Κάτια Δανδουλάκη : «Η μεγάλη κατάρα του Έλληνα»

Η Κάτια Δανδουλάκη έχει πετύχει κάτι που λίγοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει: Να μοιάζει πως ανήκει στην οικογένεια του καθενός μας ξεχωριστά -και όλων μαζί. Με την
καλλιτεχνική πορεία της και τη στάση ζωής της έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να
κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό του κοινού.

Ακόμη και όταν λέει αλήθειες που πονάνε, όπως στη συνέντευξη της στο bovary.gr:

Σήμερα με αγανακτεί η μικροψυχία, η φτηνή προσέγγιση στα μεγάλα πράγματα, τα μικρά μεγέθη, η ημερομηνία λήξεως. Με ενοχλεί η μιζέρια, η έλλειψη ορίζοντα, που δεν
υπάρχουν φώτα. Είμαστε στην εποχή της κατεδάφισης. Είναι πολύ δύσκολο συγχρόνως με την κατεδάφιση να γεννηθεί το καινούργιο. Γι΄ αυτό και πρέπει να κατεδαφίσουμε γρήγορα, για να αρχίσει πάλι το χτίσιμο.
Πιθανότατα να μην έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο. Σαν χώρα είμαστε στο απόλυτο χάος. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και γι΄ αυτό πιστεύω ότι θα φτάσουμε στο τέλος της ανοησίας. Θα μας πάρει πολλά χρόνια όμως… Για τον εαυτό μου δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα ζήσω καλύτερες μέρες. Ο ρεαλισμός μου μου υπαγορεύει να μπορέσω να προσαρμοστώ, χωρίς να βλάψω την ψυχή μου.

Ξέρω πόσο εξαρτώμαι από τους νέους όπως ξέρω και πόσο εξαρτώνται εκείνοι από εμάς. Εκείνοι δεν το ξέρουν.

Είμαστε ένας λαός που του έχει δώσει ο θεός όλες τις ευλογίες και μία κατάρα: Κακό
χαρακτήρα. Γιατί διαπρέπουν οι Ελληνες που πάνε στο εξωτερικό; Γιατί μπαίνουν στον
κορσέ κάποιου πολιτισμού, ακολουθούν τους κανόνες της χώρας. Αλλιώς δεν γίνεται. Εδώ υπάρχει απόλυτη ασυδοσία. Χωρίς κανόνες δεν μεγαλώνει ένα μωρό. Γίνεται ένα
ανυπόφορο πλάσμα κι εμείς έχουμε γίνει ένας ανυπόφορος λαός.
Δεν πιστεύω σε ιδεολογίες, αλλά σε μεγάλα οράματα μεγάλων ηγετών. Σ΄ αυτούς
προσδοκώ. Το μετά, το αύριο, με απασχολεί. Πιστεύω στο «όλοι μαζί μπορούμε», σε μια
ομαδικότητα που θέλει ωρίμανση προσωπικοτήτων. Το είδα στον ΔΟΛ και είδαμε το
αποτέλεσμα. Πιστεύω στον κοινό στόχο. Μπορούμε να καλυτερεύσουμε την ποιότητα της καθημερινότητάς μας, όσο για τα μεγάλα πράγματα, ας ελπίσουμε ο κόσμος να γεννά παιδιά για να βγούνε τα νέα φώτα πορείας.»

Τα παιδικά χρόνια

«Από τα παιδικά μου χρόνια κρατάω μια σόμπα αγάπης, μια γλύκα. Αλλα και μια
αυστηρότητα, όχι από τον μπαμπά μου. Ηταν πολύ μαλακός και με έστελνε πάντα στη
μαμά, η οποία, ως δασκάλα, με είχε σούζα. Μεγάλωσα σούζα, με τεράστια αγάπη. Και μου έμεινε. Είμαι σούζα στη ζωή μου. Δεν έχεις δει πιο υπάκουο άτομο. Οταν ανήκω σε ένα σύνολο, ανήκω εκεί. Οταν ηγούμαι συνόλου, ξέρω καλά την ιεράρχηση. Γι΄αυτό και δεν τσακώνομαι, δεν έχω δημιουργήσει ποτέ καβγά. Κάνω σλάλομ ανάμεσα στα εμπόδια.
Από μικρή ήθελα το θέατρο. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έπαιζα ρόλους. Η μητέρα μου είχε λατρεία με το θέατρο. Είχε παίξει λίγο, αλλά φυσικά οι δικοί της δεν ήταν άφησαν. Ηταν δασκάλα στο Διδασκαλείο του Κουντουρά στη Θεσσαλονίκη, που ήταν κάτι σαν το Σχολείο των Χαμένων Ποιητών. Από τριών με πήγαινε σε παραστάσεις κάθε τέλος εβδομάδας. Στα δεκάξι μου είπα «θα γίνω ηθοποιός».

