Κάτια Δανδουλάκη: «Όταν είπα στους γονείς μου ότι θα πάω σε δραματική, ο μπαμπάς μου έβαλε τα κλάματα»

Καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον την μεσημβρίαν» βρέθηκε η Κάτια Δανδουλάκη. Η ηθοποιός και θεατρική παραγωγός, μεταξύ άλλων, μίλησε για τις μεγάλες επαγγελματικές αποτυχίες που γνώρισε στο σανίδι αλλά και το πώς τις διαχειρίστηκε.

«Έμαθα να την περιμένω την αποτυχία και να μη με σοκάρει. Απλώς με κουράζει, αυτό είναι. Στο θέατρο έχω κάνει έργα που ήταν εξαιρετικές καλλιτεχνικές επιτυχίες και παταγωδώς αποτυχία εμπορική, όπως ήταν το Παιχνίδι των Θεών, που ήταν μία ενδιαφέρουσα παράσταση με τον Στάθη Λιβαθηνό και τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο. Εκεί δεν αυτοκτονείς», είπε αρχικά η Κάτια Δανδουλάκη.

«Έπρεπε να συνεχίσουμε ως το τέλος της σεζόν. Δεν ήταν όπως τώρα που αλλάζουν εύκολα οι παραστάσεις. Παίζαμε με 5, 8, 10, 12 θεατές και ήταν εξαιρετικά καλή στιγμή μου καλλιτεχνικά. Έλεγα κάποια στιγμή: δεν γίνεται να είναι 3 να μην παίξουμε;», αποκάλυψε με χιούμορ η Κάτια Δανδουλάκη.

«Η άλλη μεγάλη αποτυχία ήταν ένα έργο της Ρεζά και θυμάμαι ήμασταν πολύ καλοί ηθοποιοί. Ήμασταν με τον Γιάννη Φέρτη, την Κατιάνα Μπαλανίκα και τον Γιάννη Βούρο, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, κι όμως κάναμε αποτυχία. Αν είναι δυνατόν! Μια χαρά παίζεις με 5 άτομα, είναι σαν να τους το λες στο αυτί. Μυστικό», εξομολογήθηκε η Κάτια Δανδουλάκη.

«Θυμάμαι κι άλλες χοντρές αποτυχίες στο παρελθόν. Αυτές ξεκίνησαν μετά το 2000. Πριν ήταν πολύ πιο σταθερά τα πράγματα. Τα τελευταία 10 χρόνια βλέπω ότι η ζωή είναι τελείως διαφορετική. Δεν ήταν σαν να έγινε κάτι και άλλαξε ξαφνικά η ζωή μας; Μέσα σε μια μέρα ένιωσα την αλλαγή από το Α στο Ω, από το άσπρο στο μαύρο», κατέληξε στη συνέχεια η Κάτια Δανδουλάκη.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στους γονείς της και την αντίδρασή τους, όταν έμαθαν ότι θα ασχοληθεί με την υποκριτική.

«Οι γονείς μου δεν ήθελαν την ανασφάλεια. Η μαμά μου είχε φοβερό ταλέντο. Από εκείνη κληρονόμησα αυτή τη λαχτάρα για τη θεατρική σκηνή. Η μαμά ήταν προσωπικότητα, ο μπαμπάς ένας γλύκας. Όταν τους είπα ότι θα πάω στη δραματική σχολή, τα έχασαν. Ο μπαμπάς έβαλε τα κλάματα, γιατί το θέατρο ήταν κακό. Να πας σε τέτοιο πρόστυχο επάγγελμα; Έτσι ήταν τα πράγματα για τους θεατρίνους», είπε η Κάτια Δανδουλάκη.

«Είχε πάψει να ισχύει στην εποχή τη δική μου ότι ήταν πρόστυχο επάγγελμα, αλλά υπήρχε τεράστια ανασφάλεια. Επειδή το θέατρο είναι πρωταθλητισμός και όχι απλά αθλητισμός, θα μπορούσε ένας ταλαντούχος άνθρωπος να μην καταφέρει να επιβιώσει τόσο καλά όσο φανταζόταν», συμπλήρωσε.