19 Δεκεμβρίου 2021 07:30
Κορονοϊός – Εμβόλια mRNA: Εννέα πράγματα που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε.
Η μοναδική εκρίζωση ασθένειας στην ανθρώπινη ιστορία έγινε δια του εμβολιασμού. Kαι, μάλιστα, με το πρώτο εμβόλιο στην ιστορία της ιατρικής (αν και χρειάστηκε να δώσει ανάλογες αλλά σαφώς περισσότερες από τις μάχες που σήμερα δίνουν τα αντι-COVID εμβόλια με τους αρνητές τους). Αυτό ήταν το εμβόλιο κατά της ευλογιάς (δαμαλισμός) που κέρδισε τον «πόλεμο» κατά της νόσου, με αποτέλεσμα την εκρίζωσή της. Δηλαδή την πλήρη εξάλειψή της σε όλο τον κόσμο το 1980. Αξίζει να σημειωθεί ότι η λέξη vaccine (εμβόλιο) έρχεται από τη λατινική λέξη vacca (αγελάδα) εξού και ο συγκεκριμένος εμβολιασμός στη χώρα μας επικράτησε με το όνομα δαμαλισμός.
Και πώς εμπλέκεται η αγελάδα στην ιστορία; Ο πατέρας αυτού του πρώτου εμβολίου, ο Βρετανός παθολόγος Edward Jenner παρατήρησε ότι οι γυναίκες που άρμεγαν αγελάδες εμφάνιζαν φουσκάλες στα χέρια τους και δεν νοσούσαν από ευλογιά. Μια εποχή που η ευλογιά αποτελούσε, κατ’ αναλογίαν, αυτό που σήμερα ονομάζουμε πανδημία. Ο E. Jenner, πήρε υγρό από τις φυσαλίδες και το πρώτο εμβόλιο ήταν γεγονός. Το τέλος του 20ού αιώνα σήμανε και το τέλος της νόσου που μέχρι τότε είχε σκοτώσει το 10% του πληθυσμού τον 19ο αιώνα και 300-500 εκατομμύρια ανθρώπους τον 20ό αιώνα.
Το πρώτο εμβόλιο ακολουθήθηκε από πολλά άλλα επιτυχή εμβόλια όπως αυτά κατά της λύσσας, της πανώλης, της διφθερίτιδας, του κοκκύτη, της φυματίωσης, της πολιομυελίτιδας, του τετάνου με αποτέλεσμα, είτε αυτές οι ασθένειες να είναι «άγνωστες λέξεις», είτε να είναι περιορισμένης επίπτωσης και να μην απειλούν την ανθρώπινη ζωή όπως παλιά.
Από το πρώτο κιόλας εμβόλιο υπήρχαν αντιδράσεις, οι οποίες αν και δεν είχαν τη «βοήθεια» της παγκοσμιότητας της πληροφορίας ήταν ισχυρές και υπολογίσιμες. Παρ’ όλα αυτά, τα εμβόλια επικράτησαν χάρη στην αποτελεσματικότητά τους. Σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, προλαμβάνουν 100.000.000 νοσήσεις σε όλο τον κόσμο, αποτρέπουν 2.500.000 θανάτους, προσφέρουν μακροχρόνια προστασία από πολλές, πάρα πολλές ασθένειες, και βοηθούν τα συστήματα υγείας ανά τον κόσμο να έχουν επαρκείς πόρους για την αντιμετώπιση των ασθενειών για τις οποίες δεν υπάρχουν εμβόλια (και όλα αυτά χωρίς να προσμετρούνται τα νούμερα του εμβολιασμού έναντι του SARS-CoV-2 και της COVID-19.
Από την εποχή του πρώτου εμβολίου πολλά άλλαξαν. Νέες νόσοι εμφανίστηκαν, παλιές νόσοι έγιναν πιο επικίνδυνες, παθήσεις απειλητικές για τη ζωή πολλαπλασιάστηκαν, ιοί μεταλλάχθηκαν και ανέπτυξαν πιο ανθεκτικά στελέχη, μικρόβια ανέπτυξαν αντοχή στα αντιβιοτικά. Η θετική εμπειρία των εμβολιασμών έδειξε ότι τα εμβόλια θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη λύση και για νόσους όπως το AIDS, ο καρκίνος, η ελονοσία ή ακόμα να δώσουν καλύτερες λύσεις από αυτές που μέχρι τώρα έχουν δώσει για νόσους όπως π.χ. η φυματίωση. Αυτή η αντίληψη δημιούργησε το ευνοϊκό ερευνητικό και χρηματοδοτικό πλαίσιο το οποίο οδηγεί μαθηματικά στις μεγάλες επιστημονικές επιτυχίες.