«Ο νεώτερος άνδρας θα μου δημιούργουσε ανασφάλεια»

Οσον αφορα τα προσωπικά της, η Κάτια Δανδουλάκη υποστήριξε: «Δεν ξέρω πώς θα
ήμουν με έναν νεώτερο άνδρα. Ηθελα πάντα να θαυμάζω τον άλλον, να με προστατεύει,
να είμαι λίγο πιο κάτω, να με τραβάει μπροστά. Κι επειδή στη ζωή μου σκέφτομαι το
«πάντα», ο νεώτερος θα μου δημιουργούσε μια ανασφάλεια ότι θα φύγει. Εκτός αν μιλάμε για σχέση μιας μέρας, μιας βδομάδας, ενός μήνα. Το μόνο που με απωθεί είναι το συμφέρον και η εκμετάλλευση. Φθηναίνουν τη σχέση.

Δουλεύω πάρα πολύ για τον εαυτό μου.

Πολύς κόπος, πολλές στερήσεις. Μην νομίζουμε,
εμείς οι γυναίκες, ότι μια πλαστική επέμβαση σώζει. Τίποτα δεν σώζει. Αυτό που σώζει
είναι να διατηρείς τον εαυτό σου στο βάρος που πρέπει. Τι θα πει «τώρα που
μεγαλώνουμε, παχαίνουμε». Μπορείς να παραμείνεις στο ίδιο size που ήσουν έφηβη. Το
βάρος, η διατροφή, η γυμναστική, είναι σημαντικοί παράγοντες. Οι κρέμες, όχι ακριβές,
απλές, από το φαρμακείο, φυτικές. Μικρή χρησιμοποιούσα Νivea. Μου έλεγε η μαμά μου να μην αφήνω ποτέ ξηρό το δέρμα μου.
Στις επεμβάσεις, οι γυναίκες πρέπει να ξέρουν τι θέλουν να κάνουν. Αν θέλουν να γίνουν κάποιος άλλος, τότε ας αρχίσουν από τα τριάντα ή και τα είκοσι. Αν όμως θέλουν να κρατήσουν αυτό που είναι, να μαζέψουν επεμβατικά τη χαλάρωση στο πρόσωπο, να
κάνουν τα bottox τους, αλίμονο, γιατί να είναι ταμπού. Εξαρτάται από το πως θέλεις να
βλέπεις τον εαυτό σου και να τον χαίρεσαι. Αν όμως θες να τρως, να πίνεις και μετά να
κρατιέσαι νέος με μια λιποαναρρόφηση, δεν γίνεται.
Δεν ακολουθώ μόδα που δεν μου πάει. Πρέπει η γυναίκα να ξέρει τι την κολακεύει. Κάνω ό,τι η αισθητική μου μου επιβάλει. Δεν ντύνομαι ακριβά, κι ας δίνω αυτή την αίσθηση. Είμαι κοκέτα, όχι φιλάρεσκη. Από μικρή δεν πήγαινα ούτε ως το περίπτερο απεριποίητη. Στα γυρίσματα έβλεπα πάντα τα νέα παιδιά να κοιτάζονται στο καθρέφτη κάθε μισάωρο, εγώ ούτε μια φορά. Μπορεί να ήθελα τρεις ώρες να ετοιμαστώ και οι άλλοι μισή ώρά, αλλά μετά δεν με απασχολούσε. Δεν με νοιάζει αν στο πλάνο φανεί μια ρυτίδα».

Πηγή: εφημερίδα Spirto