θα καταλάβεις αν αξίζει ο απέναντι; Ευτυχώς μπόρεσα και είδα τον Μάνο και ευτυχώς με αποδέχτηκε.

Δεν είχα ποτέ αυτοπεποίθηση, αλλά θα το παλεύω μέχρι τελικής πνοής. Στις σχέσεις, θεωρούσα ότι δεν αξίζω μια καλή σχέση.

Επέλεγα κακές σχέσεις και έβαζα πάντα τον εαυτό μου από κάτω και στη δουλειά.

Δεν τόλμησα όσα θα ήθελα. Όταν έβλεπα να με καταπατούν σε μια σχέση, έμπαινα στην επόμενη με φόβο.

Όταν εμφανίστηκε ο Μάνος στη ζωή μου, με πέτυχε σε φάση διαύγειας για να μπορέσω να τον δω, γιατί όταν έχεις θέματα αυτοπεποίθησης δεν βλέπεις καθαρά.

Τα 15 χρόνια με τον Μάνο κύλησαν με δυσκολίες, αναταράξεις, αγώνα και πολλές αγάπες. Αλλά ποτέ με χωρισμούς.

Στις μεγάλες μας εντάσεις, του έλεγα “δεν θα φύγεις από το σπίτι, θα καθίσεις εδώ αν μιλήσουμε, πρέπει να τα βρούμε”. Η μητέρα μου, μου είπε το μνημειώδες πως “ο Μάνος φτιάχνει εστιατόρια για να έχει κάπου να τρώει”.

Σε εμάς η καραντίνα λειτούργησε μια χαρά, έτσι κι αλλιώς κάνουμε κάθε χρόνο διακοπές μονοί μας επί 25 ημέρες, αρά κάνουμε crash test στη σχέση μας.

Ο Μάνος αποδέχτηκε την παραξενιά μου, που μόλις φτάνουμε στην παραλία.

Τον υποχρεώνω να κολυμπήσει για να κολυμπήσει μαζί του το σκυλί μας.

Έχω οκτώ ανίψια και με εμπιστεύονται ως θεία, πολλές φορές λειτουργώ ως δίαυλος επικοινωνίας με τις μητέρες τους για κάτι που θέλουν.

Γίνεται χαμός με τα οκτώ ανίψια μου, πως να τολμήσει να πεις κάνεις σε μένα «κάνε ένα παιδί».

«Δεν ένιωθα ποτέ ωραία μοιραία γυναίκα, μόνο μια φορά έκανα την ωραία κουτή στο “Είσαι το ταίρι μου”. Δεν έχω κάνει ποτέ τη μοιραία γυναίκα!

Την ηλικία μου τη λέω από τα 29 μου, γιατί έκανα μια γκάφα.

Και πήγα να κρύψω έναν χρόνο, με κατάλαβε ένας φίλος φωτογράφος και είπα άστο κοπελιά!

Δεν με αγχώνει ο χρόνος, γιατί από τύχη και πρόνοια προσέχω τον εαυτό μου, γυμνάζομαι, δεν έχω παχύνει και προσέχω τι τρώω».

«Η μεγαλύτερη δυσκολία που κλήθηκα να αντιμετωπίσω ήταν η ίδια η ιστορία της ζωής μου, που κράτησε πολλά χρόνια, με το πρόβλημα της σκολίωσης.

Από τα έντεκά μου είχα υποβληθεί σε δυο επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη, έχω μείνει με γύψο και κηδεμόνες για πολύ καιρό.

Ως ασθενής ταλαιπωρήθηκα πολύ, αλλά παράλληλα η ασθένεια μου άνοιξε ορίζοντες με το διάβασμα και τη λογοτεχνία.

Ήταν πολύ δύσκολο να έχω σωματικές δραστηριότητες, πήγαινα στο σχολείο, σαφώς τα παιδιά με έδειχναν περίεργα, αλλά εγώ κέρδισα και δυο πολύ καλές φίλες.

Η ασθένεια είναι δίκοπο μαχαίρι, σε δυναμώνει μεν, αλλά μπορεί να σε κάνει πολύ εγωκεντρικό και σκληρό ή μπορεί να σε κάνει πολύ μαλακό.

Εγώ φοβήθηκα μη γίνω ένα τέρας και από αυτό το φόβο έγινα γατάκι στη συμπεριφορά μου».