Το ευνοϊκό για τα εμβόλια ερευνητικό και χρηματοδοτικό πλαίσιο έδωσε στους επιστήμονες τη δυνατότητα να σχεδιάσουν και να δοκιμάσουν στο εργαστήριο νέους τύπους εμβολίων. Aνάμεσα δε σε αυτούς τους τύπους ήταν τα εμβόλια γονιδιώματος (εμβόλια DNA, εμβόλια mRNA) και εμβόλια ανασυνδυασμένου φορέα. Κάθε ένα από αυτά τα εμβόλια ήταν «καλό στη θεωρία». Aλλά στην πράξη είχε να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα που έπρεπε να λυθούν πριν μπορέσει να δοκιμαστεί σε ανθρώπους.
Η «κεντρική ιδέα» όλων των εμβολίων (κλασικών και γονιδιώματος), ο «μηχανισμός» τους, είναι η εισαγωγή πρωτεΐνης του ιού ή του βακτηρίου στον οργανισμό του ανθρώπου με σκοπό την «εκπαίδευση» του ανοσιακού μας συστήματος. Tην «καταγραφή» της από αυτό και τη δημιουργία αντισωμάτων τα οποία λειτουργούν ως ασπίδα σε περίπτωση μόλυνσης από το μικρόβιο (ιό ή βακτήριο) έναντι του οποίου ζητείται η προστασία. Αποτέλεσμα: η σημαντικότατη μείωση της πιθανότητας νόσησης (πολλά άτομα δεν νοσούν) ή η ελαφρύτερη νόσος (κάποια άτομα θα νοσήσουν αλλά πολύ ελαφρύτερα).
Τα εμβόλια mRNA, για τα οποία η πρώτη δημοσίευση έγινε το μακρινό 1990 στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Science πριν φτάσουν να αποτελούν τα εμβόλια επιλογής έναντι του κορoνοϊού. Eίχαν να λύσουν μια σειρά από προβλήματα που ήταν από βιολογικά (αποτελεσματική εισαγωγή του mRNA στο κύτταρο του λήπτη) μέχρι τεχνικά (συντήρηση του «εύθραυστου» mRNA). Τα προβλήματα αυτά λύθηκαν προοδευτικά. Mε αποτέλεσμα τα εργαστήρια να είναι πια έτοιμα το 2020 να αντιμετωπίσουν την πρώτη «πρόκληση».
Τα εμβόλια mRNA δεν εισάγουν στον οργανισμό ούτε τον ιό SARS-CoV-2 ούτε τμήμα του. Δεν μεταδίδουν λοιμώδες νόσημα και δεν προσδένονται στο γονιδίωμα του λήπτη. Εισάγουν μια κωδικοποιημένη «οδηγία» δημιουργίας μιας πρωτεΐνης σαν αυτήν που διαθέτει η ακίδα του ιού. Tο εργαλείο δηλαδή που τον βοηθάει να προσκολληθεί στο κύτταρο. Αυτή η «τεχνητή» ακίδα γίνεται το αντιγόνο. H ουσία που προκαλεί τη δημιουργία αντισωμάτων, τα οποία είναι κάποια από τα μόρια «φονιάδες» του οργανισμού. Όταν ο πραγματικός ιός μολύνει τον οργανισμό μας, αυτά τα μόρια θα είναι πλέον εκεί για να αποτρέψουν τη νόσηση. Όσο για τον «αγγελιοφόρο», την κωδικοποιημένη οδηγία; Αυτή γίνεται το πρώτο θύμα της διαδικασίας που πυροδοτεί. Καταστρέφεται.
Τα εμβόλια mRNA ευνοήθηκαν και από την τεράστια πρόοδο της υπολογιστικής τεχνολογίας. Ήταν αυτή η τεχνολογία που «έκοψε δρόμο», «έκοψε χρόνο» και έδωσε στην επιστήμη τα απαραίτητα δεδομένα. Aυτά που της επέτρεψαν να συνδυάσει τα συμπεράσματα ενός πολύ μεγάλου αριθμού κλινικών μελετών από όλο τον κόσμο και να τα εφαρμόσει. Ήταν αυτή η τεχνολογία που ανέλυσε και γνωστοποίησε το γονιδίωμα του SARS-CoV-2. Eπιτρέποντας στην επιστήμη να επιδείξει τα γρήγορα αντανακλαστικά που απαιτούσε η πανδημία: Μία εβδομάδα μετά τη γνωστοποίηση του γονιδιώματος του ιού είχε παραχθεί πρωτότυπο εμβολίου και σε έναν μήνα είχαν αρχίσει οι κλινικές δοκιμές.
Δρ. Πέτρος Κανελλόπουλος Ειδικός Παθολόγος
