Κωνσταντίνος Καζάκος: «Όπου υπάρχει καπνός θα υπάρχει και φωτιά. Αυτά τα φίδια πρέπει..»

Στο περιοδικό Hello έδωσε συνέντευξη ο Κωνσταντίνος Καζάκος.

O οποίος μίλησε και για τη βόμβα που έχει σκάσει στον καλλιτεχνικό χώρο με τις παρενοχλήσεις, κακοποιήσεις.

Σε όλο αυτό που συμβαίνει ήρθε να προστεθεί η κακοποίηση που πάρα πολλοί συνάδελφοί σου ανέφεραν δημόσια ότι έχουν δεχθεί. Σε στεναχωρούν όσα είδαν το φως της δημοσιότητας;

Ναι, είναι πολύ στενάχωρο θέμα. Έχει δοθεί η εντύπωση πως ο χώρος του θεάτρου είναι ένα τεράστιο χάος, κάτι που δεν ισχύει.

Αυτά τα φαινόμενα χαρακτηρίζουν δυστυχώς όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Απλώς, στον καλλιτεχνικό τομέα, επειδή οι περισσότεροι είναι γνωστοί, παίρνουν άλλες διαστάσεις.

Όπου υπάρχει εξουσία πολλές φορές γίνεται κατάχρησή της. Πρέπει να φύγουν οι δράστες και να ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Είχες ακούσει μέσα στα χρόνια για κάποιες από τις περιπτώσεις που καταγγέλθηκαν;

Όχι, δεν έχει τύχει να μου εξομολογηθεί κάποιος συνάδελφος αντίστοιχα γεγονότα. Είχαν φτάσει φήμες στα αυτιά μου, αλλά πολύ αόριστες, οι οποίες δεν ήξερα αν ευσταθούν ή όχι.

Προσωπικά, ούτως ή άλλως, δεν έχω συνεργαστεί με κάποιον από τους εμπλεκόμενους. Τελικά, όπου υπάρχει καπνός θα υπάρχει και λίγη φωτιά. Νομίζω ότι αυτά τα φίδια πρέπει να τα πατάς την ώρα που βγαίνουν γιατί αλλιώς μεγαλώνουν πολύ.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να καταγγέλλονται άμεσα οι όποιες συμπεριφορές, να αντιστεκόμαστε από την πρώτη φορά που θα έρθουμε αντιμέτωποι με εργασιακή κακοποίηση. Πρέπει να πούμε «αυτό δεν θα περάσει». Αν καμφθούμε, θα λυγίζουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Δηλαδή, δεν δέχθηκες ποτέ εργασιακό εκφοβισμό;

Μου έχει συμβεί μια φορά, αλλά τον αντιμετώπισα επί τόπου. Πάνω στη δουλειά, κάποιος θεωρούσε ότι ήταν ο αυτοκράτορας και οι υπόλοιποι ήμασταν οι υπήκοοί του.

Υπήρξε έντονος διάλογος μεταξύ μας, το κατάλαβε και την επόμενη μέρα συνεχίσαμε με διαφορετικούς όρους. Στο θέατρο, σε μια στιγμή πίεσης, ειδικά πριν από την πρεμιέρα, μπορεί να βγουν νεύρα, εντάσεις.

Το θέμα είναι να ξεπερνάμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα αυτές τις στενωπούς.